Castlevania
Op de Virtual Console van Nintendo 3DS is onlangs Castlevania verschenen. Het allereerste, misschien wel moeilijkste deel uit de serie. Dat is mede te danken aan de logge besturing.
Met een nieuw Castlevania-deel in het vooruitzicht lanceerde uitgever Konami vorige week de allereerste Castlevania in de Nintendo eShop. Dat wordt steeds meer regel dan uitzondering: onder andere Nintendo heeft daar wel een handje van. Maar het is niet erg. Het zet gameplay- en verhaalaspecten weer in perspectief ten opzichte van andere delen. Helemaal tof wordt het wanneer je, in dit geval, beide Castlevania’s op dezelfde handheld kunt spelen. Maar dat terzijde.
Zo’n heruitgave van het eerste deel laat goed zien wat de kern van de serie is. In Castlevania is dat duidelijk: vooral timing, en springen en slaan. Je loopt door verschillende omgevingen, zoals een kasteel, en verslaat de kleine hoeveelheid monsters die op je afkomt. In dit geval is dat niet iets negatiefs: met een beetje pech heb je al moeite om deze monsters te verslaan. Soms komen ze met z’n drieën tegelijk en met een verkeerde timing is de laatste het moeilijkst te raken.
Sommige van die vijanden komen gewoon op je af lopen, terwijl andere op en neer springen of snel op je af komen vliegen. Castlevania is dus uitdagend en dat heeft het niet alleen te danken aan de type vijanden. De uitdaging zit hem ook in twee andere dingen: het bijzondere level design en de logge besturing. In het begin kun je de plaatsing van plateaus en dergelijke nog gebruiken voor eigen succes, maar later zijn die kansen omgedraaid. Dan vecht je tegen monsters die er gebruik van maken zoals jij eerst deed.
Die bijzondere wisselwerking pakt meer dan prima uit. Met elk nieuw level wordt de uitdaging steeds een beetje groter en moet je meer en meer op je hoede zijn. Opletten en inschatten wat je vijanden doen en hoe ze bewegen is hier aan de orde van de dag, maar dan heb je nog een obstakel. De besturing staat niet veel creativiteit toe en dwingt de speler om prioriteiten te stellen. Snel draaien is geen optie, tijdens een sprong van richting veranderen wordt niet toegelaten en sneller lopen is onmogelijk. Binnen die beperkingen kun je natuurlijk wel creatief zijn en daar ligt het doel.
Het uiteindelijke doel is om alle zeven levels te behalen als Simon Belmont. Dat doe je door het lineaire pad te volgen en de zeven eindbazen te verslaan, waarvan de laatste uiteraard Dracula is. Meer biedt het spel niet qua verhaal of gameplay, maar dat maakt niet uit. De kern is voldoende: timing, springen en slaan. Sfeer speelt ook een belangrijke rol in de ervaring. Hoe gedateerd deze game er ook uitziet, je weet in wat voor soort omgeving je bent. De muziek is angstaanjagend spannend en nog steeds erg effectief om de sfeer hoog te houden. Zelfs 25 jaar na dato.
Dit eerste avontuur in de Castlevania-serie laat nog eens goed zien waarom we anno 2013 nog steeds met de serie te maken hebben. De kern van de games heeft altijd goed in elkaar gestoken, zo bewijst het eerste deel. De basis is dus solide. Ook qua sfeer, waar de muziek vooral een grote rol speelt, is van hoog niveau. Geoefende spelers zullen wellicht zo door het avontuur heenlopen, maar de nostalgische reis maakt dat ruimschoots goed. Nu zien hoe Mirror of Fate hier tegenover staat.
