column
Theo – het perfecte kind
Er zijn ouders die perfecte kinderen hebben, denken ze. De ettertjes die gaten in schuttingen trappen, aan elke katten-, honden- en meisjesstaart trekken die ze te pakken kunnen krijgen, belletje lellen, online pesten, euro’s op de rails leggen, leren hacken en zich vermaken met hun eerste breezersletjes, terwijl papa en mama ze beschermen met de nationaal ingeburgerde kreet: ‘dat doet mijn kind niet.’ En er zijn ouders die perfecte kinderen willen hebben. De ouders van Theo hebben ontzettend veel geld gestoken in het gezond geboren jongetje. Hij heeft al het speelgoed dat hij zich maar zou wensen en nog veel meer. Zijn lieftallige ouders zijn beide parttime gaan werken, zodat ze hem alleen maar op woensdag bij de crèche en later ook bij oppasmoeders onder hoefden te brengen. Dat was goed voor zijn sociale contacten, dus het was nog geen smetje op hun ouderlijke repertoire. Maar tijd kost geld. Dus de ouders hopen dat zij een goed rendement krijgen van hun investering.
Theo is zo’n perfect kind. Nou ja, bijna dan. Dit fantastische kind wordt na het werk van zijn ouders met de auto naar vriendjes gebracht en wordt opgehaald zodra moeders training bij de sportschool voorbij is. Het oogappeltje is lid van twee plaatselijke sportclubs en gaat vaak naar verjaardagsfeestjes van klasgenootjes. De buurtkinderen bellen dagelijks aan om te vragen of Theo komt spelen, zodat ze zich vermaken met X-Boxen, tikkertje, knikkeren en voetbalkaartjes ruilen. En over een paar weken is het tijd voor de Cito-toets en krijgt hij het advies om havo of hoger te doen, zodat de ouders trots kunnen zijn op hun schepsel, waarvan ze dertien jaar geleden besloten dat ze er veel liefde en tijd voor vrij zouden maken.
Dus nu is het tijd voor Theo om zijn ouders een wederdienst te bewijzen. Hij zal laten zien dat de investering van zijn ouders rendement opleveren. Theo gaat het perfect doen door te scoren op de Cito-toets. Hopen zijn ouders.
Maar Theo doet het niet zo goed op school. Hij is maar een middenmotertje. Zijn ouders vinden dat de schuld van de leraren en willen dat hij alles uit zichzelf haalt. Daarom vertrekt Theo naar De School van Prem. Daar brengen ze hem alle vrije weekenden naar toe, om bijspijkerlessen te doen, motivatietrainingen te volgen en om zijn ouders gelukkig te maken. Natuurlijk wil hij het ook zelf, want hij wil een economische opleiding doen, omdat zijn vader zegt dat hij dan veel geld kan verdienen. Omdat zijn moeder zegt dat hij daar goed in zal zijn. Omdat hij zijn ouders trots wil maken.
En het gaat beter met Theo. Hij haalt zelfs een vmbo-t/havo-advies bij zijn Cito-score. Allemaal dankzij de hulp van Prem, die zijn zelfvertrouwen opvijzelt, persoonlijke aandacht geeft en extra ondersteunt in de lessen. Zijn concentratie is beter. Maar Theo is niet de trotste persoon. Bij de bekendmaking pinkt zijn moeder een traantje weg en zijn vader geeft hem een schouderklopje, terwijl hij schor mompelt dat hij het goed heeft gedaan. Theo maakt alle investeringen in hem waar. Theo is een jongen die de havo kan doen.
De ouders van Theo zijn dolblij met het advies. Maar ergens knaagt het besef dat hun zoontje dit misschien niet zonder hulp kan. Ze weten wel dat de zesjescultuur zó 2007 is, maar er zijn altijd kinderen die uitmuntendheid willen neerbuigen, omdat ze zich zo vervelen dat ze het voor de hele groep willen verpesten. En dan die school, die straks opnieuw geen aandacht voor hem heeft. Vooral niet nu hij minstens veertien verschillende docenten krijgt, die hem allemaal maar even zien en tegen het einde van het schooljaar amper zijn voornaam kennen. De School van Prem laat zien wat Theo in ideale omstandigheden kan, maar daar is het onderwijs niet voor ingericht.
Vader en moeder hebben het niet direct door, maar leggen een enorme druk op de kleine fragiele schoudertjes van Theo. Zijn vriendjes gaan bijna allemaal naar het vmbo. Maar het vmbo klinkt zo afgrijselijk laag, ook al is dat het modale niveau in Nederland. Dus Theo zal zijn best doen voor de havo. Om Prem niet teleur te stellen. Om zijn ouders trots te laten zijn. Om het maar gewoon te proberen. Zwemmen, door blijven zwemmen, niet verzuipen. Want zo krijgt hij respect, door het perfecte kind te zijn. Dat is de weg naar de liefde die hij graag van zijn ouders wil hebben. En zijn ouders kunnen de meeste liefde geven aan een kind dat alles doet wat zij voor hem mogelijk hebben gemaakt. Want het is makkelijk om trots te zijn en te houden van Theo, het perfecte kind.
En helaas vaak maar al te waar.
