Hoe werkt dat?
Dagelijks leven hangt van toevalligheden aan elkaar.
Ga je naar de supermarkt, en constateer je dat het rustig is, geen horden auto’s op de parkeerplaats, pak je de paar dingetjes die je denkt nodig te hebben. Kom je bij de kassa, staan er zomaar ineens rijen van twintig man, elk met boodschappen voor een half jaar voor een weeshuis in de kar bij alle achttien kassa’s, en ben je met je half bruin brood en een pak koffie een uur kwijt voor je hebt afgerekend. En dat terwijl de caissières toen je binnen kwam lopen uit verveling zelfs met je flirtten, en half bereid waren de supermarkt met je door te lopen om maar iets te doen te hebben.
Hoe werkt dat?
Een tijdlang reed ik dagelijks 100 kilometer naar Den Bosch, ’s morgens om 05:45 uur om files te vermijden, naar mijn tijdelijke werkplek, om daar allerlei belangrijke en interessante dingen te doen, die niet het onderwerp van dit verhaal zijn. Elke ochtend stopte ik even halverwege bij hetzelfde tankstation, om ‘snel’ een bak koffie en een vers gebakken broodje te scoren, als ontbijt tijdens het vervolg van de rit.
De procedure bij dit tankstation was, dat je het broodje liet samenstellen bij de bakkersbalie, en dat afrekende bij de kassa voor het tanken. En altijd als ik binnenkwam, was er geen klant te bekennen, vanwege het onchristelijk vroege tijdstip, dacht ik. Maar u raadt het al, als ik mijn broodje ging afrekenen stond er ineens een rij van minstens twaalf personen voor de enige kassa, waarvan er dan geheid drie een pinpas hadden die niet werkte, en geen contant geld bij zich hadden, en waarvan er altijd twee de verkeerde pomp afrekenden, wat tot administratieve janboel en verwarring leidde, enzovoorts. Het afrekenen van het broodje kostte op die manier dan steevast een zee van tijd.
Vindingrijk als ik ben, ging ik dus de procedure aanpassen. Je ergeren aan iets is niet genoeg, de situatie vermijden helpt ook niet, je moet met oplossingen komen. Men kende mij daar na enige weken, wist dat ik elke dag een broodje haalde, en ik rekende dan eerst het broodje af, alvorens de mevrouw van de bakkersbalie te verzoeken het broodje ook daadwerkelijk te maken. Maar dan stonden die twaalf medelanders ineens aan die balie, met bestellingen voor tientallen broodjes, niet alleen voor zichzelf maar voor hun hele familie en al hun collega’s.
Hoe werkt dat?
Mijn huidige werk brengt met zich mee, dat ik dagelijks in het centrum van allerlei plaatsen in het hele land parkeerplaats moet vinden in de diverse winkelcentra, die ons land rijk is. En of ik nu in Zutphen, Maastricht, Leidschendam of Berkel en Rodenrijs kom, nooit is er een parkeerplaats voorhanden op fatsoenlijke afstand van mijn bestemming. Althans, niet eerder, dan dat ik van mijn voertuig een halve dagmars met volle bepakking (laptop, camera, documentatie en bergen accessoires) heb volbracht, want dan zijn er ineens wel vijf vrije plekken, precies voor de deur van mijn doel.
Hoe werkt dat?
Zo kan ik doorgaan met het aanhalen van allerlei voorbeelden, waarin het toeval mij in het dagelijks leven tegenwerkt. Maar net zo goed word ik natuurlijk door het toeval geholpen, maar als dat gebeurt valt het mij meestal niet op, geloof ik.
Waarschijnlijk is de onbewuste gedachtegang, dat als alles van een leien dakje loopt, dat te danken is aan mijn vermogen dingen te plannen en correct uit te voeren. En als het tegenzit, dan is dat te wijten aan gebrek aan begrip van mijn medeburgers, die geen oog hebben voor het belang van mijn bezigheden. Of aan gebrek aan medewerking van De Grote Regelaar, De Scheppende Grappenmaker, De Baas Van Het Spul, bij velen ook wel bekend als God, aangenomen dat die echt bestaat. Daar ben ik nog niet achter.
Hoe dan ook, het toeval houdt mij erg bezig. Het is een factor in al mijn avonturen, die ik niet in de hand heb, en ook nooit zal hebben. Maar het is juist het toeval, dat van alle ondernemingen een spannend avontuur maakt. Het heeft even geduurd voor ik dat inzag. En nog wat langer, voor ik er de humor van inzag. Want het is eigenlijk wel erg komisch, als je denkt dat je zaken zo belangrijk zijn, dat de hele wereld spontaan zou moeten meewerken.
Dus als het tegenzit, als het toeval mij weer eens te grazen neemt, komt er tegenwoordig een grijns op mijn tronie, en ik heb gemerkt dat die aanstekelijk werkt. Men verwart het waarschijnlijk met een glimlach, en in de rijen voor de kassa’s en in andere pechsituaties wordt die vaak met glimlachen beantwoord. Het lijkt wel of men de situatie herkent.
Kennelijk ben ik niet de enige.
