Slank na een zuigbeurt

Ook al ben ik dol op de zomer, het kost me altijd weer even moeite om uit de winterstand te komen. Mijn lijf heerlijk verstopt onder lagen gebreide wol, dik katoen en stevig leer. Alles mag in de winter groeien en bloeien onder die lagen. Okselhaar? Ach, dat ziet toch niemand. En als het te lang wordt, vlecht ik het gewoon in. Teennagels lakken? Schei toch uit. Teennagels kníppen? Welnee, gewoon de laarzen een maatje te groot kopen. Niemand heeft er last van.

Maar nu wordt het tijd om in de zomerstand te gaan. En ik wil het dit jaar maar eens goed aanpakken. Volgende week ga ik per slot van rekening ook trouwen, en voor mijn aanstaande man wil ik de mooiste bruid zijn die je je maar kunt bedenken. Dat zal nog niet meevallen, want ik heb een paar dingen tegen. Ten eerste mijn leeftijd, en ten tweede het feit dat ik niet aan het modebeeld anno 2009 voldoe.

Hoe ik dit weet? Nou, uit de bladen natuurlijk! Ik dacht altijd dat ik goed zat met mijn maatje 36, maar helaas, dat is uit de mode. Mannen houden in 2009 ineens van volumineuze vrouwen. Had ik die bladen nou maar eerder gelezen. Nu krijg ik er vóór volgende week nooit tien kilo aangevreten, dus dan de natuur maar een handje helpen. Resoluut heb ik een lange boodschappenlijst gemaakt.

Morgenochtend eerst maar eens de gewone boodschappen: Langs de kapper, om mijn haar volgens de nieuwste trend te laten knippen. Mijn blonde lange lokken laat ik links kortwieken, en rechts permanenten. En dan laat ik het paars verven. Tja, ik vind het ook niet mooi, maar anders hoor ik er niet bij deze zomer. Na mijn kappersbezoek even langs de manicure, de zonnebank en bij de schoonheidsspecialiste wil ik mijn overtollige lichaamshaar laten verwijderen. Het kost een paar stofzuigerzakken, maar dan ben ik ook glad als een pasgeboren baby.

Ook heb ik een paar coupons uit de krant geknipt. Ik ben dol op koopjes. Nu is er in de binnenstad, in een achterafsteegje naar het schijnt,  een heel goedkoop tentje. Twee halen, één betalen. Kijk, dan is het nog eens te doen, nieuwe tieten! En even verderop dezelfde actie, maar dan voor billen. Het kan nooit kwaad om mijn billen vast een lift te geven voordat de zwaartekracht ze ontdekt. Twee nieuwe billen voor de prijs van één! Als iemand dan zegt: “Wat heb jij een mooie kont,” kan ik tenminste trots zeggen: “Ja, voor een prikkie gekocht!”

Als dat achter de rug is moet ik natuurlijk even een paar lingeriezaken in om de verpakking aan te passen aan de nieuwe maten. En waarschijnlijk ben ik inmiddels een paar kilo zwaarder door de siliconen en voldoe ik nog beter aan het modebeeld. Wel jammer dat ik geen vet op mijn lijf heb. Want er was ook een heel interessante actie bij die nieuwe zaak, met de mooie slogan: “Te dik? Niet getreurd. Word slank door een zuigbeurt.” Bovendien hoef je daar alleen de eerste vijf liter te betalen. En té slank is uit. Zoals ik ben dus.

Dikke mensen hebben over het algemeen weinig rimpels. Die trekken lekker glad door al het onderhuidse vet. En zoals eerder genoemd, ik heb geen vet. Wél rimpels. Ook daar is een oplossing voor: botox. Ook daar heb ik een leuk zaakje voor gevonden waar ik even wil gaan kijken. En als het me wat lijkt, dan mogen ze me helemaal gladspuiten. En ook hier weer een leuke actie: bij aankoop van een nieuwe kop, twee dikke lippen voor nop. Daar hou ik van. Gratis. Ik ben niet voor niets een rasechte Hollandse. Bovendien, op die bruiloft zal heel wat afgelebberd worden, dus dan kan ik maar beter een voorraadje lip bij me hebben.

Ben ik er dan zo’n beetje? Peinzend kijk ik naar de lijst. O, tanden laten bleken. Natuurlijk. Voor de foto’s is het toch prettig als de fotograaf niet alles hoeft te photo-shoppen. Laat ik dan ook meteen maar knalblauwe contactlenzen aanschaffen. Want blauwe ogen zijn in.

Zo, de lijst is klaar. Wat zal mijn vriend morgenavond opkijken! Misschien herkent hij me helemaal niet meer. Maar hij kan volgende week wel naast een schitterende bruid het stadhuis inlopen. Wat zal hij trots zijn! Of niet?

Is het dan niet zo, dat hij elk lijntje in mijn gezicht liefkoost met zijn vingertoppen en dan zegt, dat hij mijn kraaienpootjes zo leuk vindt? Is hij niet degene, die zegt, niet uitgekeken te raken op mijn lichaam? Dat hij mijn borsten zo mooi vindt, mijn kont, en alles en alles? Hij is toch die man, die nu óók al zegt, dat hij trots is om naast me te mogen lopen? En hoe dol is hij niet op mijn lange blonde haar? Hoe vaak noemt hij me niet zijn kleine tengere poppetje? Maar ook zijn sterke dappere meid? En het allerbelangrijkste: Hij vindt me zo lief. Wat moet ik nou eigenlijk serieus nemen, al die bladen of de mening van mijn aanstaande man?

Ik verscheur langzaam de boodschappenlijst en denk aan hem. Ik weet zeker: hij vindt me al de mooiste vrouw die er is. En al heb ik dan mijn onvolkomenheden, voor hem zal ik volgende week de volmaaktste bruid zijn die er ooit op de wereld heeft bestaan. Hij zal voor mij de mooiste bruidegom zijn die ooit heeft bestaan.
Want: maakt geluk mensen niet waanzinnig mooi?