De minst bekende bekende Nederlander
Waarschijnlijk ben ik de minst bekende Nederlander onder de bekende Nederlanders. En dat vind ik prima.
Als ik me daadwerkelijk had willen meten aan een Emiel Ratelband of Jan Smit, zou ik toch minimaal wel een keer mee hebben moeten doen aan Lingo. Of ik had Piet Paulusma uitgenodigd om vanaf mijn Bossche balkon het weerbericht te presenteren, waarbij ik dom kijkend achter hem was gaan staan en zonder blozen 'houdoe' op z'n Fries had geroepen. Als ik daadwerkelijk op straat herkend zou willen worden, zou een belletje naar de redactie van 'Hart Van Nederland', met de mededeling dat ik een chronische endeldarm verzakking heb, welke is veroorzaakt door het overlijden van mijn pisgele rasparkiet, afdoende zijn. De volgende dag zou ik zomaar bij DWDD kunnen zitten. En dat tegenwoordig, zonder de angst voor pedofiel te worden uitgemaakt door de 'gast van de dag'.
Een bekende Nederlander ben je zo. Even bellen of mailen is voldoende.
Maar dit alles is dus duidelijk niet mijn ambitie.
In principe ben ik niet moeilijker te vinden dan de eerste de beste artiest van een willekeurig piratenfestival. Wie mijn naam googelt (of is het googlet?) vindt haast net zoveel hits als bij Joran van der Sloot. Video's, afbeeldingen en teksten. Mijn filmpjes op YouTube. Foto's op Hyves, Facebook en MySpace. Columns. Commentaren. Ingezonden brieven. Profielen op diverse sites. Je zou haast denken dat iedereen me onderhand wel zou moeten kennen. De werkelijkheid ligt daar echter ver vanaf. Deze afwezigheid van ambitie, is misschien wel de bescheidenheid die mij siert.
Maar waarom dan wel? Nou, vooral omdat het gewoon kan.
Ik kan voortdurend aanwezig zijn in de moderne media. Ik kan bij voortduring mijn gedachtegoed en mijn creatieve uitingen de wereld in blijven slingeren. Als ik van de ene site wordt verbannen, stort ik me gewoon weer op de volgende. Geen hond die me tegenhoudt! En al die informatie blijft meestal nog gewoon staan ook!
Eigenlijk maak ik mezelf langzaam maar zeker onsterfelijk. Iedere server ter wereld zou in moeten storten, voordat ik onvindbaar wordt. Een boek kun je nog verbranden, maar mijn naam, mijn foto's en mijn video's staan wereldwijd op honderden servers en zullen daar tot in lengten van dagen gewoon blijven staan. De allereerste webpagina's, die ik zelf een jaar of tien geleden op een server heb gezet, en waarvan ik het wachtwoord niet eens meer ken, kan ik nog steeds vinden.
Maar goed. Dat is dus enkel een deel van mijn motivatie. Er zijn nog een miljard mensen meer, die hetzelfde doen. Waarvan een paar miljoen, minimaal net zo fanatiek. En waarvan een paar duizend, vele malen succesvoller. Ik ben onsterfelijk. Ik ben enorm vindbaar. Maar toch anoniem. Als je door SBS6 al niet wordt gebeld, ben je toch heel beslist niet bekend. Als de plaatselijke omroep je al niet weet te vinden, dan kun je nog zeker niet leven van je naamsbekendheid,
Toch voeg ik hem nog een keertje toe. Mijn volle naam. Thako van den Heuvel uit 's-Hertogenbosch. Ook al heb ik deze week maar weinig te vertellen. Het is en blijft toch weer een kleine bijdrage aan mijn onsterfelijkheid. Voor enkele tientallen ben ik even bekend. Een enkeling onthoudt mijn naam zelfs. Maar nee. Ik ben nog steeds geen beroemdheid.
Of wacht. Wat als ik nu schrijf dat Geert Wilders dood moet? En dat in combinatie met mijn naam? In combinatie met mijn woonplaats? Dat zou me zomaar net zo bekend kunnen maken als Fransje Bauer. Ik hoef de column alleen nog maar te plaatsen. Pauw en Witteman. De Wereld Draait Door. Hart Van Nederland. Grote koppen in de landelijke pers. 'Weer een columnist van zijn bed gelicht.'
Of toch maar niet?
…... te laat.
