Mario & Sonic at the London 2012 Olympic Games

Met Mario & Sonic at the London 2012 Olympic Games brengen SEGA en Nintendo de vroegere aartsrivalen wederom bij elkaar in de strijd om de gouden medailles. Is de glans van de spannende samenwerking eraf of weet de game de serie naar een hoger niveau te tillen?

Hoewel de Olympische Spelen pas midden 2012 in Londen worden gehouden, brengt SEGA nu alvast de officiële game van het evenement op de markt. Mario & Sonic at the London 2012 Olympic Games bevat zoals zijn voorgaande iteraties meer dan dertig minigames. Deze spelletjes zijn de sporten die worden uitgeoefend. Maar naast de bestaande sporten heeft SEGA ook moeite gestopt in het bedenken van de zogenaamde droomevenementen.

Barweinig toevoegingen
De droomevenementen zijn fantasievarianten van echte sporten, gesitueerd in het universum van Mario of Sonic. Doorgewinterde gamers zullen enkele plekken herkennen, maar de doelgroep van deze game heeft daar geen boodschap aan. De nieuwe droomevenementen zijn de moeite waard, ook al zijn het er maar een paar. Als je verder kijkt naar het aanbod minispelletjes, dan kom je al gauw tot de conclusie dat er ten opzichte van de vorige delen barweinig is toegevoegd. Sterker nog: alle games uit de eerste Mario en Sonic-titel keren terug, met slechts vier games ter aanvulling.

Alle spelletjes zijn zo simpel mogelijk gehouden. Wapperen is aan het orde van de dag, evenals draaien, slaan, zwiepen en zwaaien. Zo nu en dan, zoals bij bijvoorbeeld de nieuwe voetbalgame, moet je daadwerkelijk knopjes indrukken of moet je meebewegen op de maat van de muziek bij het ritmische gymnastiekonderdeel. Maar het gros blijft toch echt zwiepen en zwaaien. Gezien de aard en de doelgroep kun je dat het spel niet echt kwalijk nemen en laten we eerlijk wezen: met een groepje vrienden is een dergelijk spel nog steeds gezellig om te spelen.

Leuke multiplayer
De multiplayer heeft daarom ook een flinke schop onder zijn kont gekregen. De nadruk van het honderdkoppige ontwikkelteam – ja, dat verzin je niet, net zoveel als de nieuwe Zelda-game – heeft veel coöperatieve elementen toegevoegd. Dat is net wat de serie nodig had, want in de voorgaande delen was het ieder voor zich. Dat is ook leuk natuurlijk, maar het niveau Mario Party oversteeg het nooit. Mario & Sonic at the London 2012 Olympic Games overstijgt dat niveau in zekere zin wel, vooral in de party mode.

Dat hogere niveau is goed zichtbaar in de London Party-modus, waar je met een zelf gekozen personage door Londen kunt lopen. Je ontmoet bekende personages uit beide universa, neemt opdrachtjes aan en speelt vaker tegen dan met je tegenstanders. Het gevoel van vrijheid is meer aanwezig op het speelbord, ondanks de gelimiteerde omvang. In vergelijking met Mario Party is het echt een verademing om gewoon te kunnen gaan en staan waar je maar wil. Maar net zoals het hergebruik van mini games en personages, biedt ook de London Party-modus weinig nieuws op tafel.

Helaas geen Wii MotionPlus
Het gemis van de Wii MotionPlus-ondersteuning is ook groot, omdat het accessoire wel degelijk verschil maakt in de ervaring. Dat oppervlakkige gezwaai is iets dat iedereen kent. Een spel als Wii Sports Resort heeft al aangetoond dat simpele minispelletjes leuker worden door de extra nauwkeurigheid. Als je daar heel wat potjes geschermd hebt, dan valt het schermonderdeel in Mario & Sonic at the London 2012 Olympic Games gigantisch tegen. Idem voor een game als tafeltennis. Dat het Wii Balance Board achterwege gelaten wordt is nog tot daaraan toe – want er is gewoon geen spelletje dat daar op een logische manier gebruik van kan maken.

Naast al dat gerecyclede materiaal bevat Mario & Sonic at the London 2012 Olympic Games nog een enorm storend element. Alles wordt meerdere keren uitgelegd en er de optie om uitleg te skippen is er niet. Daarnaast bevat het spel veel menu’s waar je doorheen moet spitten om maar een beetje te begrijpen wat er van je verlangd wordt tijdens het spelen, wat de vaart er ontzettend uitneemt. Dat had allemaal veel simpeler gekund met simpele hubs en een ‘druk op 2 om te skippen’-optie.

Niet de moeite waard
Alles bij elkaar doet het je sterk afvragen waarom Nintendo en Sega zich niet simpelweg hebben gewaagd aan downloadable content. Die handjevol nieuwe spelletjes rechtvaardigheden een heel nieuw deel niet. Ongetwijfeld dachten ze dat het grote publiek – of in elk geval het publiek dat deze games steevast koopt - Mario & Sonic at the London 2012 Olympic Games niet zouden kunnen vinden als de toevoegingen ter download beschikbaar worden gesteld. Maar dat is nattevingerwerk. Grafisch is er in elk geval weinig veranderd. En al die deuntjes kennen we ook al.

Geen nieuwe personages, het gebrek aan Wii MotionPlus, slechts een handjevol nieuwe spelletjes en een bijna onzichtbare grafische update, dat is Mario & Sonic at the London 2012 Olympic Games in de notendop. De London Party-modus en de coöperatieve gameplay zijn dan wel weer erg leuk bedacht. Maar het blijft jammer om te zien dat Nintendo en Sega nog steeds zo sterk geloven in deze samenvoeging van hun iconische personages – beide verdienen beter.