De omstreden roede

De corrigerende tik is en blijft een dankbaar onderwerp voor heftige discussie. Nu predikant Gertjan Goldschmeding in het nieuws is geweest met zijn preken en workshops over de Christelijke opvoeding, heb er dan weer geen moeite mee om daar wat tot kerosine geraffineerde olie op te pleuren.
(Ik weet het. Kerosine is niet de snelst ontvlambare brandstof, maar het bekt zo verrekte lekker.)

Als ik de media volg, lijkt de losgeslagen jeugd zo ongeveer ergernis nummer één te zijn.
Agressieve jongeren, onder invloed van poeders, pillen, alcohol en combinaties hiervan, zetten een feest op stelten en hadden volgens de publieke opinie allemaal een kogel verdiend. Ouders spreken hun afschuw uit over dertienjarige meisjes die jongens pijpen voor een Breezer en schrikken zich kapot als zo'n meisje hun dochter blijkt te zijn. Veel Marokkaanse jongens blijken bij gebrek aan, of door een onduidelijke opvoeding geen enkel respect meer voor autoriteit te hebben en vervallen op jonge leeftijd al in puur crimineel gedrag. Op scholen worden onderwijzers aangesproken bij de voornaam en vervolgens is men ontzet over het feit dat de kinderen wat moeite hebben met het nemen van de geforceerd opgelegde verantwoordelijkheid voor hun eigen onderwijs.
Waar moet het toch heen met de jeugd van tegenwoordig!

Dan wordt bekend dat een predikant vertelt dat het best wel eens goed kan zijn om je kind af en toe een tik op de billen te geven. Over het liefdevolle gebruik van de roede. Over het principe dat voorkomen beter werkt dan genezen. Feitelijk over pogingen om diezelfde jeugd nog enige richting mee te geven in de opvoeding. Maar deze beste man wordt dan vervolgens als crimineel en sekteleider ter verantwoording geroepen door Justitie en publiekelijk aan de tand gevoeld door de heren Pauw & Witteman, waar de heer Jan van de Bosch nog eens overheen gaat om als zelfbenoemde Evangelische Paus de mening van de Christelijk Nederland over dit onderwerp te nuanceren.

Nu kun je debatteren over de wijze waarop Gertjan Goldschmeding een en ander heeft verwoord. Sommigen hebben alleen bij het woord “Christelijk” al een allergische reactie en doen het hele verhaal meteen al af als sektarisch onzin en zullen er zelfs helemaal géén nuance meer in herkennen. Anderen schetsen meteen een beeld van bebloede kinderhoofdjes en lichaampjes onder de blauwe plekken. Maar met de kern van zijn betoog is in mijn ogen helemaal niks mis. Hoewel sommigen nooit een boodschap van een predikant zullen slikken, had hij het in mijn ogen alleen wat handiger moeten brengen.

Wat is er nu mis met een tik tegen de billen? Als een klein kind een drukke straat over wil rennen, zie ik er geen probleem in om het kind een (paar) flinke klap(pen) tegen de billen te geven. De enige ándere manier om het kind voor altijd duidelijk te maken dat het fout is, is door hem gewoon over te laten steken en het ziekenhuis in te laten rijden. Dan lijken een paar corrigerende tikken mij een heel goed en zeer liefdevol alternatief.
Je kunt moeilijk de alle verkeersregels uit gaan leggen aan een kind van vier.

Laten we nu eens goed onderscheid maken tussen een liefdevolle tik en kindermishandeling.
Mishandeling breekt een kind af. Een corrigerende tik bouwt een kind op. Een kind helemaal verrot slaan laat fysieke en mentale sporen achter. Een corrigerende tik geeft tien tellen een rode plek op de billen. Kindermishandeling stopt pas als er van buitenaf in wordt gegrepen. Een strikte opvoeder streeft er juist naar om niet te vaak fysiek in te hoeven grijpen in de opvoeding. Iemand voor wie kindermishandeling normaal is, heeft geen boodschap aan de wetgeving. Iemand die van zijn kind houdt, voelt buiten alle wetgeving om zélf de pijn bij die enkele tik.

Wat willen we nu? Een volgende generatie jongeren, die nog verder ontspoort? Of liever een nieuwe generatie jeugd, die nog wel middels een paar tikken enig respect mee is gegeven?
Mijn zoons zijn geen schatjes, maar ze zijn zeker geen tuig van de richel geworden. Ze zijn strikt opgevoed, met alleen in hun heel vroege jeugd een enkele tik voor hun billen. En hun relatie met mij en met hun moeder is toch nog meer dan uitstekend. Ze zijn nu achttien en negentien, beiden een kop groter dan hun moeder en een halve kop groter dan ik, maar ze stellen onze mening en onze wensen nog steeds op prijs. Alleen komen er nu de volwassen discussies bij, die ik ook zeer waardeer.

Gertjan Goldschmeding heeft zijn boodschap gebracht vanuit een Bijbels perspectief. Zijn boodschap is echter niet anders dan de mijne. Alleen breng ik het in een paar honderd woorden en heeft hij het verpakt in een paar uur aan preken. Geen wonder dat het dan wat ongenuanceerder klinkt. Zeker als je dan slechts een paar zinnen uit hun context rukt en die keer op keer in de media laat horen.

Als ik een urenlange spreekbeurt over bonsai kweken op internet gooi, en er slechts enkele regels over “kortwieken” en “klein houden” uit worden gehaald, kan ik ook overkomen als de eerste de beste machtswellustige psychopaat.