Alan Wake 2

Het is alweer dertien jaar geleden dat de mensen kennis mochten maken met het eerste deel van Alan Wake. Remedy Entertainment bekend van de succesvolle franchise games Max Payne en Control, staat bekend om grensverleggende technieken in verhalende games. De ontwikkeling heeft een lange doorlooptijd gehad en de ambitie van de studio lag hoog voor dit tweede deel, maar kan het de verwachtingen waar maken?

Als speler ervaar je het verhaal als een tweeluik vanuit het perspectief van twee personages. Je begint als FBI-agente Saga Anderson, die samen met haar partner Alex Casey een onderzoek doet naar een occulte moord in het pittoreske vakantieplaatsje Bright Falls in één van de nationale parken van de staat Washington. Een lugubere moord van een oud FBI-agent bij Cauldron Lake. Iets wat leek als een doodnormaal moordonderzoek, mondt al snel uit in meerdere onverklaarbare bovennatuurlijke gebeurtenissen, die elke vorm van logica te boven gaan. De gebeurtenissen lijken een verband te hebben met de verdwijning van Alan Wake in 2010.

Bright Falls

Alan Wake zit nog steeds opgesloten in de mentale gevangenis van de zogenaamde "Dark Place", nadat hij eerder zijn vrouw Alice heeft weten te bevrijden uit deze plek. Hij probeert nu middels het schrijven van manuscripten voor een nieuw boek zichzelf te bevrijden uit deze mentale nachtmerrie, zodat hij terug kan keren naar de echte wereld.

Het verhaal ontrafelt zich eigenlijk op twee verschillende manieren. Waar Saga middels detectivewerk met het vinden van clous in de vorm van foto’s en interviews de waarheid achter het mysterie probeert te vinden in haar zogenaamde “Mind place”, is er bij Alan sprake van een verhaal waarbij hij een spoor probeert te volgen naar een mogelijke ontsnapping uit de “Dark Place” middels het schrijven van manuscripten voor storyboards. De levels veranderen hier on-the-fly naarmate Alan het storyboard aanpast.

Alex Casey en Saga Anderson

Je merkt in het eerste uur al meteen hoe de toon neergezet wordt. De mysterieuze sfeer en de beklemmende vibe (die je misschien ook wel kent uit de series Twin Peaks en X-files gemixt met wat Silent Hill-achtige taferelen) zorgen er eigenlijk meteen voor dat je op je hoede moet zijn voor het minste of geringste geluid wat je vanuit de omgeving meekrijgt. De griezelige sfeer en de nodige jumpscares zorgen er in ieder geval voor dat je niet in slaap valt bij deze game.

Sam Lake, het creatieve brein achter deze franchise kent de stijlfiguren maar al te goed van het horror-genre, en weet een goed ritme te vinden tussen spanningsopbouw, actie en sensatie en ontlading na een serie van korte uitbarstingen van geweld en paniek. Ook het thema van kwaad versus goed wordt vertaald in dat je het donkere bestrijdt met licht.

De presentatie voelt vooral als een adaptie van een Art-House Cinema film waarin je je als speler waant in Alice in Wonderland, alleen dan niet de rooskleurige variant maar meer eentje met een serie van nachtmerries, en hoe dieper je je een weg baant door het doolhof hoe bizarder en vreemder het verhaal zich verder ontrafelt. Het is een psychologische mindfuck, een thriller die je compleet naar binnen zuigt en op momenten je bij de keel grijpt en eigenlijk niet meer loslaat totdat je bij een volgend savepunt terecht komt.

Naast dat het spel de speler goed de schrik aanjaagt, zijn er gelukkig ook wat momenten om het verhaal verder te verklaren en af te wisselen met wat humor met de interactie tussen diverse niet speelbare personages en de hilarische commercials van de Koskela broers.

NYC Theatre

Remedy Entertainment weet je op een of ander manier toch weer te verrassen met hun creativiteit op het gebied van sfeervol level design, het gebruik van muziek of filmtechnieken waarvan je je echt afvraagt waar dit nu naartoe leidt, bij elk hoofdstuk waar je doorheen loopt. Het is niet alleen het domme ren- en schietwerk zoals je dat in sommige andere horor-surivor games gewend bent. Ik ben een paar keer opgescheept met een aantal puzzels waarbij je wiskundige vergelijkingen voorgeschoteld kreeg, waarbij ik toch weer diep in m’n geheugen moest graven omdat ik die kennis niet meer sinds middelbare school gebruikt heb. In een ander geval krijg je cryptische puzzelopdrachten waarbij je op zoek moet naar poppen en symbolen die je leiden naar extra hulpmiddelen.

Op enkele bugs hier en daar omtrent wegvallend geluid en lipsync-issues na, heb ik weinig negatieve punten over deze game te melden. Deze zaken zouden inmiddels opgelost moeten zijn middels de laatste patch. In de laatste twee uur van het verhaal heb ik geen issues hiermee gehad. De gameplay is redelijk rechttoe rechtaan, je bestrijdt het kwaad met licht en veel kogels, wat op zich niet erg is, maar de variatie in tegenstanders had misschien wel beter gekund, het zijn niet meer dan een handje vol zelfde type schimmige schaduwfiguren die nogal veel kogels absorberen voordat ze het loodje leggen. Wat het met het resourcemanagementsysteem (hetzelfde systeem zoals Resident Evil 4) soms wel lastig maakt. Daarnaast zijn er weinig echt enerverende Boss-battles, maar de presentatie en originaliteit in de wijze waarop het verhaal verteld wordt maakt het meer dan goed. De referenties naar andere personages uit de Remedy Connected Universe met wat cameo’s van acteurs uit Quantum Break en Control zijn een leuke toevoeging aan het verhaal. Het is niet nodig om deze games eerder gespeeld te hebben, maar het zijn leuke eastereggs om in het verhaal te ontdekken.  Het is overigens wel aan te raden om het eerste deel door te spelen of in ieder geval een recap te kijken om te begrijpen waar het vorige deel alweer over ging, immers dertien jaar is wel weer een lange tijd geleden. Er zijn geruchten dat er in deze game weer verwijzingen naar de volgende Control-game in die momenteel in ontwikkeling is bij Remedy Entertainment.

Alan Wake

Conclusie

Alan Wake 2 is eigenlijk niet samen te vatten in één genre, het is een visuele trip door een caleidoscoop, het is grensverleggend en gedurfd. Het bevat inspiratie van allerlei media, films, muziek, tv-shows en andere games, een combinatie waarvan je in eerste instantie denkt, dit gaat chaotisch worden, maar ze hebben uiteindelijk iets gevonden wat uitstekend werkt zoals een ruwe diamant die jarenlang bijgeslepen is tot een perfecte vorm. Wat het spel leuk en afwisselend maakt is, dat er naast donkere thema’s zoals depressie ook nog wel ruimte is voor humor in het spel, ondanks de serieuze ondertoon in de rode draad van het verhaal. En dit tweede deel getuigt wederom van hun creativiteit en originaliteit in hun titels.

Dit is wat mij betreft zeker een titelkandidaat die genomineerd kan worden voor game van het jaar.

Gespeeld op Xbox Series X|S, ook beschikbaar voor PlayStation 5 en pc.