Kunst in je slipje

Het is rustig in het cafeetje. Ze gaat aan de bar zitten en bestelt een kop koffie en een kaastosti. Landerig krabbelt ze met haar pen wat op de achterkant van een bierviltje. Ze schrikt op uit haar gedachten als de barman haar bestelling op de bar zet. Hij glimlacht, maar laat haar verder begaan. Blijkbaar voelt hij aan dat ze niet verlegen zit om een praatje.

Wat een rotdag. Vanmorgen heeft ze toch maar besloten om zich in te schrijven bij een uitzendbureau. Ze móet een baantje hebben. Ze werkt al jarenlang  in de weekenden als stadsgids, maar dat was altijd een bijbaantje om rond te kunnen komen als student. Ze had nooit gedacht dat ze nu voor de hele week zo’n soort baan nodig zou hebben.

Als kind had ze al waanzinnig veel talent. Het was voor haar dan ook al vroeg duidelijk wat ze wilde worden: tekenares. De kunstacademie kwam haar niet aanwaaien, er waren ook nog zat vakken waar ze ontzettend veel moeite voor moest doen, maar qua tekenen blonk ze uit. Ook daar, tussen de andere talenten. Afgelopen zomer had ze haar diploma gehaald en was ze dolgelukkig dat ze haar studie had voltooid. Maar werk vinden? Ho maar. Ze heeft zich rot gesolliciteerd. Maar zonder resultaat. Wel heeft ze een klasje waar ze tekenles aan geeft, maar dat is ook maar één avondje per week. Het lukt gewoon niet om een goede baan te vinden. Van af en toe iets verkopen, kan ze ook niet leven.

Ze neemt een slok koffie en een hap van haar tosti. De barkruk waar ze op zit, wiebelt ietwat. Dat irriteert haar. Dan hoort ze opeens een stem naast zich zeggen: “Mag ik eens kijken? Heeft u dit getekend? Please? Can I take a look?” Verbaasd kijkt ze op. Een vriendelijk ogende meneer wijst op het bierviltje waar ze met haar pen wat op heeft zitten krassen. Zit hij haar nou in de maling te nemen? Hij wijst op de kruk naast haar en zij gebaart dat hij daar mag gaan zitten. Wat moet ze anders? Hij pakt het bierviltje bijna eerbiedig van de bar en staart minutenlang naar de abstracte tekening die ze heeft gemaakt, zich niet eens bewust van wát ze nou eigenlijk aan het doen was. “This is perfect,” mompelt de man. Dan kijkt hij haar stralend aan. “Are you looking for a job?”

Ze kan het bijna niet geloven. En dan vertelt hij haar waar hij al tijden naar op zoek is. En dat zij dé perfecte kunstenares is voor zijn plannen. Hij geeft haar zijn visitekaartje. Maar nog kan en durft ze hem niet te geloven. Misschien is hij wel een of andere engerd die gewoon probeert om haar mee te krijgen naar zijn zolderkamertje om haar daar te verkrachten en te wurgen. Op het visitekaartje staat de naam van een bedrijf. Ze kent dit bedrijf van naam. Dus dat zit wel goed. Hij nodigt haar uit om op zijn kantoor te komen later in de middag om de plannen die hij met haar heeft door te spreken. Ach, het kan toch geen kwaad?

Aan het eind van de middag komt ze in een jubelstemming zijn kantoor uit. Ze heeft een contract in haar zak. Morgen kan ze beginnen.  Nog een tikje angstig had ze gevraagd: “Het is toch geen grapje, hoop ik? U houdt zich toch wel aan uw beloften?” Hij had haar een stevige handdruk gegeven en haar diep in de ogen aangekeken.  Zijn antwoord had haar gerustgesteld. “I always keep my promises. Always.”

Always. Ik zit op het toilet en maak het pak open. Always, zonder vleugels. Ik begrijp echt niets van vleugels aan maandverband. Hoezo, het blijft beter zitten? Je krijgt er alleen een extra prop door in je broek! Doe mij maar zonder vleugels en met een goede plakstrip. Normaalgesproken heb ik een ander merk, maar daar ben ik niet zo tevreden over. Mijn collega heeft me pas een maandverband van Always geleend en die vond ik prettig. Het liefst gebruik ik tampons, maar de eerste dagen red ik het niet met alléén maar tampons. Ik maak het groene pak open. In het pak zitten allemaal kleine pakketjes. Het lijken wel cadeautjes, per stuk ingepakt. En als ik er eentje openmaak…? Ik schiet hardop in de lach. Op het maandverband is een decoratie aangebracht. Een soort van mandala maar dan langwerpig ovaal. Lichtblauw. En meteen slaat mijn fantasie op hol. Wie zou er nou in vredesnaam bedacht hebben dat maandverband opgeleukt moet worden en – nog interessanter -  wie heeft deze kunst ontworpen?

Ik geef mijn man ook zo’n pakketje. Hij kijkt mij verbaasd aan. “Maak maar open,” moedig ik hem aan. “Je hebt vast nog nooit zoiets moois gezien.” Hij pakt het maandverband uit en begrijpt meteen wat ik bedoel. “Het is kunst,” zegt hij en plakt het maandverband boven zijn bureau op het prikbord. Ik moet erom lachen. “Het moet ook niet gekker worden. Vroeger had je gewoon grijs pleepapier, tegenwoordig is het in kleur met motiefjes erop. En nu wordt maandverband óók al gedecoreerd!”

Meteen verzin ik het verhaal dat erachter zou kunnen steken. Een meisje, afgestudeerd van de kunstacademie zit werkloos te krabbelen op een stukje papier als er opeens een maandverbandfabrikant binnenstapt. Die man is wanhopig, want zijn bedrijf gaat bijna failliet. De klanten vinden zijn maandverband wel goed, maar veel te saai. Het meisje is ook wanhopig, want alhoewel ze veel talent heeft en haar studie met goed gevolgd afgerond, de banen liggen echt niet voor het oprapen.

Het maandverband blijft hier nog weken hangen. Het kunstwerk is té mooi om alleen maar te verdwijnen in slipjes. Af en toe denk ik nog eens aan het verhaal dat ik eromheen heb gefantaseerd. Je zou zoiets eigenlijk op moeten schrijven.