Misselijkheid
Na een lange tijd wikken en wegen kocht ik dan eindelijk twee games waarvan ik eigenlijk al wist dat ze perfect in mijn gamescollectie zouden passen: Mario Galaxy en The Orange Box. Dat The Orange Box eigenlijk uit drie nieuwe games bestaat weet iedereen, maar ik wil de focus even leggen op Mario Galaxy en Portal.
Mario Galaxy is FUN. F-fucking-U-fucking-N! Dit spel is gewoon leuk. Het verhaal interesseert me geen reet, Mario als personage interesseert me niets en het kon me eigenlijk niet boeien hoe makkelijk of moeilijk iedereen de game vindt, maar het is LEUK. Lekker halsbrekende toeren uithalen in de meest onmogelijke posities en hoeken van een planeet. Geweldig!
Portal is FUN. F-fu.. anyhow, gewoon een geweldig concept en best leuk uitgedacht. Kort ja, maar leuk. En nog cake ook!
En wat doe je als je iets heeeeeeeeel erg leuk vindt? Dat vertel je vol enthousiasme aan andere mensen. En die andere mensen worden ook enthousiast of geven je gelijk. Heerlijk! Lekker met z'n allen gelukkig zijn omdat we samen iets leuk vinden. Geeft een lekker gevoel toch? Dus ik showde de games aan iedereen die interesse toonde. En toen zag ik iets raars...
Sommige mensen vinden zowel Mario Galaxy als Portal helemaal niks. Dat mag. Maar de reden van een paar mensen was omdat ze er misselijk werden van het kijken! Serieus! Men keek naar mijn capriolen rondom planeten en het laten vallen van blokken die weer uit het plafond komen en werd misselijk!
Om één of andere reden zijn er dus mensen die geheel niet overweg kunnen met de getoonde beelden van een game. Ik kan mij herinneren dat er ook mensen waren die daadwerkelijk zeeziek werden van bepaalde shooters, omdat de horizon natuurgetrouw op en neer bewoog. Ik herinner mij het verhaal van tienduizend Japanse kinderen die allemaal begonnen te flippen bij een game met te veel knipperende lichteffecten. Ik ken ook de gevaren van een game zoals Space Giraffe. Godsamme wat kun je een partij flippen van een game met stroboscopische features!
Maar Mario Galaxy en Portal hoorden daar voor mij niet bij, dat vind ik goede games met een geweldig gebruik van de drie dimensies. Waarom sommigen dan daar juist weer misselijk van worden en anderen niet is me echt een raadsel. Waar heeft het mee te maken? Het evenwichtsorgaan in combinatie met je ogen of zo?
Het schijnt te maken te hebben met de interpretatie van de beelden. In het echt heb je een enorm overzicht op de ruimte, maar op een televisie of een computerscherm is de kijkhoek minder en het geheel slechts te zien als je heel erg uitzoomt. Wat me verder opvalt is dat het voornamelijk vrouwen zijn die hier problemen mee hebben. Misschien dat die daarom ook zo verzot zijn op rustige 2D games zoals Bejeweled en Tetris.
Ik ben wel eens benieuwd waar de gamers nog echt ziek van worden. Waar zou je nog meer misselijk van kunnen worden in games? Wie weet zijn sommige racegames wel veel te realistisch of komen sommige spacey achtergrondmuziekjes letterlijk je neus uit. Een overdosis aan bloed of te sexy vechtstertjes is misschien ook wel te veel voor sommige zieltjes.
