Call of Duty: Ghosts

Wat valt er eigenlijk nog te vertellen over Call of Duty? Ieder jaar verschijnt er een nieuw deel en elke jaar levert de game miljoenen op. Toegegeven, ik ben niet zo van de "arcade-achtige-shooters" geef mij maar een Arma 3 of Operation Flashpoint. Maar goed, ik wilde mijzelf toch weer eens wagen aan een Call of Duty-game om te checken waar die hele heisa omtrent de games, (nog steeds) vandaan komt. 

Het verhaal. Here we come to save the day... again.
Is echt weer zo’n clichéverhaal: je bent een soldaat in het, hoe kan het ook anders, Amerikaanse leger en er is een “geheime” speciale elite groep waar je bij wilt horen om Amerika en de wereld te kunnen redden. Been there done that. Alleen zijn het deze keer niet de russen of chinezen, maar een front dat bestaat uit de Zuid-Amerikaanse, Midden-Amerikaanse en Caribische landen genaamd, 'The Federation'.

De Ghosts moeten zien te voorkomen dat 'The Federation' de beschikking krijgt over een satelliet, die kinetische bommen afschiet, waarmee de oorlog voor eens en altijd zal worden besloten. Tijdens de game speel je grotendeels met het personage, Logan Walker. Daarnaast zul je op bepaalde momenten ook met een aantal andere personages spelen, waaronder een astronaut genaamd Baker en Logan's vader, Elias Walker. 

De singleplayer... pief, poef, paf en kaboem. 
Call of Duty: Ghosts is echt zo lineair als het maar zou kunnen. Goed, je kunt dan wel links of rechts om een paal heen lopen, maar veel meer vrijheid is er niet. Daarnaast, of het nu ter land, onder de zee of in de ruimte is, het hele verhaal is één grote cinemastische achtbaan. Je gaat van de ene scene met explosies en shootouts naar de andere. Zonder dat er ook maar iets bij komt wat je het idee geeft dat je naast al dat schieten ook daadwerkelijks iets zinvols aan het doen bent. Er is totaal geen interactie met de omgeving en er is ook bijna niks om te ontdekken. Je kunt niet eens zelf een deur openmaken, je moet continu wachten op een teamlid die dit voor je doet.

Een Call of Duty Ghosts-review zou geen review zijn zonder nog een speciale vermelding te maken van onze beste vriend in de game: Riley de hond. Het een welkome afwisseling tussen al dat schiet en explosie geweld en hoewel ik het idee kan waarderen, past het beest op deze manier toch niet zo goed in het spel. Zo is er een missie waar je met Riley zo stil mogelijk door hoog gras moet kruipen naar een bepaald punt. De AI is volgens mij expres zo dom mogelijk gehouden om deze scene succesvol te laten verlopen. Al sta je op twintig centimeter recht tegenover een vijandige soldaat, je opmerken doet hij niet. Ook de animatie waarmee je vijanden doodt is telkens hetzelfde. Je kunt Riley gewoon midden in een vuurgevecht ook rustig op de vijanden afsturen, want doodgaan kan hij niet. Hij is in ieder geval braaf. 

Mulitplayer die we kennen met wat 'nieuws'
Hoewel er geen capture the flag, hardpoint of headquarters meer in de game zitten, biedt de multiplayer in de basis nog steeds genoeg fun, net als de vorige delen. Zo is bijvoorbeeld Search and Destroy vervangen door Search & Rescue, waar het verschil hem zit: je kunt nu squadleden redden door eerder dan je tegenstander bij de dogtag te zijn. Dit zorgt voor net even die twists in de multiplayer die het leuker kunnen maken.

In de nieuwe Squad-modus krijg je de beschikking over je eigen computergestuurd team waarmee je het kunt opnemen tegen andere spelers met hun eigen team. Wat het doel hiervan is ontgaat mij volledig. Je hebt namelijk totaal geen controle over je squad, spannend is het ook niet en het voelt echt aan als een veredelde multiplayer match. De enige die hier misschien baat bij zouden kunnen hebben zijn nieuwkomers die een beetje willen oefenen voordat ze gelijk in het diepe gegooid worden tijdens de 'echte' multiplayer-matches.

Blitz is het beste te vergelijken met 'capture the flag' alleen moeten de spelers, in plaats van een vlag te veroveren, deze keer door een poort van de tegenstander lopen om punten te scoren. Is een speler door de poort gelopen dan wordt de poort wel voor een korte tijd gesloten. Dit is gedaan om te voorkomen dat men continu door zou kunnen blijven lopen en punten blijven scoren.

De meest grappige modus is eigenlijk wel Cranked. Als je in deze modus namelijk iemand doodt word je gemarkeerd als Cranked, wat inhoudt dat je dertig seconden hebt om nog een kill te maken. Doe je dit niet dan ontplof je. Bij iedere kill zal de timer zich resetten tot dat deze op een moment de nul heeft bereikt. Als een speler gecranked is dan zal hij onder andere sneller lopen en sneller granaten kunnen gooien. Uiteindelijk is het de bedoeling om met je team honderd kills te behalen om te kunnen winnen.

e

Verder is er een nieuwe modus genaamd Extinction. Die is net zoals de zombie-modus in Black Ops 2, met z’n allen zoveel mogelijk waves van vijanden zien te overleven. Echter, zijn het deze keer geen zombies, maar aliens die het je lastig maken. Het is alleen wel jammer dat de aliens wat flair missen. Zombies afknallen is altijd leuk en draagt vaak ook wat bij aan de ervaring. De aliens in Call of Duty: Ghosts voelen nogal ongeïnspireerd aan en zorgen voor een meer chaotische ervaring. Het is dan wel geen letterlijke kopie, omdat je deze keer de 'Hives' moet slopen, van een modus uit Black Ops 2, maar het voelt niet vernieuwend aan. Ook zouden wat extra maps geen kwaad gekund hebben.

Grafisch geen progressie
Grafisch maakt de game ook geen indruk (meer). Het is geen lelijke game, maar dat was Call of Duty drie jaar geleden ook niet. Ik stoorde me meermaals aan de rare animaties, maar vooral ook aan de lage pixelkwaliteit van de textures. Dit valt misschien niet op tijdens alle explosies en shootouts, maar als je even rustig loopt en om je heen kijkt schrik je soms gewoon. Over de geluidseffecten valt weinig te vertellen. Alle geweren klinken zoals je mag verwachten. De soundtrack doet ook zijn werk goed.

Conclusie
Het is geen slechte game, maar Call of Duty: Ghosts mist gewoon authenticiteit op zowel singleplayer als multiplayer. Het is jammer dat Infinity Ward niet met zijn tijd mee is gegaan en ook dit jaar nagenoeg dezelfde ervaring uitbrengt. De korte en matige singleplayer voegt weinig toe aan de game. Het is de multiplayer waar men eigenlijk Call of Duty-games voor koopt, maar of je iedere keer het volledige bedrag wilt betalen voor een nagenoeg identieke multiplayer-game laat ik maar even in het midden.

Gespeeld op Xbox 360, ook verkrijgbaar voor PlayStation 3, Wii U, pc en next-gen-consoles.

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.