CD: Jean Grae - This Week
Haar eerste werk bracht ze uit in de groep Natural Resource en dat werd door een select groepje critici opgepakt en omarmd. De groep ging in 1999 uit elkaar en sindsdien verscheen ze onder haar pseudoniem What What op allerlei albums van grote artiesten. Wat te denken van Mr. Lif, Masta Ace, Da Beatminerz en The High & Mighty. De echte doorbraak kwam met haar eerder vermelde debuutplaat The Attack Of The Attacking Things, die met terugwerkende kracht een klassieker genoemd mag worden. Ze ging op zoek naar een groter label en kwam terecht bij het ambitieuze Babygrande.
Daar bracht ze vorig jaar de EP The Bootleg Of The Bootleg uit. Ik heb dit werkje nooit mogen beluisteren, maar de kritieken waren wederom veelbelovend. De afgelopen tijd zijn er bijzonder veel albums op dit label verschenen, maar het nieuwe Jean Grae-album werd het hardst van allemaal gepromoot en zo naar het album luisterend is dat niet geheel onterecht.
Na een korte intro waarin ze zichzelf voorstelt, komt het album goed op gang met ‘A-Likes’. Qua beats valt het allemaal nogal mee, maar haar flow en vooral haar teksten zijn van bijzonder hoog niveau. Wat ze voor heeft op tal van andere MC’s, zowel mannelijke als vrouwelijke, is dat ze een echte “storyteller” is. Al haar teksten gaan ergens over en vertellen een verhaal. ‘Going Crazy’ is een redelijk uptempo nummer, dat ergens wat doet denken aan wat nummers van Eve, maar de kwaliteit is hier wel een stuk hoger. ‘Style Wars’ is helaas wat minder, op alle fronten nog wel. Tekstueel zwak en de beats zijn ook te vlak om het nummer bestaansrecht te geven.
Jean Grae
Snel door naar ‘Not Like Me’, wat gelukkig een veel sterker nummer is. Het catchy refrein is eigenlijk al reden genoeg om te gaan luisteren, maar daarmee zou je de uitermate plezierige flow tekort doen. ‘Supa Luv’ is een juweeltje. De beats zijn afkomstig van wonderkind 9th Wonder en zijn van bijzonder hoog niveau en Jean Grae doet er nog een schepje bovenop met een ijzersterke flow en dito teksten. ‘Whatever’ is een echt luisternummer, iets dat je de afgelopen tijd nauwelijks tegen. Het klinkt allemaal heel soft en liefelijk, maar de tekst is bijzonder hard en direct, waardoor de boodschap extra hard overkomt.
‘Give It Up’ is een stuk sneller en helaas zijn de beats ook een stuk minder. De teksten en flow maken een hoop goed, maar met een goede beat zou dit nummer veel beter tot z’n recht komen. Voor goede beats kun je gelukkig weer terecht op ‘The Wall’ Ze zouden zo afkomstig kunnen zijn van een goed Mobb Deep-album en de sterke flow maken het geheel compleet. “You Don’t Want It’ is wat te vlak. De beat is nietszeggend en het refrein is zelfs irritant te noemen. Jammer dat er zo’n dissonant tussen zit.
‘Watch Me’ maakt een hoop goed. Ze vertelt over haar leven, geeft haar visie over de muziekindustrie en doet dat met een bijzonder prettige flow, de beats zijn niet bijzonder, maar ze doen goed ondersteunend werk. ‘P.S.’ is verreweg het sterkste nummer van de cd. Jean maakt schoon schip met haar verleden. Ze durft toe te geven niet perfect te zijn en toont haar zwaktes op bijzonder sterke manier. De twee bonustracks zijn aardig, maar ze vallen in het niet bij P.S., wat zeker in het rijtje van beste tracks van dit jaar thuishoort.
