Ik ben een dankbaar mens

Een Facebookvriendin schreef afgelopen maandag: ‘ Waarom wordt iedereen toch zo sentimenteel aan het eind van het jaar. Overmorgen gaat alles gewoon weer verder, toch?’ Deels ben ik het wel met haar eens. Inderdaad: de ene dag is het dinsdag en de volgende dag is het woensdag. Maar aan de andere kant, het is wel de overgang van het ene jaar naar het andere jaar. En ik vind het zelf wel prettig om zo’n ijkpunt te hebben. Wat is er in 2013 eigenlijk allemaal gebeurd?


Als ik terugkijk op 2013 dan heb ik gemengde gevoelens. Mooie dingen passeerden de revue, maar ook nare.
Even op een rijtje: mijn dochter werd 18, deed met succes haar VWO-examen en is dit jaar gestart op de Universiteit in Utrecht. Reden om dankbaar te zijn.


In maart is mijn schoonmoeder overleden. Ze was al enige tijd ziek, maar zo’n overlijdensbericht komt natuurlijk toch altijd onverwachts. Mijn man en ik  hebben dit afgelopen jaar dan ook erg meegeleefd met mijn schoonvader die na een huwelijk van bijna 55 jaar zijn vrouw is verloren. En mijn man heeft geen moeder meer. Voor hem heb ik er ook al die tijd proberen te zijn.


Maar ook weer goede berichten: mijn jongste zoon klom uit een diep dal en werd aangenomen op het conservatorium en studeert daar nou pop en jazz. Elke keer als we elkaar zien en ik hem hoor spelen op zijn gitaar, valt me op hoe hij met sprongen vooruit gaat. Wat heeft die jongen daar voor moeten knokken, en nog steeds! In maart wordt hij 21 jaar en ik vind hem ook echt een stuk volwassener geworden. Hij woont op kamers in Zwolle en doet het gewoon hartstikke goed!


Mijn oudste zoon moest helaas stoppen met zijn studie. Het syndroom van Asperger zit hem zodanig in de weg, dat hij gewoon niet planmatig kan werken en dat nekt hem bij elke studie. Zo jammer, want hij is zeer getalenteerd. Maar ook hij gaat niet bij de pakken neerzitten en is nu bezig om hulp te krijgen om toch zijn droom te kunnen realiseren. Goed zo!


In 2013 werkte ik vijf jaar in de kinderopvang. Nooit gedacht, dat ik zo lang zou blijven ‘hangen.’ Toen ik mijn baan in het onderwijs vijf jaar geleden opgaf, was dit, om bij mijn man te kunnen gaan wonen met wie ik toen nog een LAT-relatie had. Nooit heb ik spijt gehad van die beslissing, al betekende dit, dat ik qua werk niet meer datgene kon doen wat ik echt graag doe: voor de klas staan. En helaas is mijn baan als pedagogisch coach wegbezuinigd, evenals mijn rol als seniorleidster waarbij ik de locatiemanager ondersteun, en vind ik niet meer de uitdaging die ik eerst wel had, maar daar moet ik me maar bij neerleggen. Bovendien ligt mijn hart nog steeds bij het onderwijs, maar ik moet reëel zijn: nu heb ik een vast contract. Natuurlijk gaat het met de kinderopvang ook allesbehalve goed, maar tot nu toe hebben de ontslagrondes mij overgeslagen. Ik weet niet, wat er dit jaar gaat gebeuren, want ook van een vast contract ben je niet meer zeker tegenwoordig, maar tot nu toe heb ik nog steeds mijn baan mogen behouden. Bovendien: ik kan werken, want ik ben gezond. Twee redenen dus om dankbaar te zijn.


Over ziek zijn gesproken: in 2013 heb ik veel nare berichten gekregen vanuit mijn omgeving. Veel mensen die de diagnose van kanker te horen hebben gekregen. Afschuwelijk. Ik leef met ze mee. Ook zij zullen met gemengde gevoelens terugkijken op het jaar 2013. Soms word ik er wel eens bang van. De een na de ander wordt ziek en tot nu toe is dat mij bespaard gebleven. Ik wil genieten van het feit, dat ik gezond ben. Voor zo ver ik weet in elk geval… Niet tobben over eventuele dingen die zouden kunnen gebeuren. Toch merk ik wel, dat ik, naarmate ik ouder word, steeds meer zaken minder vanzelfsprekend ga vinden. Het is niet ‘gewoon’  als je gezond bent. Het is een reden om extra dankbaar te zijn.


En een reden om goed voor jezelf te zorgen. Ook iets, waar ik vaak over pieker. Want ik rook nog steeds. Inmiddels heb ik een E-sigaret gekocht en wil ik gaan stoppen met het gewone roken, maar ik heb al zo veel moeizame pogingen achter de rug waarbij ik toch altijd weer ben begonnen. Dit jaar wordt mijn jaar, heb ik me voorgenomen. Dit jaar wil ik voorgoed afscheid nemen van die ellendige verslaving. Nee, niet op 1 januari, dat vind ik te deprimerend, ik ga het dit keer goed aanpakken. Impulsieve besluiten zijn gedoemd om te mislukken, ik wil me er dit keer goed op voorbereiden.


In 2013 zijn we met de familie op vakantie geweest. Wat was dat fantastisch, zeg! Ook daar kijk ik met plezier op terug. En dit jaar hebben we weer plannen om met elkaar op vakantie te gaan. En dat dit kan, in deze crisistijden, is ook wel even iets om bij stil te staan. Nee, we zijn geen miljonair, maar we kunnen wel op vakantie gaan, we kunnen best af en toe uit eten of naar de film. Soms zie ik op de televisie beelden van mensen die echt niet meer weten hoe de eindjes aan elkaar te knopen. Mensen die problemen hebben met hun hypotheek. Mensen die muurvast zitten door alle schulden die ze hebben. Ook vaak doordat ze hun baan zijn kwijtgeraakt en het niet lukt om hun huis te verkopen. Wat een nare situaties. Dan voel ik me een dankbaar mens: geen schulden, een klein huurhuisje, maar we wisten er afgelopen kerstdagen wel zes mensen in te proppen!
Ik moest wel lachen, toen ik een stripje zag, waarbij de een aan de ander vraagt: “En? Nog goede voornemens voor het nieuwe jaar?”  Waarop de ander reageert met: “Nee hoor, ik heb die van vorig jaar nog liggen!”
Dit geldt dus ook voor mij. Stoppen met roken en mijn boek afmaken. Twee zaken die ik vorig jaar ook al op mijn lijstje had staan. Maar dit jaar wil ik ze echt gaan realiseren.


Toch, al met al: ik ben een dankbaar en gelukkig mens. Het allerbelangrijkste in een mensenleven is toch gezondheid, geluk en liefde. En dat gun ik iedereen: een heel gezond, gelukkig en liefdevol 2014!