Theo – het perfecte kind
Er zijn ouders die perfecte kinderen hebben, denken ze. De ettertjes die gaten in schuttingen trappen, aan elke katten-, honden- en meisjesstaart trekken die ze te pakken kunnen krijgen, belletje lellen, online pesten, euro’s op de rails leggen, leren hacken en zich vermaken met hun eerste breezersletjes, terwijl papa en mama ze beschermen met de nationaal ingeburgerde kreet: ‘dat doet mijn kind niet.’ En er zijn ouders die perfecte kinderen willen hebben. De ouders van Theo hebben ontzettend veel geld gestoken in het gezond geboren jongetje. Hij heeft al het speelgoed dat hij zich maar zou wensen en nog veel meer. Zijn lieftallige ouders zijn beide parttime gaan werken, zodat ze hem alleen maar op woensdag bij de crèche en later ook bij oppasmoeders onder hoefden te brengen. Dat was goed voor zijn sociale contacten, dus het was nog geen smetje op hun ouderlijke repertoire. Maar tijd kost geld. Dus de ouders hopen dat zij een goed rendement krijgen van hun investering.
Theo is zo’n perfect kind. Nou ja, bijna dan. Dit fantastische kind wordt na het werk van zijn ouders met de auto naar vriendjes gebracht en wordt opgehaald zodra moeders training bij de sportschool voorbij is. Het oogappeltje is lid van twee plaatselijke sportclubs en gaat vaak naar verjaardagsfeestjes van klasgenootjes. De buurtkinderen bellen dagelijks aan om te vragen of Theo komt spelen, zodat ze zich vermaken met X-Boxen, tikkertje, knikkeren en voetbalkaartjes ruilen. En over een paar weken is het tijd voor de Cito-toets en krijgt hij het advies om havo of hoger te doen, zodat de ouders trots kunnen zijn op hun schepsel, waarvan ze dertien jaar geleden besloten dat ze er veel liefde en tijd voor vrij zouden maken.
Dus nu is het tijd voor Theo om zijn ouders een wederdienst te bewijzen. Hij zal laten zien dat de investering van zijn ouders rendement opleveren. Theo gaat het perfect doen door te scoren op de Cito-toets. Hopen zijn ouders.
Maar Theo doet het niet zo goed op school. Hij is maar een middenmotertje. Zijn ouders vinden dat de schuld van de leraren en willen dat hij alles uit zichzelf haalt. Daarom vertrekt Theo naar De School van Prem. Daar brengen ze hem alle vrije weekenden naar toe, om bijspijkerlessen te doen, motivatietrainingen te volgen en om zijn ouders gelukkig te maken. Natuurlijk wil hij het ook zelf, want hij wil een economische opleiding doen, omdat zijn vader zegt dat hij dan veel geld kan verdienen. Omdat zijn moeder zegt dat hij daar goed in zal zijn. Omdat hij zijn ouders trots wil maken.
En het gaat beter met Theo. Hij haalt zelfs een vmbo-t/havo-advies bij zijn Cito-score. Allemaal dankzij de hulp van Prem, die zijn zelfvertrouwen opvijzelt, persoonlijke aandacht geeft en extra ondersteunt in de lessen. Zijn concentratie is beter. Maar Theo is niet de trotste persoon. Bij de bekendmaking pinkt zijn moeder een traantje weg en zijn vader geeft hem een schouderklopje, terwijl hij schor mompelt dat hij het goed heeft gedaan. Theo maakt alle investeringen in hem waar. Theo is een jongen die de havo kan doen.
De ouders van Theo zijn dolblij met het advies. Maar ergens knaagt het besef dat hun zoontje dit misschien niet zonder hulp kan. Ze weten wel dat de zesjescultuur zó 2007 is, maar er zijn altijd kinderen die uitmuntendheid willen neerbuigen, omdat ze zich zo vervelen dat ze het voor de hele groep willen verpesten. En dan die school, die straks opnieuw geen aandacht voor hem heeft. Vooral niet nu hij minstens veertien verschillende docenten krijgt, die hem allemaal maar even zien en tegen het einde van het schooljaar amper zijn voornaam kennen. De School van Prem laat zien wat Theo in ideale omstandigheden kan, maar daar is het onderwijs niet voor ingericht.
Vader en moeder hebben het niet direct door, maar leggen een enorme druk op de kleine fragiele schoudertjes van Theo. Zijn vriendjes gaan bijna allemaal naar het vmbo. Maar het vmbo klinkt zo afgrijselijk laag, ook al is dat het modale niveau in Nederland. Dus Theo zal zijn best doen voor de havo. Om Prem niet teleur te stellen. Om zijn ouders trots te laten zijn. Om het maar gewoon te proberen. Zwemmen, door blijven zwemmen, niet verzuipen. Want zo krijgt hij respect, door het perfecte kind te zijn. Dat is de weg naar de liefde die hij graag van zijn ouders wil hebben. En zijn ouders kunnen de meeste liefde geven aan een kind dat alles doet wat zij voor hem mogelijk hebben gemaakt. Want het is makkelijk om trots te zijn en te houden van Theo, het perfecte kind.
