La piel que habito (The Skin I Live In)
Pedro Almodóvar Caballero is geen conventionele filmmaker. In zijn films snijdt de Spaanse regisseur dikwijls onderwerpen aan waar anderen zich niet aan durven te wagen. Almodóvar is een leerling van de Madrileense filmschool die ontstond na het aftreden van de dictator Franco. Om Almodóvars films te kunnen begrijpen dien je je eerst enigzins in het leven van de regisseur te verdiepen. Pedro groeit op in een streng katholiek milieu en wordt als achtjarige door zijn ouders naar een kostschool gestuurd in de hoop dat hij later priester zou worden. In die hoedanigheid maakt hij regelmatig mee dat schoolvrienden door priesters worden misbruikt. Almodóvar zou zijn ervaringen verwerken in de film La mala educación (2004) waar hij meer dan tien jaar aan werkte. Ook La piel que habito is een film waarover nog lang nagesproken zal worden. Een film die onder je huid kruipt en je niet meer los laat tot aan de aftiteling.
In La piel que habito (The Skin I Live In) draait het om Dr. Robert Lesgard (Antonio Banderas). Het verhaal begint in 2012. Nadat zijn vrouw is omgekomen door een auto-ongeluk is Lesgard al twaalf jaar bezig met de ontwikkeling van een synthetische huid die immuun is voor brandwonden en insectenbeten. Om z'n doel te bereiken heeft hij er geen enkele moeite mee om ethische grenzen te overschrijden door een menselijk proefkonijn te gebruiken. Lesgards proefkonijn is de mooie Vera (Elena Anaya). Vera loopt rond in een huid-kleurig pak en zit opgesloten in een kamer waarvan alleen de chirurg een sleutel heeft. Lesgard laat zijn patiënte zorgvuldig in de gaten houden door zijn trouwe huishoudster Marilia (Marisa Paredes). Zowel Lesgard, Marilia als Vera dragen donkere geheimen met zich mee.
Almodóvar laat de kijkers het verhaal door middel van flashbacks bekijken, vanuit het oogpunt van de diverse karakters in de film. Zijn gebruikelijke ingrediënten (verraad, angst, eenzaamheid, seksuele identiteit en de dood) komen allemaal voorbij in deze rolprent, die nu al door velen wordt bekeken als één van Almodóvars beste werken tot nu toe. Zo liep de regisseur, na een persvoorstelling op het New York Film Festival, een zaal met zwijgende journalisten binnen. "They're in shock," aldus Almodóvar tegen een verslaggever van de Huffington Post.
Voor La piel que habito werkt de regisseur weer met zijn protegé Antonio Banderas. De laatste keer dat de twee aan een film werkten was in 1990 met Tie Me Up! Tie Me Down! Oorspronkelijk wilde Almodóvar het verhaal verfilmen als een stomme zwart/wit film maar gelukkig heeft hij dat plan niet doorgezet. Het prachtige camerawerk is trouwens in handen van een andere bekende van de Spaanse regisseur namelijk José Luis Alcaine. Almodóvar liet zich voor het verhaal losjes inspireren door het boek 'Mygale' (Tarantula) van Thierry Jonquet, maar noemt ook Frankenstein, Pygmalion, Vertigo, de mythe van Prometheus en de Franse horrorfilm Eyes Without a Face als inspiratiebronnen voor zijn bizarre rolprent.
De film laat zich moeilijk in een hokje stoppen. Op de vraag of de film een horrorfilm mag worden genoemd zegt Almodóvar: "I myself am reluctant to label it that way. You have to be careful because to hardcore horror fans this will seem like a very strange movie, and I don''t want to disappoint people. But in essence, yes, it is a horror film. There is a twenty minute sequence in the middle of the movie that definitely belongs to that genre - the revenge of a mad doctor that is so terrible that even though the film later segues into a melodrama and a thriller, that sequence remains in your mind and colors the rest of the film."
La piel que habito draait vanaf vandaag in de Nederlandse bioscopen.
