Oh baby baby
De jaren ’90 worden herinnerd als een plezierig tijdperk. Met het ineenstorten van de USSR, de opkomst van het internet, vaalkleurige warme truien in de winkels en de Vengaboys uit de speakers leek er voor velen een soort toppunt bereikt in de menselijke geschiedenis. De economie trok aan, de vogeltjes floten, ja, die nineties, die waren zo gek nog niet. Toch was er een gemis.
Men kon er de vinger niet op leggen, maar niemand van Princes Di tot Leo en Kate kon de gapende leegte opvullen die men al jaren voelde. Whitney Houston en de Backstreet Boys weergalmden kil. Notting Hill noch Pulp Fiction brachten soelaas. Tony Blair, Bill Clinton en Wim Kok schudden van onmacht meewarig hun hoofden. Geen Furby of Tamagotchi kon het gat opvullen. Waarom voelde het decennium zo incompleet? Hoe konden de jaren 1990 eindelijk perfect worden? Wat miste er toch?
Op 30 september 1998 kwam daar eindelijk een antwoord op. Eindelijk wist men waar men al acht jaar en negen maanden op had gewacht. Eindelijk werden de gebeden van vijf miljard mensen verhoord. Eindelijk kon er een eind gebreid worden aan de eulogieën van het decennium. Een slot op een mooie tien jaar gezet worden. Nu was het toch echt klaar. Het was volbracht. Niets meer aan doen. En dat alles was te danken aan een zestienjarige blondine uit Louisiana.
Zette je de radio aan, dan hoorde je in de allereerste seconde drie tonen die een stempel op het tijdperk zouden drukken. Drie tonen die de bestverkochte single van de komende zeventien jaar zouden inluiden. Drie tonen die nooit meer uit het collectieve geheugen van de mensheid uit te bannen zouden zijn. Tum-dum-dum. Oh baby baby.
De wereld wist direct na die eerste seconde dat Britney Spears het antwoord op ons hopen was geweest. Het nummer bereikte de nummer één-positie in de officiële hitlijsten van elk land waar het die lijsten binnenkwam en werd de op 29 na best verkochte single ooit. Sinds het ten tonele verscheen werd er niets beter verkocht dan …Hit Me Baby One More Time, dat ruim tien miljoen keer over de toonbank ging. Muziekblad Rolling Stone zette het op nummer 20 in een lijst van de beste popnummers sinds 1963 en noemde het “één van de beste radiopopnummers van de afgelopen tien of meer jaar.”
NME voegde toe dat het een ‘ongelooflijk’ nummer was, een ‘symfonie van tienerlust die even vol gerealiseerd is als wat Brian Wilson [van de Beach Boys] ooit heeft geschreven – een waarachtig groots popnummer.” Sputnikmusic was van mening dat …Baby One More Time “lang herinnerd zal worden als een van de hoekstenen van popmuziek in het algemeen.” Uiteindelijk werd het nummer de bestverkochte single van een Amerikaanse vrouw op Houston’s I Will Always Love You en Cher’s Believe na.
De nineties zouden nooit meer samengevat of herinnerd kunnen worden zonder La Spears expliciet te noemen. Haar schoolmeisjesuniform deed Monica Lewinsky op de achtergrond geraken. Niet langer symboliseerden de borsten van Kate Winslet het decennium, noch de geest uit de fles van mevrouw Aguilera. Geen Toy-Box, geen Uma Thurman, geen Mariah Carey, maar Britney en haar staartjes konden op de cover van het Best Of-album van 1990-1999.
“Britney wilde de poster aan de muur worden”, stelde een journalist van The Observer ooit. En dat werd ze: the poster child of the 90s. Tum-dum-dum. Oh baby baby.
