W.E.
In 2008 verscheen Madonna haar regiedebuut Filth and Wisdom. De film werd zeer lauw door zowel recensenten als het publiek ontvangen. Vijf jaar later brengt Madonna haar tweede film uit genaamd W.E. Heeft ze geleerd van haar eerdere fouten en weet zij ons nu wel te vermaken?
In 1998 start er een veiling in een groot veilinghuis te Londen. Zeer veel juwelen, meubels en persoonlijke eigendommen van de hertog en hertogin van Windsor gaan onder de hamer. Wally Winthrop raakt tijdens de eerste bezichtigingen volledig gefascineerd door de voorwerpen van voornamelijk hertogin Wallis Simpson. Zij ontdekt dat het lang niet altijd rozengeur en maneschijn is geweest maar veel problemen tussen het romantische, adellijke echtpaar. Als Wally meer te weten komt over wat er in de jaren dertig met het stel gebeurde, ontdekt zij dat haar leven niet zo heel veel verschilt van dat van de hertogin.
Rommelig
Het idee van twee soortgelijke verhaallijnen in verschillende tijden is leuk, maar zo ontzettend slordig uitgewerkt. Door de absurd abrupte overgangen in gebeurtenissen, tijden en handelingen mis je niet alleen het verhaal maar ook iets dat veel belangrijker is: een band. De personagebinding mis je als kijker volledig. Zogenaamd heftige gebeurtenissen doen je niets, de schouders kunnen veel makkelijker worden opgehaald.
Een groot deel van de ergernis wordt veroorzaakt door de montage. Volstrekt onlogische en zelfs vervelende overgangen volgen elkaar in rap tempo op. Waar in een budgetbakwaardige horrorfilm mensen subliem piano kunnen spelen, wordt er hier een shot getoond waarin een compositie onmogelijk met een enkele hand wordt gespeeld. Als dit nou de enige ergernis in de montage was, maar nee. Zelfs de onoplettende kijker kan continuïteitsfouten haarfijn aanwijzen. Blijft de negatieve stroom van kritiek hierbij? Nee. Het verhaal zit vol met fouten, dialogen zijn makkelijk en hangen tegen het clichématige aan en het camerawerk is met vlagen erg slordig.
De film is genomineerd voor een Oscar, namelijk die voor Beste Kostuums. Hier is wél een goed woord over te zeggen. De jurken, maatpakken en overige kledij zijn erg flatteus, modieus en charmant om te zien. Er is hierbij ook gelet op de kleinere accessoires zoals oorbellen of horloges. Het is dan direct weer spijtig om te zien dat, hoe prachtig het eruit kan zien, de focus er nauwelijks op wordt gelegd.
Extra's
Een dvd of Blu-ray is tegenwoordig niets meer zonder extra’s. Naast de gebruikelijke trailers, die niet in het hoofdmenu te selecteren zijn maar voorafgaand aan het menu worden afgespeeld, bevat W.E. een making of. Naast Madonna is iedereen van de cast, de kostuumafdeling en cinematografie van de partij om in 25 minuten meer toe te lichten over de film. Er wordt uitgelegd waarom er voor bepaalde shots is gekozen, hoe belangrijk de kleding, sets en voorwerpen wel niet zijn en een uitleg van Madonna waarom zij deze film wilde maken. De interviews worden afgelost door beelden van de set, maar ook hier is er weinig te zien waardoor de kijker geboeid kan blijven kijken. Alle medewerkers die in beeld komen vertellen hoe geweldig de film wel niet is en dat ze eigenlijk wel van alles houden dat te zien is.
Conclusie
Zowel W.E. als het matige bonusmateriaal zijn zo interessant en boeiend als een knalerwtje. Je hebt er misschien even plezier van, maar na een korte tijd besef je dat het helemaal niet zo spannend was als je dacht. Het is te hopen dat Madonna kan inzien dat zij niet geschikt is als regisseur en niet de instelling 'driemaal is scheepsrecht' wil handhaven. Want eerlijk is eerlijk: op een derde ondermaatse film van haar zit niemand te wachten.
