Paranormal Activity: The Marked Ones
Goed werkende concepten hebben vaak een bijna onvermijdelijk gevolg. Een gigantische reeks aan sequels en spin-offs. Ook de filmserie Paranormal Activity doet hier aan mee. Na vijf delen in de serie is er nu de eerste spin-off Paranormal Activity: The Marked Ones. Is het een waardig deel in het paranormale universum?
De film is een spin-off omdat het een volledig losstaand verhaal is, terwijl de andere Paranormal Activity-films met elkaar verbonden zijn. Het draait om de vrienden Jesse en Hector. Ze wonen in een Latijns-Amerikaanse wijk waar ze, net na het slagen van Jesse, op onderzoek gaan in het huis van Jesse’s onderbuurvrouw. Zij is namelijk vlak daarvoor vermoord en de hele wijk is ervan overtuigd dat ze een heks was.
Al gauw komt Jesse tot de ontdekking dat er vreemde zaken zijn gebeurd in en rond het huis. Als hij op een gegeven moment merkt dat hij een vreemd soort beet op zijn arm heeft, begint hij te veranderen en neemt zijn nog jonge leven een heel bizarre wending. Zijn beste vriend Hector probeert vervolgens, gewapend met een videocamera, samen met Hectors zus Marisol te achterhalen wat er precies met zijn vriend aan de hand is.
De hele film is, geheel in de stijl van de serie, gemaakt in een found-footagestijl. Dit houdt in dat alles vanuit één camerastandpunt is gefilmd, namelijk Jesse’s videocamera. Hierbij wordt de illusie in stand gehouden dat de beelden echt gebeurd zijn en de video later is gevonden. Waar dit bij het eerste deel subliem werkte, is die illusie bij dit deel al weg op het moment dat je je kaartjes bestelt. Wat dat betreft heeft Paranormal Activity: The Marked Ones iets weg van The Blair Witch Project 9 en Scary Movie 25. Het trucje is leuk, maar na de zoveelste keer is de grap er wel vanaf.
Daarnaast kom je al snel tot de ontdekking dat de film eigenlijk nergens brengt wat je er van verwacht. Het verhaal is niet echt goed en wordt nergens ook maar enigzins degelijk uitgewerkt. Zo komt er opeens criminele broer op de proppen van een Oscar, een andere 'marked one', waarbij het de normaalste zaak van de wereld lijkt dat hij opeens meedoet in het verhaal. Als dan ook nog eens aan het einde van de film opeens iemand simpelweg de camera uitzet, zit je bij het aangaan van de bioscooplichten met meer vragen dan dat je antwoorden hebt gekregen.
Ook zitten er amper echte schrikmomenten in de film. Nu ben ik wel een paar keer van mijn stoel gekomen, maar ter vergelijking: de eerste Paranormal Activity heb ik drie keer afgebroken omdat mijn hart het niet meer trok. Als er dan al schrikmomenten in de film zitten, dan zie je ze zo verschrikkelijk ver van tevoren aankomen dat het niet leuk meer is.
Na een kleine anderhalf uur kijken had ik bij Paranormal Activity: The Marked Ones dezelfde gedachte als bij bijvoorbeeld het zien van Scary Movie 5. Het eerste deel was briljant, deel twee was gaaf, maar dit zesde deel is echt zonde van de tijd. Het had de makers gesierd als zij op hun hoogtepunt waren gestopt met dit concept. Dit is duidelijk niet de film die de Paranormal Activity-reeks naar een nieuw hoogtepunt gaat leiden.
