Horizon

Het genre van space-strategy games staat allesbehalve stil. Nog niet zo lang geleden mocht ik StarDrive reviewen, en vandaag is het de beurt aan Horizon. Weet deze grootschalige turn-based 4X-game net zo sterk te overtuigen?

Om een lang verhaal kort te maken, je bent de leider van het menselijke ras dat voor het eerst het universum begint te ontdekken. Er zijn maar liefst tien verschillende alienrassen die jouw ontdekkingstocht in het universum aangenaam kunnen maken danwel verzieken. Het is namelijk helemaal aan jou of je het pad van oorlog of dat van diplomatie bewandelt. Een echt doel is er niet echt, alhoewel je waarschijnlijk het spel zou winnen door alle andere rassen uit te roeien.

Groots maar log
Een standaard game bevat grofweg vijftig sterren met elk twee tot negen planeten. Dit is ruim voldoende om een potje tientallen uren te laten duren. Dit zou niet zo'n ramp zijn als de gameplay en de interface voldoende mee zouden werken om die grootsheid ook interessant te laten. Dat gebeurt dus echter niet: de meeste interessante dingen in het spel hebben minstens tien beurten nodig om een interessant effect te produceren. Aangezien het spel turn-based is, is het namelijk van belang om elke beurt zo goed mogelijk te gebruiken, omdat je anders een achterstand opbouwt bij het bouwen van schepen of het doen van onderzoek.

Stel dat je een nieuwe ster wil verkennen om een nieuwe planeet te koloniseren. Als eerste moet je dan een verkenner bouwen en deze naar een geschikte ster sturen. Het bouwen van een verkenner kost gelukkig maar één beurt. Vervolgens kan het vijf tot tien beurten kosten voordat de verkenner arriveert op zijn bestemming. Als je het geluk hebt dat er koloniseerbare planeten tussen zitten, moet je dus een kolonisatieschip bouwen wat ook weer vijf tot tien beurten duurt. Als je geld te veel hebt kun je dit echter versnellen naar één beurt, wat wel zo prettig is. Vervolgens moet je dat schip ook weer naar die ster sturen. Al met al ben je vaak zo'n twintig beurten verder voordat je een planeet gekoloniseerd hebt. Ervan uitgaande dat je tussen de dertig seconden en één minuut spendeert aan je beurt, ben je grofweg een kwartier verder voor je een planeet gekoloniseerd hebt. Voor mijn gevoel gaat dit allemaal veel te traag.

Natuurlijk kun je ook gewoon op next turn blijven rammen en er doorheen rushen, maar zo gebruik je je mogelijkheden verre van optimaal en bouw je een achterstand ten opzichte van de AI op. Al met al voelt het daarom log en frustrerend aan, want iets simpels als een planeet koloniseren kost gewoon veel onnodige aandacht. Bij een titel als StarDrive of Sins of a Solar Empire kun je gewoon rechts-klikken op een planeet en op koloniseren drukken, waarna de game voor de rest zorgt. In Horizon dus niet. Hierdoor moet je per beurt precies alles onthouden wat er gebeurt en bij alles zelf actie ondernemen, waardoor de focus en aandacht op het grotere geheel verloren gaat. Als je namelijk na die paar beurten vergeet om je kolonisatieschip op weg te sturen, loopt je expansie meteen vijf of tien beurten achter. Natuurlijk is er veel meer gaande dan alleen kolonisatie, en wordt het al snel frustrerend om alles te moeten onthouden.

Gamebreaker
Horizon bevat voor mij helaas een grote gamebreaker waardoor het spel totaal niet meer interessant wordt. Het bouwen van schepen is namelijk bot gezegd onwijs kut. Zelfs met een hoop onderzoek en een shipyard die maar liefst 20 miljard in-game credits kost en tig beurten om te bouwen, duurt het een beurtje of acht om een mooi kruiser neer te zetten. Bovendien kun je maar één schip per planeet tegelijkertijd in aanbouw hebben. Het is dan misschien wel mogelijk om, mits de speler over extra financiering beschikt, de bouwtijd te verkorten naar één beurt, maar dit is niet te doen voor alle schepen die in de wachtrij staan. Als je dus over het geld beschikt om een grote vloot te bouwen, heb je dus tientallen beurten nodig om deze te bouwen. Bovendien moet je in élke beurt opnieuw naar elke planeet gaan en op het knopje drukken om de bouwtijd te verkorten. Iets simpel als units bouwen wordt hiermee een worsteling met het systeem en de interface, wat meteen alle zin om deze game te spelen opslokt.

Kortom, het grootste deel van de tijd ben je bezig met simpele handelingen die men veel beter gewoon had kunnen automatiseren zonder de speler het gevoel te geven de controle te verliezen. Nu voelt het namelijk als baas spelen over een bedrijf waarbij je geen enkele taak kunt delegeren aan een manager.