Trijntje Oosterhuis: like!

Voor elke cd van Trijntje Oosterhuis die ik in mijn kast heb staan, zal ik een euro doneren aan de Filippijnen. Ja, ja, onderschat dit gebaar maar niet, want ik heb, ruw geschat, toch wel zo’n zeven cd’s van de zangeres in huis! Ik vind haar een fantastische zangeres, ze maakt op mij een prettige en sympathieke indruk als ik haar bijvoorbeeld zie jureren in ‘The Voice’, en voor zover ik weet leidt ze buiten de spotlights om een rustig leven met haar man en kinderen. Prima toch? Ik kan me niet herinneren, dat zij ooit eerder negatief in het nieuws is geweest.

Eigenlijk schrok ik best, afgelopen maandag, toen ik het bericht van Trijntje op mijn facebookpagina zag verschijnen. Op zich een sympathiek initiatief om op deze wijze een inzamelingsactie voor de ramp in de Filippijnen te bedenken, maar toen ik mijn ‘like’ gaf, en even nieuwsgierig wat reacties las, zag ik bij iedere keer dat ik op ‘zie vorige reacties’ klikte, dat er –huppekee!- weer zo’n tweehonderd likes aan toegevoegd waren.

Het liep dus compleet uit de hand. Uiteindelijk zou Trijntje twee ton moeten overmaken op giro 555. Dit werd natuurlijk veel te gek. Ze verwijderde het item van facebook en middels een nieuw bericht liet ze weten dat ze het bedrag niet kon geven.

Natuurlijk. Best naïef. Het ‘waar is het feestje, hier is het feestje’-verhaal van het jarige kind uit Haren staat mij nog scherp voor de geest. En dan hadden we het niet eens over een bekende Nederlander! Dus ja, als je een bekende zangeres bent, dan kan je dit in de Social Media verwachten. Mij verbaasde het ook totaal niet.

Toch zie je dan wel weer meteen Nederland op zijn slechtst. Ik had gewoon last van plaatsvervangende schaamte. Trijntje bekende ruiterlijk dat ze niet had gedacht dat het zo zou exploderen. Ze zou natuurlijk geen twee ton storten, maar wel gul geven. Prima toch? Ik las haar bericht en had alle begrip. Ook snapte ik dat ze zich best wel klote zou voelen door deze actie. Zich wel voor d’r kop kon slaan en denken: ‘Had ik maar iéts langer en beter nagedacht over deze actie.’

Er werd gespeculeerd over haar motieven. Het zou alleen maar bedoeld zijn geweest om de aandacht op zichzelf te vestigen. Om er zelf beter van te worden. Mensen sommeerden haar om die twee ton te betalen. Beledigende opmerkingen over haar uiterlijk. Waar halen mensen in de vrede het lef vandaan om zo te reageren, de goeden daargelaten. Zelfs iemand die schreef: ‘Trijntje, waarom ga je niet gewoon deaud’. Soms – nee, vaak!- vind ik het jammer dat je op Facebook  alleen maar ‘vind ik leuk’ kan aanklikken. Wat is er mis met ‘vind ik stom’ of ‘vind ik echt niet kunnen.’

Ik heb er wel over nagedacht wat ik nou eigenlijk van de actie vond. Afgezien van de afloop. Ik heb een christelijke opvoeding gehad en een belangrijke Bijbeltekst was altijd: ‘Doe goed en zie niet om.’ Ik vind dat een mooie tekst. Het is heel moeilijk voor een mens om iets voor een ander te doen zonder een stukje eigenbelang. Als ik jou kom helpen met behangen en je zou me daarna niet bedanken, dan zou ik daar tóch moeite mee hebben, ook al deed ik het om je te helpen. De dingen die je voor een ander doet, geeft jouzelf als persoon ook een prettig gevoel, helemaal als je waardering krijgt voor wat je doet.

Als ik iedere maand geld stort aan allerlei goede doelen, dan is dat een goede zaak. Iets tussen mij en dat goede doel. Op het moment dat ik alles wat ik voor een ander doe wereldkundig maak, doe ik het dan eigenlijk niet voor mezelf? Om te laten zien hoe goed ik ben?

Hoe zit dat dan in het geval van Trijntje Oosterhuis? Deed ze dit om te laten zien hoe goed zij is? Aan de andere kant: zij kon juist door haar bekendheid zorgen voor veel aandacht voor het leed in de Filippijnen. Ik ga er vanuit, dat dit ook de gedachte is die er achter stak. Bekendheid heeft ze al niet meer nodig, die geniet ze al in grote mate. Ik denk werkelijk dat zij iets goeds wilde doen voor al die mensen die onze hulp zo hard nodig hebben.

En daar moet ook de nadruk op liggen. Afgelopen maandag liet Nederland weer eens zien dat we –ondanks de economische crisis- toch nog steeds oog hebben voor diegenen die écht hulp nodig hebben. De meesten van ons hebben toch nog een dak boven het hoofd, elke dag te eten en te drinken en een doel in het leven. Natuurlijk, in Nederland zijn er ook mensen die honger hebben, die tobben over hun financiële situatie, die te maken krijgen met de dood van familie en bekenden.  Wat is het dan fantastisch, dat er ruim achttien miljoen euro wordt opgehaald binnen een dag tijd voor de slachtoffers in de Filippijnen. Maar er is nog steeds veel meer geld nodig.

Dus maak ik bij deze de belofte: voor iedere view van deze column, maak ik op giro 555… Ach, laat ik daar eerst maar eens een nachtje over slapen…