Eersteklas pluizig slangenvoer
Na eerder al bericht te hebben over de vergankelijkheid van het leven van Whisky de dwerghamster, is het nu de beurt aan Hamster.
Het leven na de slachtpartij die begin september plaats had gevonden, toen Whisky per ongeluk over de omheining was gekropen en binnen vijf minuten haar volledige darminhoud over het zaagsel van de kooi had weten te verspreiden, was een pretje voor Hamster. Ten eerste had ze geen last meer van die vervelende marmot, ten tweede had ze een dubbel zo grote kooi en ten derde had ze nu twéé drinkflesjes.
Hamster genoot gezapig van het Bourgondische leven in een veel te grote kooi. Ze at voedsel, groef gangen, liep achter haar radje (stond rechtop op haar achterpoten en bewoog het rad met de voorpoten, dat schijnen extreem domme hamsters vaker te doen) en sliep lekker veel. Hamster was de koningin te rijk.
Ik denk vaak aan hoe ik Hamster heb verkregen. Destijds werkte ik in een fokkerij vanwaaruit huisdieren aan dierenwinkels werden verkocht. Van konijnen tot grasparkieten en van chinchilla's tot muisjes, alles kwam ik er tegen. Soms echter had de fokkerij dieren verkocht die helaas niet verkochten in de dierenwinkels. Die namen we dan weer terug en de dierenwinkel kreeg haar geld terug; de vaak al oude knaagdiertjes werden dan gewogen, te licht bevonden en opgesloten in de Slangenbak: een kooi voor klein grut dat op gewicht werd verkocht als slangenvoer.
Een paar euro per kilo. Gegarandeerd levend. Hamster keek me angstig aan, die zaterdagmorgen. Ik veegde de konijnenstront en het zweet uit mijn gezicht, keek het beestje terug en pakte het voorzichtig uit de imminente dood die haar te wachten stond. Ik aaide het dingetje eens gezapig en besloot d'r te houden. Aan het eind van de dag stak ik het tamme, gitzwarte dier in mijn binnenzak en fietste vrolijk naar huis.
Toch kon ik de eerste maand na het incident niet anders dan mijn favorietigste huisdier met argwaan en minachting begluren. Haar SS-praktijken waren mij een gruwel geweest. Na een weekje of vier, het liep alweer tegen oktober, pakte ik haar weer eens uit de kooi. Ze was net zo tam als ze altijd al geweest was. Alleen wat langzamer. Ze waggelde. Viel soms om. Ik vond het alleen maar komisch. Wist ik veel.
Een weekje daarna ging het rechteroog van Hamster dichtzitten. “Ach, ze wordt blind”, dacht ik. Weer een week later zat het linkeroog ook dicht. Ze oriënteerde zich slechts nog op gevoel, omdat haar neusje inmiddels nattig was. Een blinde, drie jaar oude hamster met griep. Ze liep steeds slechter. Ik zag haar nog maar zelden uit het huisje komen. Als ze dan toch tot mijn wilde verrassing naar buiten trad om iets te drinken of te eten, dan ging dat tergend langzaam. Elke drie stappen viel ze om en lag ze op d'r ruggetje wild in de lucht te schoppen.
Blind spartelend, niet ruikend waar ze was, snorharen die hun beste tijd gehad hadden, zere gewrichten; Hamster werd oud. En snel. Rende ze na haar eerste (en laatste) moordpartij nog gezellig achter het radje, nu, een goede maand later, was dat allemaal voorbij. Ik wachtte eigenlijk zonder daar op te hopen wanneer Hamster haar laatste asem uit zou blazen.
Gisteravond was het zover. Hamster was voor de laatste keer haar huisje uit gelopen, strekte zich een beetje om bij het waterbakje te kunnen, viel om, rolde van een hoop zaagsel af, bleef hulpeloos liggen, wist zichzelf overeind te werken, zocht de ingang van het huisje en rolde zich op in foetushouding. Hamster overdacht haar korte, maar avontuurlijke leven, sloot figuurlijk haar toch al gesloten ogen en sliep in. Geluidloos, zoals alleen hamsters dat kunnen. Zoals alleen Hamster dat kon.
