Film Review: Final Destination 2
Final Destination 2 gebruikt hetzelfde plot als in het eerste deel; je ontsnapt aan de dood en je wordt opgejaagd om alsnog te sterven. Het enige wat regisseur David R. Ellis dan nog hoeft te bedenken is de manier hoe hij een groot deel van zijn cast laat sterven. En dat wordt dan ook niet geheel smakeloos gedaan. Bereid je voor op grote hoeveelheden bloed, losgeslagen lichaamsdelen en medische behandelingen.
Tijdens de film zul je je dan ook afvragen waar je naar aan het kijken bent: een horror, een thriller, een comedy of misschien zelfs een mix van deze drie genres. Alhoewel een aantal scènes zeker als ranzig te betitelen zijn, kun je bij een aantal andere scènes moeilijk het lachen onderdrukken. In deel één is wat dat betreft een duidelijker onderscheid gemaakt, in de sequel blijft het een constante onduidelijke factor.
De vrijwel onbekende cast krijgt geen vaste voet aan de grond. Het acteerwerk, waaronder voornamelijk de dialogen, is ronduit slecht. Door het rappe tempo waarin de karakters sterven is het onmogelijk een personage goed uit te werken en beter te leren kennen. Je rent 90 minuten lang van dodelijk slachtoffer naar dodelijk slachtoffer.
