Cultfilms van A tot Z
Alligator (1980)
Een heerlijke horrorfilm van Lewis Teague, die we ook kennen van fijne Stephen King-films als Cujo en Cat's Eye, waarin een monsterlijk grote alligator de inwoners van Chicago wil opvreten.
In het oorspronkelijke script stond dat het beest zo groot was geworden door het drinken van bier dat door een brouwerij in het riool werd geloosd, maar het idee van chemisch afval klonk een stuk aannemlijker in de oren van scenarioschrijver John Sayles. Net als veel monsterfilms uit die tijd was ook Alligator geinspireerd door het succes van de film Jaws.
Basket Case (1982)
Basket Cage was het speelfilmdebuut van de New Yorkse cineast Frank Henenlotter, die later ook naam zou maken met klassiekers als Brain Damage (1988) en het hilarische Frankenhooker (1990). In Basket Cage draait het om de zonderlinge Duane Bradley (Kevin VanHentenryck) die wraak wil nemen op de mensen die hem ooit wisten te scheiden van zijn tweelingbroer. Hierbij wordt hij geholpen door zijn tweelingbroer die door hem mee wordt gesleept in een rieten mand.
Een heerlijke zwarte komedie met veel bloed en andere ranzigheid. Let ook even op de aftiteling van de film. Omdat de film met een relatief kleine crew werd opgenomen en de cineast toch de indruk wilde wekken dat het een groots opgezette film was, bedacht hij een groot aantal van de namen die je voorbij ziet komen.
The Car (1977)
Vergeet Maximum Overdrive en Christine. De diabolische zwarte Lincoln Continental Mark III uit The Car is namelijk een eindbaas als het op moordende auto's aankomt. In de film van regisseur Elliot Silverstein, die in 1965 wist door te breken met zijn komische westernfilm Cat Ballou, moet politieagent Wade Parent (James Brolin) de bewoners van een klein Amerikaans stadje zien te beschermen tegen een moordlustige auto. Het wordt pas echt vreemd als men ontdekt dat er niemand achter het stuur van de auto zit.
De auto die in The Car werd gebruikt werd ontworpen door George Barris, die ook de Batmobile maakte voor de tv-serie van Batman in 1966.
Death Wish (1974)
Een absolute klassieker en één van de beste wraakfilms die er ooit zijn gemaakt. Charles Bronson is de getergde Paul Kersey, wiens vrouw en dochter het slachtoffer werden van een medogenloze bende straattuig (waaronder een nog jonge Jeff Goldblum in zijn eerste filmrol). Als Kersey merkt dat de politie hem niet kan helpen zit er nog maar één ding op en dat is op koelbloedige wijze wraak nemen op de verkrachters en moordenaars van zijn gezin. Het jachtseizoen op straattuig is geopend en elke crimineel die op het pad van Kersey terechtkomt moet dat dan ook bezuren. Kersey is een man met een missie en laat zich door niets of niemand tegenhouden tot deze voltooid is.
Een heerlijk duistere thriller die zelfs na al die jaren nog niks aan kracht heeft ingeboet. Death Wish zou later nog een viertal vervolgen krijgen, maar geen van die films zou het succes van deze duistere topper weten te evenaren.
Eaten Alive (1976)
"I'm Buck and I'm here to fuck". Veel mensen zullen nu aan de film Kill Bill van Quentin Tarantino moeten denken, maar het zijn eveneens de eerste woorden die de redneck Buck (Robert 'Freddy Krueger' Englund) uitspreekt in deze heerlijk absurde horrorfilm. In Eaten Alive draait het om Judd (Neville Brand), een gestoorde kerel die een hotel runt in een moeras en een groot aantal van zijn gasten opvoert aan een krokodil in de kelder.
Deze heerlijke pulp van Tobe Hooper was de opvolger van zijn legendarische The Texas Chainsaw Massacre en zou in het Verenigd Koninkrijk zelfs een plaatsje krijgen op de beruchte 'Video Nasties'-lijst van de Britse moraalfeeks Mary Whitehouse.
