Bull-fighting
De stier zou dus eigenlijk als symbool voor Europa moeten gelden. Maar waar staat de stier eigenlijk voor? Onverschrokken- en vastberadenheid? Dom en bloeddorstig? Dominant, maar toch zacht, er huist immers een godin in de stier?
Waarschijnlijk van alles een beetje, met als gevolg een rijk geschakeerde geschiedenis van (wetenschappelijke) vooruitgang, expansie en rijkdom, afgewisseld door armoede, teloorgang en vooral veel onderlinge strijd.
In den beginne natuurlijk de strijd om voedsel en lijfsbehoud. De vijanden waren 'die gevaarlijke gekken' van een eind verder op, of nog erger loslopende gekken die een nomadisch bestaan leidden. Later gingen groepjes mensen samenwerken, slimme lokale leiders trokken macht naar zich toe en wisten rijkdom te vergaren, vaak tot afgunst van anderen, die niet meedeelden. Onderlinge gevechten bleven niet uit en in de loop van de tijd laat de Europese geschiedenis bijna onafgebroken oorlogen zien. Soms bij de Vikingen, later tussen Engeland en Frankrijk en bijna altijd was er wel een brandhaard op de Balkan. Ook Nederland heeft zich niet onbetuigd gelaten en vocht een robbertje tegen de Spanjaarden, de Fransen en zelfs tien dagen lang tegen onze Zuiderburen.
Wie de geschiedenis in duikt moet wel bijna tot de conclusie komen dat de slechteriken niet alleen slecht waren en de goeden zeker niet alleen goed. Want wat is de waarheid in de geschiedenis? De waarheid is niet zwart of wit, de waarheid is vaak grijs, diffuus en beweeglijk. Soms neigt de waarheid wel naar een zeer donkergrijze teint. Echter ook die donkergrijze teint, bijna zwart, zal door de geschiedschrijving steeds weer anders worden ingekleurd. Zo ook drie actuele Europese gebeurtenissen.
Want onlangs zijn drie kleinzonen van voormalige wereldleiders bij elkaar gekomen om terug te kijken op beslissingen van hun grootvaders. De inmiddels op leeftijd gekomen kleinzonen van Josef Stalin, Winston Churchill en Franklin D. Roosevelt waren bij de opening van de Maastrichtse Graduate School of Governance, die academici moet opleiden in crisisbeheersing en politieke strategieën. En dit was zestig jaar geleden heel hard nodig, omdat Europa ernstig op drift was geraakt en met ingrijpen van de toenmalige wereldleiders op Jalta, de 'Europese Stier' getemd werd. Dat de wereldleiders geen vrienden van elkaar waren, moge duidelijk zijn, hun kleinzonen kibbelden lekker verder, waar hun grootvaders gebleven waren. Toch hadden de beslissingen op Jalta verstrekkende gevolgen voor datzelfde Europa, namelijk de opsplitsing tussen Oost en West.
Deze maand echter is het vijftien jaar geleden dat Duitsland weer één werd. Een moeizaam proces. Maar ook de andere Europese landen proberen samen te werken in plaats van oorlog te voeren. Eveneens een moeizaam proces. Culturele-, politieke-, maar vooral economische tegenstellingen maken van Europa een ondoorzichtig gedrocht, alle goede bedoelingen ten spijt.
Maar in tegenstelling tot zestig jaar geleden, waarbij de 'Europese Stier' door anderen werd beteugeld, mag de stier nu zich zelf beteugelen. Met andere woorden, de Europeanen kiezen zelf of, en in welke mate de Europese eenheid tot stand moet komen. Dit voorjaar hebben de Nederlanders voorlopig gekozen voor een 'nee' en dat is vrij vertaald 'een pas op de plaats'.
De uitkomst van dat referendum leidde tot de derde Europese actualiteit namelijk het besluit van onze Tweede Kamer voor een brede maatschappelijke discussie in Nederland over Europa. Hoe denken Nederlanders nu daadwerkelijk over Europa? De VVD was eigenlijk tegen de discussie, de PvdA niet, maar nu weer wel, met als gevolg dat de regering heeft gezegd: "Op deze manier doen wij niet mee, wij doen het weer op onze eigen manier."
Het lijkt er op dat ieder club in Nederland zijn eigen mechanische rodeostier heeft ingekocht en daarmee wil tonen hoe zij Europa willen temmen.
Met Nederland kun je zo het (stieren)gevecht in Europa wel winnen.
