Film: W.
Op de dag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen leek het mij een uitgelezen moment om als columnist de crossover naar reviews te maken. Niet zomaar natuurlijk, maar met een review van de film die ik op de vooravond van deze historische dag heb mogen aanschouwen: W..
'Beter laat dan nooit', moet Oliver Stone gedacht hebben, toen hij zich op zijn nieuwe project stortte. Na twee politiek geëngageerde, hoogst controversiële films over respectievelijk het complot achter de moord op JFK en het Watergate-schandaal, heeft Stone nu zijn tanden in het leven van George W. Bush gezet. Daarmee is het zijn eerste film over een nog zittende president.
De film laat twee verhaallijnen door elkaar lopen. De één bestaat uit korte fragmenten van Bush' presidentiële leventje. De andere speelt zich af in flashbacks en verhaalt over hoe Bush van zuipend studentje in 'Leader of the Free World' is getransformeerd over een periode van 35 jaar. De film karikaturiseert Bush grotendeels zoals wij hem hebben leren kennen in de afgelopen acht jaar: een niet al te snuggere, streng religieuze, drankverslaafde 'zoon-van', die zijn hele leven probeert een wit voetje te halen bij zijn vader. De ondertitel van de film is "A life misunderestimated", hetgeen doelt op hoe Bush volgens de film het allemaal wel goed bedoelde, maar slachtoffer werd van zijn eigen naïviteit.
De rol van George W. wordt op indrukwekkende wijze gespeeld door de talentvolle Josh Brolin; de gelijkenis is erg goed. Oliver Stone blijft qua samenzweringstheorieën en politieke agenda ditmaal opvallend op de vlakte. Centraal staat de strijd tussen Bush Sr. en Bush Jr., met als climax de boodschap dat W. vooral Irak aanviel om het werk dat zijn vader begon af te maken. Kritische aspecten van Bush' twee termijnen komen wel aan de orde, maar worden telkens slechts vluchtig genoemd. Kenmerkend zijn de scènes waarin adviseurs te pas en te onpas –aan de ontbijttafel, tijdens een wandeling in het park, vul maar in– Bush 'adviseren' bepaalde maatregelen te nemen. Dit heeft mede door W.'s domheid meer weg van indoctrinatie dan dat het met objectiviteit te maken heeft. Nadat Rumsfeld Bush' goedkeuring heeft gezocht voor een wet die martelen legaliseert, en direct daarop zelfingenomen afdruipt, roept George hem na: "Remember, I'm the decider."
Newsweek en Vrij Nederland schreven beide al dat W. voor nieuwsadepten weinig nieuws zal bieden. Het is vooral een herhaling van feiten die we al kenden, 120 minuten film in een goedzittend jasje. De hooguit speelse fragmentjes rebellie zijn er zó schaars in verwerkt, dat de film juist een politiek correcte bevestiging van het officiële verhaal is geworden, en dat is erg jammer. Het angstvallig vermijden van welke controverse dan ook maakt de film behoorlijk oppervlakkig voor de sensatiezoekende Obamakiezer, en een irrelevante 'flick' voor Republikeinen, die sowieso niet graag herinnerd worden aan hun (anti)held. Of Stone bewust de softe aanpak heeft gekozen, of dat hij noodgedwongen heeft geschrapt in het script vanwege het nog in functie zijn van zijn hoofdpersoon, weet ik niet. Toch blijft na het kijken een nare nasmaak hangen. Niet omdat de film of het acteerwerk an sich zo slecht zijn, maar wellicht vooral de ontnuchterende notie dat dit incapabele stuk vreten acht jaar in 's werelds machtigste pluche heeft mogen zitten.
W. draait in 23 zalen in ons land.