Helemaal als ouders zelf mislukt zijn, dan projecteren ze dat nog eens extra op hun kind; hij moet dan hun dromen waarmaken.
Goed gedaan!
Zelfs het ergste uur van je leven duurt toch niet langer dan 60 minuten.
Goed geschreven, Neuskleuter.
Ze had zo graag willen studeren, en wilde dat haar kinderen ook de kans zouden krijgen. Ze heeft ons altijd gestimuleerd om te gaan studeren, en de studie te volgen die we leuk vonden. Als we dit niet wilden was het ook goed, maar dan kon haar niet verweten worden dat we het niet mochten.
Jammer dat het tegenwoordig allemaal moet, en dat de kinderen niet vrijgelaten worden. Stimuleren is in mijn ogen goed, maar kinderen moeten leren hun eigen keuzes te maken.
@yucatan: verschillende mensen worden gelukkig van verschillende dingen. Theo wordt misschien niet het gelukkigst van een hogere opleiding, maar zijn ouders zullen er meer respect aan ontlenen van anderen, wat hen weer gelukkiger kan maken. In het geval van de keuze voor de middelbare school is de mening van ouders vaak nog steeds belangrijker dan de mening van kinderen. En soms is dat jammer.
@Zonnetje: vaak erg waar! En dankjewel
@flipsen, haha, geen voorbeeldfunctie dan, maar leuk dat je zo goed terecht bent gekomen!
@Tim: de humor zal zeker wederkeren. Kan ik mijn serieuze column nog voor je verlichten door nu te vertellen dat ik vandaag grommend met een rokje op een herenfiets heb gezeten, de stang in het midden vervloekend, mijn huisgenoot pijnlijke ballen heb toegewenst omdat hij mijn fiets had geleend, zonder het te vragen, waardoor ik op een andere leenfiets moest springen om mijn tentamen nog op tijd te halen? Ik was erg blij met die blinde muur van de fietsenstalling bij mijn opleiding, dat kan ik je wel vertellen!
@jeminee: de ene ouder is beter in relativeren dan de ander... Bij de geboorte lijkt alles nog mogelijk en kan je een kind elke toekomst toedichten. Pas later blijkt wat werkelijk kan, en wat het kind werkelijk wil. Het blijft spannend!
@PopcornMonster: jouw verhaal klinkt ook bekend. Dat komt door het generatieverschil van ouderen. De babyboomers waren zo druk om zichzelf te ontdekken, dat ze relatief weinig aandacht hadden voor hun kinderen, omdat hun eigen ontwikkeling voorop stond. Die kinderen werden ouders, die zich individualistisch voelden, maar wilden dat hun kinderen alle kansen zouden krijgen die ze zelf niet hadden en ook alle opties hadden om zelf te bepalen wat ze wilden.
Deze kinderen, die nu net ouders zijn, hebben een relatief prettige opvoeding gehad, waarin ze zichzelf konden ontplooien. Deze generatie ouders hoeven niet te trouwen, eenoudergezinnen zijn geaccepteerd, scheidingen kunnen voorkomen, ook geen punt. Deze ouders hebben zelf voor hun kind gekozen, omdat ze echt een gezin willen hebben. Het zijn de liefdesbaby's van nu die het moeilijk hebben. Want deze gewenste kinderen zijn opgegroeid met van alles en nog wat, kennen veel luxe. En hun ouders willen graag dat hun liefde gewaardeerd wordt. Dat hun kind het goed zal doen. En dat kan soms leiden tot de situatie Theo.
Al zijn er ook veel ouders van nu die hun kind juist wel veel laten meebeslissen: over de vakantie, schoolkeuze, onderhandelingen over bedtijden en andere punten. Kinderen zijn juist best vrij tegenwoordig. Maar ja, sommige ouders verwachten nogal veel van hun met zorg gekweekte oogappeltje.
Begrijp me niet verkeerd hoor, een serieuze column is geen minpunt, maar een column kan én geestig, én serieus zijn. Dat zijn ze bij jou meestal, en daarom zijn je columns zo goed
Maar wat jou in mijn ogen de beste columnist van FOK! maakt, is dat je op elke reactie, positief of negatief, ingaat, en ze waardeert.
Maar nu heb ik je wel weer genoeg veren in je kont gestoken.
@Opzich: euh, wat is je punt?
@Jeminee: dat is waar, het kan zeker tot veel minderwaardigheidsgevoelens leiden. Zoiets als De School van Prem gaat daar juist goed mee om: die laten met behulp van motivatietraining e.d. weer zien wat een kind wél kan en in zich heeft. Het is alleen wat jammer dat ik het type 'ouders van Theo' ook in het programma tegenkwam. Het lijkt me ook heel moeilijk om veel zelfvertrouwen te hebben als je ouders dat al niet in jou hebben. En dat is jammer, want eigenlijk zou elke ouder al trots moeten zijn op het feit dat hij een kind heeft. Maar zo te horen zit dat nu in jouw geval zeker goed!
@NickRiviera: voor sommige kinderen wel, inderdaad. Anderen redden zich er prima.
Om te kunnen reageren moet je zijn ingelogd op FOK.nl. Als je nog geen account hebt kun je gratis een FOK!account aanmaken