Meerdere levens

Het probleem van het leven als mens is, dat je er maar één van hebt. Althans, één tegelijk. Je leeft wel meerdere malen, maar dan na elkaar.  Het is wel handig om te weten, dat je hierna weer aan een nieuwe ronde deelneemt, maar omdat je geest telkens blanco, of nagenoeg blanco is bij het begin van elk leven, heb je niet zoveel aan die opeenvolgende incarnaties. Ik heb in ieder geval niet het idee, dat ik veel wijzer word van dat steeds weer opnieuw geboren worden.

Afgezien van de meestal wat vage, onduidelijke  en onbruikbare herinneringen uit vorige levens, heb je geen vergelijkingsmateriaal voor het leven waar je op een bepaald moment druk mee bent.  Dat is vervelend, want het onthoudt je de mogelijkheid fouten te vermijden, die je in vorige levens ook al gemaakt hebt. Of kansen te benutten, die je in de vorige ronde gemist hebt. Ik vind die regeling eigenlijk een beetje onhandig.

Het zou veel beter zijn, als je bijvoorbeeld twee levens tegelijk kon doen. Second life, maar dan niet virtueel. Dan kon je in het ene leven bijvoorbeeld trouwen, en een gezin stichten, terwijl je in het andere als vrijgezel zorgeloos erop los leeft. En dan maar kijken wat beter bij je past. Dan heb je tenminste iets te vergelijken.
En wat je dan in die twee levens ontdekt, zou je dan moeten kunnen gebruiken voor de volgende twee. Misschien zou je dan kunnen besluiten om in alle twee die nieuwe levens te trouwen en een gezin te stichten, en het leven als vrijgezel eraan te geven. Of in beide levens vrijgezel te blijven, en er in beide zorgeloos op los te leven, dat zou ook kunnen. Maar zoals het nu geregeld is, met één leven tegelijk, daar heb je niet echt iets aan.

In een van mijn vorige levens was ik landarbeider, in Extremadura. Geen eigen grond, maar seizoensarbeid op het land van iemand anders, van dorp naar dorp zwervend. Tussen de oogsten door rondhangen in obscure taveernes met een ruim aanbod van puta’s, in een soort winterslaap maar dan alcoholisch. De tijd was vermoedelijk de 14-de eeuw of zoiets, want er waren geen allochtonen, behalve een enkele verdwaalde moor op doortocht, geen auto’s en vliegtuigen, geen elektriciteit of zelfs stoom, alleen maar windkracht, paard en wagen voor vracht, en ezels die als fietsen dienst deden. En iedereen was vanwege de inquisitie katholiek, of deed alsof. Behalve ik, want ik deed of ik gek was.

Dat is eigenlijk niet veel anders dan wat ik in dit leven doe. Hier gedraag ik mij ook binnen de regels van de wet als een losbol, een halve zool. En ik doe dat zo overtuigend, dat iedereen ook denkt dat ik gek ben. Best wel knap, al zeg ik het zelf, met een IQ van 62, de wereld overtuigen dat je gek bent, en niet gewoon dom. Prettig gestoord, zeggen we tegenwoordig. Maar dat is de laatste, pak-hem-beet , 10-20 jaar minder erg geworden, omdat wereldwijd steeds meer mensen nog gekker blijken te zijn dan ik. Daardoor lijk ik normaler dan ik eigenlijk ben.

Maar ik heb een steen in mijn schoen. Dat is het gevoel, dat de wereld niet goed in elkaar zit. Op een of andere manier blijf ik maar het gevoel houden, dat er bij het ontwikkelen of het scheppen van de mens, iets ernstig mis is gegaan. Dat er geknoeid is, dat er iets ‘quick and dirty’ geëvolueerd is.
Na langdurig diep nadenken (inderdaad, daar krijg je hoofdpijn van) ben ik tot de conclusie gekomen, dat de fout eigenlijk is, dat we een zogenaamde vrije wil bezitten. Die vrije wil is namelijk onbruikbaar. Doordat we in een fysieke wereld leven, waarin we net als alle andere dieren niet ontkomen aan materiële noodzakelijkheden, zoals de dwang om te moeten eten, drinken, slapen, voortplanten  enz., hebben we niet veel keus. Een vrije wil en geen keus, daar klopt iets niet. Dat is een smerige truuk, die met ons uitgehaald wordt. We waren beter af met goede instincten in plaats van die vrije wil. We worden volgens mij gepiepeld.

Degenen die wel kans zien hun vrije wil te benutten, doen dat steevast door die van anderen af te pakken. Die figuren, onze zogenaamde leiders, verwerven macht over anderen door hen en zichzelf wijs te maken, dat zij beter zijn dan de rest, en daarom meer rechten hebben. Ze gebruiken argumenten als ‘door god (m/v) gegeven positie’, of zelfs ‘ door god (m/v) zelf aangestelde autoriteit’, of ‘van edele afkomst’, ‘van koninklijke bloede’ en ‘god (m/v) heeft de standen gewild’, ‘democratisch gekozen, dus ik trek mij van niemand ene moer aan’, of ‘ik heb poen dus ik ben de baas’. En van die macht worden ze dan geil of hebberig, en meestal allebei.

Zolang er mensen zijn, die zelfs met een IQ van meer dan 62 nog in die sprookjes geloven, zal de uitbuiting en het misbruik wel voortduren. En dat zijn er miljoenen, zelfs miljarden. Ga er maar eens aanstaan, om die allemaal de ogen te openen. Niet de machthebbers, maar degenen die de macht ondergaan, en dat niet eens doorhebben, laten het systeem voortbestaan. Pas als iedereen kan zeggen: ‘Ik ben zelf mijn eigen leider. Weg met je leiderschap, ik heb jou niet nodig om voor mij te bepalen hoe ik moet leven, doe met mij mee op voet van gelijkheid of rot anders helemaal maar op’, dan kan de wereld gezond worden. Dan zijn alle mensen echt mens, gelijk, vrij en volledig.

En ineens weet ik waarom we maar één leven tegelijk hebben.
Het zou te vermoeiend zijn in meervoud tegen de bierkaai van de grenzeloze stupiditeit te vechten, de eigen en dan ook nog die van alle anderen. Het zou vergeefse moeite in het kwadraat zijn.
Doe mij, bij nader inzien, volgende keer dan toch maar weer gewoon één leven, alstublieft.