CD: Wiegedood - De Doden Hebben Het Goed III
Met een nieuw en zeker niet het minste label, Century Media, achter zich, is de weg voor Wiegedood naar groter succes geplaveid. Met recht hebben de heren met hun twee vorige albums deze deal afgedwongen. Wiegedood is zeker een van de meer opvallende bands in het black metal genre van de laatste jaren. Er is dan ook reikhalzend uitgekeken naar De Doden Hebben Het Goed III.
Wiegedood is het project van twee leden van Oathbreaker, gitarist Gilles Demolder en drummer Wim Coppers, en de bassist van Amenra, Levy Seynaeve. Deze laatste neemt bij Wiegedood de zang voor zijn rekening. De stijl beweegt zich tussen onvervalste bruutheid en hypnotiserende, bij wijlen zoete melodielijnen. Zo wordt er een brug geslagen tussen, laten we zeggen, de Scandinavische sound van bands als Burzum en de Cascadian stijl. Die naam is ontleend aan het gebergte aan de westkust van de Verenigde Staten, waarvandaan de eerste lichting bands kwam, zoals Wolves In The Throne Room, die ambient invloeden gingen gebruiken.
Met dit nieuwe album wordt er een trilogie afgesloten. Het thema ervan is het verlies van een dierbare. Zo is dit laatste deel opgedragen aan Florent ‘Floky’ Pevée, frontman van de noise rockband Kabul Golf Club. Deze muzikant overleed in 2013 op 21-jarige leeftijd onder mysterieuze omstandigheden. Niemand kan zeggen waarom zijn lichaam midden in de nacht op de ring van Hasselt lag, alwaar een buschauffeur hem te laat zag en aanreed. Veel bands in België brachten al een hommage aan hem, en zo nu ook Wiegedood, mede doordat Floky een persoonlijke vriend was van de drummer.
Wiegedood maakt lange nummers. Op deze nieuwe schijf passeren 4 songs in 34 minuten de revue. De titeltrack is in dit geval met ruim twaalf minuten het meesterepos. De eerste zeven minuut zijn echter al voorbij voor je er erg in hebt. Het herbergt de meest hypnotiserende riff van de cd in zich, en in het eerste gedeelte ligt de nadruk van de drums niet bij de blasts, maar vooral bij het voetenwerk en veel cimbalen. Na een korte rustige intermezzo met slechts gitaar, zet het nummer zich voort en wordt er in de laatste minuten vol gas gegeven met blastbeats.
Vol gas opent de cd overigens wel; met ‘Prowl’. Ook het eerste gedeelte van het tweede nummer ‘Doodskalm’ heeft weinig ruimte voor ademhalen. Pas wanneer dat nummer vier minuten bezig is, klinken de gitaren uit en wordt het nummer uitgespeeld in een rustig tempo op de bekende slepende en bombastische wijze. In het afsluitende ‘Parool’ kun je ook nog even op adem komen, want daarop komt, eigenlijk voor het eerst op de cd, een echte break voor. Dit nummer wordt verder gekenmerkt door een heerlijke traditionele heavy metal riff die tegen het eind nog eens prominent wordt aangehaald terwijl de drummer de pedalen nog even maximaal benut en de rest weer mooi met cimbalen opvult. Het is absoluut een angstaanjagend einde van het album, zoals het dit genre ook betaamt.
Het derde deel van De Doden Hebben Het Goed is de beste in de reeks. Het is een prima balans tussen de eerste twee albums geworden. Wiegedood heeft haar juiste verhouding tussen betovering en bruutheid gevonden. En zo is hun debuut bij een major label dan ook meteen een voltreffer.
