CD/DVD: Joe Satriani - Surfing With The Alien
Steve Vai mocht het later in een film nog een keer al gitaarspelend als vertegenwoordiger van de duivel opnemen tegen Ry Cooder (in de fantastische film Crossroads). Satriani, die het pad bij een breder publiek toch wel geëffend had voor veel van deze snarenwonders (Yngwie Malmsteen om maar iemand te noemen), raakte een beetje op de achtergrond. Flying In A Blue Dream en later Time Machine waren albums die nog redelijk ontvangen werden, daarna werd het stiller.
Bijna twintig jaar na dato (god, is het al zo lang geleden!) wordt Surfing With The Alien opnieuw uitgegeven. Geremastered enzovoorts (de muzikale variant van 'nu geheel vernieuwd, wast nóg witter'). Daarnaast is de cd vergezeld van een extra dvd, met daarop een concert op het Montreux Jazz Festival, 15 juli 1988, plus een paar extra's.
Surfing With The Alien is een baanbrekend album, met heel technische vette gitaarmuziek, dat in geen enkele platenkast van een gitarenliefhebber mag ontbreken. Wat mij echter meer bezighield was het remasteren van het originele album. Sommigen zijn namelijk van mening dat albums tegenwoordig geproduceerd worden om goed te klinken in autoradio's en i-pod's. En aangezien ik van Surfing With The Alien zowel originele als gemasterde versie heb, was dit aanleiding voor een klein vergelijkend luisterexperiment.
Het resultaat is verbluffend. De oude versie (jawel uit 1987) heeft hoorbaar meer dynamiek. De geremasterde versie heeft over het hele spectrum meer bas (wat je zou verwachten bij optimalisatie voor i-pod's en verwanten), maar klinkt (daardoor?) vlakker, zelfs zomperiger. Vrij vertaald: het origineel klinkt beter dan de geremasterde versie, althans op een audio-installatie. En daar koop ik toch cd's voor; als ik het album transformeer naar mp3 of een ander lossy formaat dan verlies ik per definitie al detail. Bovendien: zo is de muziek toch ook oorspronkelijk niet bedoeld geweest? Blijf er dan vanaf!
Waarschijnlijk was dat niet merkbaar geweest, als ik niet beide versies naast elkaar had geluisterd. Het geeft een wrange smaak. Ik hou het maar bij het origineel. Een aardige marketingtruc, dat geremaster, maar het kan toch niet zo zijn dat de sound inboet bij het origineel.
In dat geval zou het argument om deze uitgave te kopen in plaats van de originele versie moeten worden ingegeven door de bonus dvd. Het concert duurt ongeveer een uur, de kwaliteit van beeld en geluid is goed, en het gitaarwerk vanzelfsprekend weergaloos. Wat verder opvalt zijn de geweldige baspartijen van Stu Hamm. Deze man is toch altijd een beetje onderbelicht gebleven. De dvd heeft een echt jaren '80 gevoel: een te strakke stretch broek, haar dat doet bevestigen dat Jan Vayne in dezelfde periode is blijven steken, een overdaad aan borsthaar. Een echte flashback, maar zeker met charme. Als extra's zijn verder een hilarisch interview met Nigel Tufnel (Spinal Tap) toegevoegd, en twee clips.
Het eindoordeel over deze uitgave is gemengd. Het origineel klinkt hoorbaar beter dan de geremasterde versie, en daarom is deze uitgave niet aan te raden. Om nu deze uitgave alleen voor de bonus dvd te kopen, gaat waarschijnlijk te ver (behoudens voor de diehard fans, die hun verzameling compleet willen maken). Dan beter het originele album, en een andere live dvd van Satriani (Live in San Fransisco bijvoorbeeld). Niettemin blijft het virtuoze muziek. Jammer dat ze eraan hebben gesleuteld.
Label Sony BMG Datum: 17 juli 2007 Waardering:
