CD: Deicide - Overtures Of Blasphemy
Al ruim 30 jaar is Deicide een veelbesproken naam in de wereld van death metal. Ondanks alle controverse, van door fans vernielde graven tot een bomaanslag tegen de band zelf beraamd door linkse activisten, bleef de band onverschrokken doorgaan. Inmiddels is hun twaalfde studioalbum verschenen. Op Overtures Of Blasphemy trekt de band wederom hartstochtelijk ten strijde tegen de kerk en religie in zijn algemeenheid.
Natuurlijk is zanger/bassist Glen Benton een bepalende factor voor het doorlopende succes van de band. Zijn stem, basgeluid en performance zijn zeer kenmerkend. Dus, toen twee van de oprichters, de gebroeders Hoffmann, een jaar of vijftien terug de band verlieten, was dat muzikaal weliswaar een aderlating, maar geen inleiding tot een teloorgang. Hoewel er ook wel enkele zwakke albums volgden, bleef de band een grote fanschare houden, en die mogen anno 2018 toch een rijkelijk fris album in ontvangst nemen.
Het is geen tweede Legion (1992) en die zal er ook niet komen, denk ik. Dat de sfeer die dat album uitademt, net als enkele erna alsmede het debuut ervoor, her en der wordt benaderd, is al mooi meegenomen. Muzikaal steekt dit album ook simpelweg anders in elkaar. Dat was ook de bedoeling, naar eigen zeggen van Benton. Hij wilde niet dat de gindcore invloeden zouden overheersen, maar dat de nadruk vooral op de melodie met pakkende riffs kwam te liggen. Zelf gaf hij het voorbeeld met het schrijven van de song ‘One With Satan’, tevens het openingsnummer. Het is opmerkelijk, omdat na het prille begin Benton zich nauwelijks met songwriting heeft bezig gehouden.
De insteek om bruut en toch melodieus te klinken komt inderdaad uit de verf. Ja, Deicide swingt zowaar. ‘Seal The Tomb Below’, ‘Compliments Of Christ’, ‘All That Is Evil’ zijn nummers die zelfs doen denken aan de tijd dat een ander zwaargewicht uit het genre, Entombed, ook geweldig ging swingen. De tegenbalans wordt dan gegeven door ‘Crawling From The Shadows’, ‘Excommunicated’, ‘Flesh, Power, Dominion’ en de afsluiter ‘Destined To Blasphemy’. Op deze nummers ligt het tempo vrijwel continue hoog. Wat At The Gates eerder dit jaar bewees, brute old school kan nog steeds.
De complete balans van het album wordt gevonden op de nummers ‘Defying The Sacred’ en ‘Consumed By Hatred’. Wat mij betreft heeft de band hier de juiste verhouding tussen melodieuze en brute death metal en grincore te pakken. Als ze er op het volgende album daar nog iets meer van uit de mouw schudden, kan het helemaal niet meer stuk voor ze. Voor nu, is Overtures Of Blasphemy absoluut goed te pruimen, en dat is een aardige verdienste voor een band die al zo lang meedraait.
