Keroppi en verjaardagen

Omdat het al weer een tijdje geleden is dat ik een verhaaltje geproduceerd hebt, en omdat ik jarig wordt/ben/was, combineer ik deze 2 feiten maar even tot een verhaaltje over verjaardagen.
Aangezien ik nu nog onder een bepaalde leeftijdsgrens zit is een verjaardag voor mij "Hoi, weer een jaartje ouder!", de verwachting is dat dat over een x aantal jaren wel zal omslaan in "Onee, weer een jaar ouder".
Maar voorlopig nog geen psychische problemen wat betreft met mijn leeftijd. Wat wel met het jaar moeilijker wordt is het verzinnen van het beruchte verlanglijstje. Zo'n 4 weken voor dato verwacht mijn moeder een gedetaillerd verslag van 'wat ik van wie' wil hebben, zodat die doorgespeeld kan worden naar de familie.
Maar ga maar eens met een pen en papier achter je bureau zitten en een lijstje in elkaar flansen. Kan je vertellen dat dat nog behoorlijk tegenvalt. Vroeger kon je nog volstaan met "Barbie, Lego en vouwblaadjes". Met een leeftijd van 19 zou dat toch wat gefronste wenkbrauwen opleveren.
Dit jaar besloot ik mijn lijstjeswristersblock te slim af te zijn, ik boekte mezelf een middagje vrij en trok de stad in. In plaats van bij leuke maar bijzonder nutteloze hebbedingentjes te verzuchtte: "Nee, dat kun je veel nuttigere dingen voor kopen" maakte ik van het betreffende produkt een aantekening in mijn gedachten.
Dat had ik toch beter op papier kunnen doen aangezien ik thuis aangekomen al weer de helft was vergeten...
Maar desondanks wist ik toch nog een redelijk lijstje te fabriceren.

In het weekend voorafgaand aan mijn verjaardag werd het in huiselijke kring gevierd met een etentje in een restaurant. Ik prijs mezelf gelukkig met het feit dat mijn ouders niet van die types zijn die dan luidkeels 'Lang zal ze leven' gaan zingen. Een simpele toost a la 'op je verjaardag' voorkomt een hoop schaamte.

Weer thuisgekomen was het dan eindelijk zover: kado's! (Voor de mensen die het nog niet doorhadden, van binnen ben ik stiekem een stuk jonger ) Wat misschien ook verklaart waarom ik het toch wel jammer vond dat mijn stoel niet versierd was.

De ochtend dat ik weer richting Utrecht vertrok, ging ik wat eerder richting station om in mijn tweede thuis aangekomen, de voorbereidingen voor een appeltaart te treffen. Ik had namelijk al een aantal mensen beloofd om het feit dat ik negentien lentes jong ben te vieren met een zelfgebakken appeltaart.
Opzich een fluitje van een cent hoor, zo'n appeltaart. Als het niet zo was dat je verdomd veel appels voor een zo’n taart moet schillen. En dan lukt het niet eens om van die mooie lange slierten van de schil te maken zoals mijn oma dat altijd zo mooi kon met haar aardappels. Bij deze pleit ik dus voor voorgeschilde appels!
Voorts bleek ook nog dat het leven ion een studentenhuis je ook bijzonder inventief maakt. Bij gebrek aan mixer kneed je het deeg gewoon met je handen in een pan (ter vervanging van de beslagkom), bij gebrek aan weegschaal schat je het gewicht toch maar op het oog. En als je geen kwastje hebt om het eigeel over de bovenkant van de taart te strijken, dan werken je vingers ook reuzengoed. Tijdens het verrichten van deze handelingen vroeg ik mezelf ook even af of er een markt zou zijn voor een 'Creatief en invenief koken' kookboek van mijn hand.

Terwijl ik zelf weer richting school moest stond de taart nog lekker te sudderen in de overn. Maar met de belofte op een stukje appeltaart vond ik een huisgenoot bereid om voor 'appeltaart babysit' te spelen.

Op dit moment is nr.2 in de maak maar ik heb ondertussen al zoveel appels geschild dat ik er letterlijk en figuurlijk even mijn buik vol van heb...