Stories We Tell
De Canadese filmmaker Sarah Polley laat in haar nieuwste film duidelijk zien dat de waarheid voor iedereen een andere betekenis kan hebben. In haar documentaire Stories We Tell probeert de cineast namelijk een beeld van haar te vroeg overleden moeder te krijgen, door gesprekken te voeren met familieleden, vrienden van de familie en collega's van moeder. De vraag is echter of Polley wel zo blij was met de uitkomst van deze interviews.
Sarah Polley begon haar loopbaan in Hollywood als actrice in matige b-films en kleine tv-series. Het was aan het einde van de negentiger jaren dat de aanbiedingen beter begonnen te worden en zo konden we de actrice zien schitteren in films als Go, eXistenZ en de prima remake van Dawn of the Dead. Vanaf 1999 was Polley ook steeds vaker achter de camera te vinden. Zo maakte de Canadese filmmaker een aantal korte films en brak in 2006 internationaal door met het zeer dramatische Away from Her, waarvoor ze ook een tweetal Oscar nominaties ontving. Ook het daaropvolgende romantische drama Take This Waltz viel bij velen goed in de smaak.
Voor Stories We Tell koos de filmmaakster voor een zeer persoonlijk onderwerp. Met behulp van oude familiefilmpjes geeft Polley ons een blik in haar verleden. Polley ontdekt echter ook dat haar familie en vriendenkring uit verhalenvertellers bestaat, mensen die elk hun eigen visie op de absolute waarheid hebben. Gedurende de documentaire merken we echter ook dat de filmmaakster al sinds haar tienerjaren met haar identiteit heeft lopen worstelen. Haar broers en zussen grapten wel eens dat Sarah van een andere vader was maar de vraag bleef of het wel een grap was?
Wat deze documentaire zo mooi maakt is de manier waarop de verhalen worden verteld. Zo zien we Polley samen met haar vader aan het werk in de opnamestudio, waar de oude man zijn levensverhaal op de gevoelige band vast laat leggen. Vol geuren en kleuren vertellen de Polleys over hun verleden, waarbij de verhalen visueel worden versterkt door oude home video’s en beelden uit Hollywoodklassiekers met onder meer Gina Lollobrigida. Het enige minpuntje van de behoorlijke lange documentaire - de film duurt bijna twee uur - zijn de geënsceneerde fragmenten die de sfeer van Hollywood in het stomme film tijdperk uitademen. Toch weet de lange film de kijker tot het einde te boeien en valt de cineast nergens in herhaling.
Ben je dus in de stemming voor een film met wat meer diepgang dan de gemiddelde Hollywood blockbuster of dertien-in-een-dozijn actiefilm, dan is Stories We Tell een absolute aanrader. De Canadese filmmaker heeft een pareltje afgeleverd die je als kijker regelrecht in je ziel weet te raken. Het was bij het verlaten van de filmzaal ditmaal ook opvallend rustiger in het doorgaans drukke foyer van het filmhuis.
