Film: La Rafle
Paris, zomer 1942. Op 6 juni wordt het alle Joden ouder dan zes jaar verplicht de Jodenster te dragen. Het zijn buitengewoon onzekere tijden, wat in het Joodse gezin Weismann tot de nodige discussie leidt. Zoonlief Jo (Hugo Leverdez) blijft onderwijl vrolijk op straat spelen met vriendjes Simon (Olivier Cywie) en kleuter Noé (Mathieu en Romain Di Concerto), Simons broertje. Edoch, de werkelijkheid komt op 16 en 17 juli ook bij hen gruwelijk binnen. Letterlijk. In opdracht van de nazi's komen Franse politieagenten en gendarmes talloze Joodse mannen, vrouwen en kinderen halen om ze naar de Vélodrome d'Hiver te brengen. Ruim 13.000 Joden worden vastgehouden op deze indoorwielerbaan nabij de Eiffeltoren waar arts David Sheinbaum (Jean Reno) ondanks verse kracht Annette (Mélanie Laurent) bij lange na niet genoeg mankracht heeft om iedereen te kunnen helpen. En ja, na een aantal dagen in de stampvolle wielerpiste moeten de Joden op transport naar interneringskampen, vergezeld door Sheinbaum en Annette. Ook de besprekingen van de deftig geklede mannen die deze gruwelijke beslissingen nemen komen voorbij, alsmede scènes waarin een veelal opvallend gemoedelijke Hitler (Udo Schenk) zich vermaakt met vrienden en terloops orders geeft.
Tegelijkertijd blijft deze thematiek natuurlijk uitermate heftig en zijn er ook bij dit relaas over de Jodenvervolging een aantal fragmenten waarin de kijker snoeihard in het hart getroffen wordt. Het beste voorbeeld hiervan is het door uiterst stemmige maar weinig verrassende vioolmuziek ondersteunde fragment waarin Annette voor het eerst de wielerbaan binnenkomt. Dankzij de steeds verder uitzoomende camera zien de kijker en Annette gelijktijdig het niet te bevatten aantal mensen dat opeengepakt in de velodroom zit en delen dientengevolge deze ultieme verbijstering. Als later een groep brandweermannen tegen het protocol in water gaat uitdelen, is de blijdschap en de hoop op de Joodse gezichten ongetwijfeld niet nieuw voor de doorgewinterde (oorlogs)filmkijker, maar desalniettemin ontroerend. Het moge duidelijk zijn dat er ook in de kampen een aantal schrijnende situaties zijn die de emoties niet onberoerd laten. Dit gezegd hebbende zullen er ook her en der momenten zijn die voor sommigen toch echt te zoet zullen zijn.