Oranje onderbroekje

Onderstaand stukje schreef ik net na mijn 17e verjaardag in juni 2006, enkele dagen nadat Nederland de achtste finale tegen Portugal verloor op het wereldkampioenschap voetbal. Nu zal menig vaste lezer denken: huh? Jij, superworm, voetbal? Ja. Ik kijk het nooit, heb geen club waar ik graag bij hoor (D66, hè...) en vind een competitiewedstrijd kijken een verspilling van mijn zondagmiddag. Maar! Ik ben ontzettend nationalistisch van aard. Ik ken vier coupletten van het volkslied en een hele zooi andere vaderlandsliederen uit mijn hoofd, weet veel over de vaderlandse geschiedenis, heb Beatrix in m'n usericon en hang de vlag netjes buiten als er weer een prins of prinses jarig is.

Ik volg EK's en WK's pas echt sinds het afgelopen WK, waar ik alle wedstrijden van Nederland volgde, en allerhande prullaria had aangeschaft. En ik genoot: ik hoor op het EK-forum (vooral in het anti-Oranje-topic) veel zichzelf tot intellectueel gebombardeerd hebbende mensen klagen over 'al die Oranje-onzin', en dat 'chauvinisme verkeerd wordt verbeeld door zo'n achterlijke Oranje menigte'. Ik kan het daar gewoon niet mee eens zijn. Natuurlijk hóóp je elke keer weer dat we winnen, waar ben je anders Nederlander voor? Natuurlijk wil je, 20 jaar na dato, weer eens die cup pakken. Over twee jaar niet de EK-reclames kijken met een rotgevoel in je maag, en je welpies en wuppies en Heineken-hoedjes een keer níet ritueel verbranden.

Ik heb geen idee wat ik moet verwachten. Het samenspel is dit keer wel goed, maar het komt in vlagen en men wordt moe in de tweede helft. Niemand kan in Van Bastens hoofd kijken, die man is een mysterie. Ik hoop zelf op een ons onderschattend Italië en een goal wegens mooi samenspel vroeg in de wedstrijd, die we vervolgens 70 of 80 minuten met hand en tand zullen verdedigen. Of dat bewaarheid wordt, wie zal het zeggen. Ik weet wel dat 's lands grootste supermarkt er weer leuk op in springt met -dit keer- de Wulpie. Het aanstekelijke liedje zit al rotsvast in mijn hoofd doordat ik het elk kwartier hoorde tijdens mijn werk van afgelopen zaterdag, dus dat zit wel snor. Ook zo'n beetje alle verkrijgbare EK-prullaria heb ik al vergaard. Aan mij zal het niet liggen. Ik trek een biertje open en ga kijken met m'n Trom-pet stevig op m'n kop gedrukt. We zien wel weer.

Als de dag van toen - eerder verschenen op superwormjim.web-log.nl

Als de dag van toen, hou ik van jou
Misschien oprechter en bewuster trouw
Want toch steeds weer is een dag zonder haar
Een verloren dag met stil verlangen naar

De eerste keer dat ik de reclame van de grootste verzekeringsmaatschappij zag, met daarin een compilatie van al onze WK- en EK-hoogtepunten, versterkte mijn vaderlandsliefde meer dan alle koninginnedagen die ik meemaakte bij elkaar. 'Als de dag van toen' deed tranen in mijn ooghoeken komen, zó mooi vond ik het. En miljoenen met mij. Nederland is statistisch gezien het dichtst gekluisterd aan de kijkbuis als we spelen. Tweederde van het land zag de wedstrijd, zondag. En tweederde was meegegaan in de oranjegekte. Behalve onze dominee natuurlijk, die meerdere keren de wedstrijd zondag tegen ("Ik geloof Polen, maar dat weet ik niet zeker") aanhaalde en waarschuwde voor het wereldse gevaar wat erin schuilde en de duivel die het allemaal begonnen was. Maar ik had alles, weet je. Alles. Ik had een oranje staalhelm, ik had een sjaal van een bekend hamburgerrestaurant met Land, Hup Hup Hol erop, een Nederland-cape van een bekend chipsmerk, ik had een tot een brultoeter uitschuifbare alpenhoed verkregen bij een elftal bierblikjes, ik had een grote wup, een arsenaal kleine wuppen, ik had de Nederlandse vlag in mijn kamer uitgehangen, ik had twee oranje t-shirts met de nationale leeuw erop, een oranje boxershort...

Ik was niet de enige die met de jolige wuppie-reclame meebrulde, die Als de dag van toen van Reinhard Mey meteen downloadde, die hoopte dat een oranje boxer aantrekken ons hielp aan winst. Elke wedstrijd had ik die onderbroek aan, vanaf drie wedstrijden in de kwalificatiereeks tot onze laatst gespeelde match zondag. Zes wedstrijden werd er verre van geweldig gespeeld, maar het leek wel alsof dat stukje ondergoed die bal steeds weer in het net dúwde. Ik was heilig overtuigd van het Chasin-broekje.

Zondagavond speelde Oranje in de achtste finale tegen Portugal. Dat de wedstrijd nog het meest leek op een slecht gerepeteerde uitvoering van de slag bij Verdun, hoef ik niet te vertellen. Dat we verloren, hoef ik ook niet te vertellen. Dat ik mijn oranje boxershort van te voren bewust niet had aangetrokken, moet ik wél vermelden. Als de gebeten hond constateerde ik 's avonds welk leed ik had veroorzaakt. Met een hol gevoel in mijn buik ging ik slapen, maar niet voordat ik Van der Sar, een volwassen vent van 35 jaar oud, had zien huilen op het veld. Niet voordat ik hem met een brok in z'n keel hoorde zeggen "Zoveel jaren... zoveel jaren...". Niet voordat ik de verwijten richting middenveld had zien gaan. Niet voordat Van Basten zei dat wij "sterker" waren, maar zij "slimmer". Niet voordat die verzekeringsmaatschappij nog één keer die reclame uitzond, na de nabeschouwing. Om half twaalf hoorde ik de stem van Reinhard weer door mijn slaapkamer schallen. Ik zocht zo snel als mijn vermoeide voetjes me dragen konden de afstandsbediening en zapte weg. Ik kon even niet meer.

Geen enkel uur is er dat ik berouw
Al geldt voor mij als troost, slechts een herinnering
Nog meer dan gisteren wacht ik nu op jou
Maar minder nog dan morgen als de dag begint

De volgende ochtend trok ik mijn oranje onderbroek aan, maar het mocht niet meer baten. Niet meer.

Check natuurlijk ook het EK-forum. Er is een speciaal topic voor je EK-schrijfsels en -columns, hier te vinden, waar je je EK-stukjes kwijt kunt. De leukste plaatsen we maar al te graag op de FP. Daarnaast schrijft Beschouw elke dag over de wedstrijden in “Beschouwd”, en kun je vanavond al een wedstrijdverslag-column over de finale van het EK 2008 lezen: (volgens tong80) Nederland-Duitsland.