Beter goed gejat dan slecht bedacht?
Laat ik eerst even iets over mijzelf vertellen. Op het gebied van elektronische muziek (voor het gemak even 'house') beschouw ik mijzelf als ouderwets. Wegens een invloedbare omgeving door de jaren heen is dit genre mijn favoriet geworden. Mijn zus die zeer actief is in deze scene, medewerker in een disco geweest, tientallen cd's kopende en vele grote (en ook kleine) feesten bezoekende, is een grote factor geweest in de totstandkoming van mijn liefde voor dit genre. Ook ik heb een hele ontwikkeling doorstaan in de verschillende stijlen die dit genre kent. De commerciële house van toen, denk aan 'SNAP', tot de techno van nu. Maar het leven van de nog onbenoemde stijl die zich nu ontwikkelt, nee geen BrEeZaH-house, is hopelijk van korte duur.
Laat ik even willekeurig 3 recente en populaire tracks als voorbeeld gebruiken om aan te tonen met wat voor belachelijke bagger de huidige 'DJ's' mee aankomen: 'The Riddle' van Gigi D'agostino, 'Like A Prayer' van Mad'house en 'born to bounce' van Brooklyn Bounce.
'The Riddle' van D'agostino is een typisch voorbeeld van die 'blije' house waarvan er zo veel van verschijnt de laatste tijd. Het origineel, van Nik Kershaw, blijft in het gehoor hangen vanwege het melodieuze fluitdeuntje. "Buzzy Bus" heeft hier eind jaren 90 ook dankbaar gebruik van gemaakt door ook een mix hiervan te maken. D'agostino komt anno 2002 commercieel uit de kast met zijn versie van 'The Riddle'. Met dollartekens in zijn ogen pakt hij z'n Magix Musicmaker en flanst hij een geniale *proest* beat in elkaar. En voila, hi-hat, bass, gejat melodietje en hier hebben we een hit. Oh ja nog even een Digitally Remasterd Computerized Cybervoice Pro DeLuxe(r) vocaal er bij, om er nog even qua originaliteit boven de rest uit te steken. Want meneer D'agostino heeft gelijk de beste internationale dance act volgens TMF kijkend Nederland.
Maar dan de reden waarom ik al deze frustraties van mij af moest schrijven: 'Like A Prayer'. Ik moest spontaan huilen en lachen tegelijk bij het horen van deze a-muzikale brei dat zo te horen rechtstreeks uit een 'My First Sony' gerold is. Typisch weer een gevalletje 'laten we van andermans succes een graantje meepikken'. Hartstikke goede marketing natuurlijk, maar zoals ik zei ben ik nogal ouderwets op het gebied van house.
Ok, DJ's mixen altijd andermans nummers om een track te maken. Heel leuk en fijn maar er moet wel een beetje van jezelf in zitten. Helemaal als je de commerciële weg betreedt. De producers van 'Like A Prayer' hebben dit geniaal opgelost om de pitch een stuk omhoog te gooien, de vocal weer door de Digitally Remasterd Computerized Cybervoice Pro DeLuxe(r) heen te halen, en er weer zo'n fantastische hi-hat en bass er bij te donderen geleverd met een demoversie van Magix MusicMaker. Maar dat was nog niet genoeg. De producers vonden het nu weer veel te origineel, "dus laten we nog iets
gaan jatten! We gaan er een beat doorheen gooien die er eigelijk helemaal niet bij past, maar dat toch wel aanslaat omdat het zo bekend is.!!!1@" Dat werd dus de beat van 'DHS - House Of God'. En voila, Mad'house heeft een hit.
Ik boycot dit soort nummers gewoon uit principe, hoe dansbaar ze ook mogen zijn.
Als laatste voorbeeld neem ik 'born to bounce - brooklyn bounce'. Volgens mij probeert deze groep, met niet eens een zo verschrikkelijk slecht vorig nummer, een nieuwe stijl te creëren. Een kruising van Hard House, een ballad en het gedrum op pannen waarschijnlijk. Stelletje zelfverheerlijkende vocals ertussen en hoppa. Ik hoor iets van 4 verschillende soorten liedjes in 3 minuten gepropt. Geen jatwerk (zover ik weet) maar er is geen melodie, brug of refrein te onderscheiden. Dit is gewoon naar mijn mening puur rommel. En ja hoor, toch staat hij alweer nummer 1 in de tipparade. De samples zijn ook niet erg origineel maar verhip, ook deze vocals zijn weer door de Digitally Remasterd Computerized Cybervoice Pro DeLuxe(r) heen gehaald. Technisch en muzikaal vind ik deze track gewoon heel erg zwak. Op het ene moment zou je dus moeten dansen en het andere moment ben je weer op die geniaal bedachte lyrics aan het ChiLLuH.
Dit is het postmodernisme van de house: we jatten een beetje van anderen en proppen het in 1 product.
Geef mij die goede oude tijd maar 'when house was made with love'...
Een laatste shout-out richting hiphop. Ook in dit genre heb ik mij redelijk verdiept. En naar mijn mening vraag ik mij af of hiphop werkelijk geëvolueerd is, of dat de 'brothas' (broers schieten elkaar blijkbaar overhoop) van tegenwoordig ten onrechte hun muziek hiphop noemen. Want in den beginne had hiphop nog een statement. Het werd nog met echte instrumenten gemaakt, met gevoel, emotie en scherpe lyrics.
Tegenwoordig komen er alleen maar van die populaire figuren als D. Piddy of I. Yaddy (TAFKAP wannabe) en 'Ja Rule' rappen over hoe ze zichzelf uit de ghetto hebben geslagen en hoeveel vrouwen, goud, huizen en auto's zij nu hebben. Ook is het erg belangrijk waar je gehuisvest bent, want de homiez uit de Eastside zijn natuurlijk niet te evenaren door de playas uit de Westside.
Ik kijk wel eens MTV Cribs en daar hebben ze het tot mijn ergernis over hoeveel inch wieldoppen ze hebben. Ik bedoel kom op, ze concurreren daar met wieldoppen en ze rappen er ook nog eens over. Ik ben toch meer tevreden met The Roots of om met iets bekenders aan te komen the Wu-Tang clan. Misschien niet bepaald lieverdjes, maar ik luister wel graag naar originele muziek met een statement.
Volgende keer: 'Pedofilie onder jongeren', een samenwerking tussen Flaman en Herald
