CD: De La Soul's Plug 1 & Plug 2 present First Serve

"Now let's get right on down to the skit", klonk het in 1989 in de hitsingle Say No Go van het olijke hiphoptrio De La Soul. Het invloedrijke debuutalbum van het drietal gooide destijds hoge ogen en bracht de boodschap van pais en vree met humor en opbeurende tracks. De skit was hierin één van de gereedschappen waarmee de vakmanshanden van De La Soul wel raad wisten. De hoogtijdagen van de band lagen in de late jaren tachtig en begin jaren negentig, maar ze brachten in 2004 nog een studioplaat uit, hun zevende in totaal. Na een lange afwezigheid vonden Kelvin Mercer en David Jude Jolicoeur het nodig om eens een ouderwetse plaat te maken.

Mercer en Jolicoeur staan beter bekend als respectievelijk Posdnous (sound sop achterstevoren)/Plug 1 en Trugoy (yoghurt achterstevoren omdat hij dat lekker vindt)/Plug 2. Vandaar ook dat de plaat geplugd (no pun intended) wordt onder de volledige naam: De La Soul's Plug 1 & Plug 2 present First Serve. Maseo (Plug3) mocht ditmaal thuisblijven aangezien de Franse producers Chokolate en Khalid de beats en muzikale oldschool-klanken voor hun rekening nemen. Om het nog lastiger te maken, maken Plug1 & 2 gebruik van alter ego-personages waar het allemaal om draait op deze plaat. Maak kennis met Deen Whitter en Jacob “Pop Life” Barrow, twee rappers uit Queens die het willen maken in 'the rap game'.

Het tweetal wordt geopenbaard in Opening Credits middels een funky voorstelronde en korte biografie, uiteraard voorzien van enkele lichtvoetige skits. Die funky oldschool-trend zet zich voort in het chille Pushin' Aside, Pushin' Along, probeer je hoofd daar maar eens op stil te houden. Dat men teruggrijpt naar het verleden wordt helemaal duidelijk als in The Work de 'can I kick it'-zinsnede weer eens uit de kast gehaald wordt. Voorzien van blazers, percussie en Motown-bombast mag ook deze track luid uit de speakers schallen. Tot halverwege zit de sfeer er verdomd goed in, maar enkele interludes gooien de ruiten van die lekkere vibe in. Clash Symphony steekt serieuzer van wal en er wordt intensief op en neer gebattled onder het genot van donkere beats. Gelukkig is daar Pop Life en Move 'Em In, Move 'Em Out om de vrolijkheid te redden. De tweede helft is niet zo veelbelovend als de eerste helft, waarmee het gezelschap de naam First Serve onderstreept. Desalniettemin is deze retro-comeback een welkome uitgave, die qua kwaliteit, humor en muzikaliteit als vanouds klinkt.