Loden Lowietje in m'n gleuf
Aanstaande woensdag
Komt de ijzerboer bij u in de straat tussen 8.30 en 9.30 uur
Voor u oud ijzer en metalen
en pc en stereo en
huishoudelijke apparaten
tevens rommelmarktspullen
en zolder en
schuuropruimingen
Wij mogen helaas geen tv en
koelkasten en dergelijke meer
meenemen i.v.m. milieu eisen
De spullen op de ophaaldag
op de stoep plaatsen
Ik heb een vrije dag. Om half twaalf schuif ik een boterham kaas naar binnen en tuur ik naar buiten. Ik zie een jongen met een pak witte papiertjes in zijn hand van deur tot deur gaan. Met een versleten spijkerbroek, Nikes-schoenen met ramen waar je zo een midget-size prostitué achter kunt stallen en een oorring lijkt het me geen deurventer. De jongen belt ook niet aan. Hij gooit de briefjes bij iedereen in de bus. Zodra ik onze brievenbus hoor klapperen, wordt mijn nieuwsgierigheid gewekt.
Vandaag hebben al zeker drie postbodes onze brievenbus onzedelijk betast. Buffy de Brievenbus heeft al veel moeten slikken. De klinkers van het tuinpad slijten hier sneller dan het asfalt op de A2. Eerder deze week hebben we al zeker drie bibliotheken aan reclamefolders doorgewerkt. Ons krantenrek zit voller dan een Indonesische veerboot. De postmarkt, of het nu gaat om geadresseerd papierwerk of gedrukte spam, is vrijgegeven en dat merken we. Buffy’s gleuf heeft meer inkomend verkeerd dan die van Yolanthe (ik wilde Patricia zeggen, maar ik denk aan het visualiserend vermogen van mijn lezers, lief hè?).
Onze buurjongen gooit de folders van de grote ketens. Hij heeft geen fiets met tassen, maar een bolderkar en iedereen in de buurt kent hem. De papieren commercials passen amper nog door de vaak toch al zo smalle analoge Postvak In's. Ik heb met de buurjongen te doen. Crisis? Niet in folderland. Afgelopen zomer heeft de papieren neighboorhood-spammer zijn rijbewijs gehaald. Als ik donderdag de Staatsloterij win, dan krijgt hij van mij een gloednieuw bestelbusje. Daar zou hij anders duizenden dagen voor moeten werken. Lief, hè?
Het papiertje dat die andere jongen in Buffy propt is niets meer dan een met de hand geknipt A4-tje met zwartgrijze laserjet-tekst. De ijzerboer komt overmorgen langs. Het is me niet helemaal duidelijk wat ik nu wel en wat ik nu niet aan de straat moet zetten. De pc en de stereo mogen wel, maar de televisie niet. Huishoudelijke apparaten neemt Koperen Kareltje wel mee, maar koelkasten en dergelijke niet. Hoeveel huishoudelijke apparaten blijven erover als ‘koelkasten en dergelijke’ gediskwalificeerd zijn? En mag een stereo met lcd-scherm? Ach…
De inhoud van het foldertje boeit me niet zo en ik heb de ijzerboer helaas niets aan te bieden, al zou ik al weten wat ik màg aanbieden. Het papiertje an sich heeft een verhaal. Het is het verhaal van Peerke Platium, een handelaar in oud ijzer die misschien als gevolg van de crisis of in een vlaag van creativiteit heeft besloten iedereen in de buurt, maar wie weet wel iedereen in de gemeente, huis-aan-huis te benaderen. Als iedereen zijn of haar oude, maar voor de handelaar bruikbare, rommel nou even gratis aanbiedt, dan heeft ondernemer een mooie dertiende maand. Er is echter één criterium: de hele campagne mag niets kosten. Mogelijk houdt Nikkelen Nicky er rekening mee dat er woensdag niets op straat staat en dan is duizend euro aan kleurenfolders toch veel weggegooid geld. Nee, Blikken Berry typt, niet gehinderd door enige kennis van grammatica, vier keer dezelfde tekst op een A4 en kopieert dat een paar keer met een kopieerapparaat dat-ie ergens ‘gevonden’ heeft. Vervolgens laat hij zijn neefje het papierwerk met de schaar knippen (aan de gebochte onderkant te zien is er geen snijmachine aan te pas gekomen) en laat hij het arme jong later de scheve strookjes rondbrengen. Hij zal misschien een deel van de winst krijgen. ‘Lief, hè?’, niet wetende of er wel geld verdiend gaat worden aanstaande woensdag.
En daarom hebben wij geen ja-nee- of nee-nee-sticker. Dan missen we deze uitspattingen van zelfstandig ondernemerschap als tegenhanger van het geweld aan Mediamarkt-posters (de afbeeldingen in deze anti-tabloid zijn niet op schaal), Ikea-encyclopedieën (met een overkill aan Lack), bomen aan ongevraagde Telefoon- en Gouden Gidsen (kun je deze grootste papierverspilling der mensheid eigenlijk weigeren?), feestdagenkookboeken van de supermarkten (welke kruidenier heeft dit jaar de dikste door de gleuf laten glijden), zegelplakonzin van de loterijen (je maakt alleen kans als je creatief gaat scheuren, likken en plakken) en prachtige brochures van uitvaartondernemers die van je begrafenis een dagje pretpark willen maken (mits je nog jong bent).
Ik heb Tinnen Tinus wel wat aan te bieden. Ik heb nog een oude, kapotte, draagbare Sony Megabass Ghettoblaster. Het beestje heeft de Ardennen, Pinkpop, Rock Werchter, Paaspop en zelfs Dynamo Open Air overleefd, maar is overleden tijdens het Sziget-festival. Van sommige stukken oud rommel kun je geen afscheid nemen. Dit stuk Japanse grundlichkeit staat echter zo in de weg dat ik er vanaf moet. Het gaat me op een dronken zondagochtend nog eens een gebroken been kosten. De Messing Messias mag hem hebben. Woensdag half negen beloon ik een zelfstandig, creatief en duurzaam ondernemer met ‘mij’ oud ijzer. Aluminium Ali kan op me rekenen! Lief, hè?
Wil iemand Zinken Zoey een snijmachine aanbieden? Woensdag, tussen 8.30 en 9.30 op de stoep plaatsen.
