CD: Matthew Herbert - Plat du Jour

Hans-Robert (Adagio)

Ieder zintuig richt zich op bepaalde eigenschappen. Dure auto's en mooie vrouwen zijn prettig om te zien, een bakkerij is doorgaans niet onplezierig voor de neus en er zijn genoeg mensen die regelmatig hun smaakpapillen verwennen met diverse smakelijke gerechten. Producer en dj Matthew Herbert heeft met Plat du Jour een opmerkelijke paradox geproduceerd: hij laat horen hoe voedsel klinkt. Het album blijkt een heuse aanklacht tegen onze consumptiemaatschappij, al haal je dat er niet uit zonder wat achtergrondinformatie.

Het album Plat du Jour is onderdeel van het gelijknamige project. Met muziek, een live kookspektakel en videobeelden worden er naast de oren ook andere zintuigen geprikkeld. Het album zelf is wat karig en is als losstaand onderdeel wellicht wat minder toegankelijk en interessant. Herbert lijkt vooral voorkeur te geven aan smak- en kauwgeluiden: iets dat na een tijdje gaat irriteren. Het lijkt me dat er wel meer geluiden uit voedsel te halen zijn.

Een leuke bezigheid tijdens het luisteren van dit album is gokken wat je nu precies hoort. Nodig dus gerust wat vrienden uit en zet dit album op. Misschien wordt het na wat alcoholische versnaperingen nog wèl gezellig. Als je dit album namelijk in je eentje luistert, dan gaat het na een nummertje of tien wel vervelen. Toch kent het album een aantal grappige hoogtepunten. Eén daarvan is Celebrity. In dit nummer moeten bekende celebrities het ontgelden: "Go David, Victoria. Go Beyonce!".

De culinaire stimulatie van de oren valt wat tegen. Het door Herbert geserveerde gerecht is wat flauw en eenzijdig en kan wel wat kruiden, peper en zout gebruiken. De live-uitvoering van het project lijkt me daarentegen een stuk interessanter. Bofkonten die naar het North Sea Jazz Festival zijn geweest, hebben hem afgelopen zondag in actie kunnen zien, horen én proeven. Maar goed, dit is mosterd na de maaltijd...

Meer informatie over Plat du Jour is te vinden op de gelijknamige website.

Label: Accidental Releasedatum: 4 juli 2005 Waardering:

Must See/Buy/Do

Aanrader

Redelijk

Tsjaa...

STAY AWAY!!!!

dinsdag 12 juli 2005, 14:58 uur #1

LostFormat

Ik vind hem vrij sterk. Matthew Herbert is als producer erg goed en ontzettend veelzijdig. Dit is een conceptalbum en dan ook nog eens in de hoek van IDM en minimale techno. Dus dit is zeker voor buitenstaanders daarvan een vrij moeilijk te behapstukken cd. Hou je van een experiment en sta je open voor knisperende beats dan is deze cd zeker een aanrader.

Ik was zondag op North Sea Jazz en dat was uitermate tof. Heel het concept kwam erg goed naar voren. Drums werden bespeeld op de voorwerpen waarover het nummer ging. Een kok kookte met de ingredienten van de nummers mee. Herbert zelf was ontzettend actief achter de apperatuur. Waar je sommige live-acts af en toe aan een schuifje of een knopje zitten, Herbert was continu bezig met het live opvoeren van de beats. En als je je apperatuur met een stuk toast bedient ben je wat mij betreft een held.

quote:
Herbert lijkt vooral voorkeur te geven aan smak- en kauwgeluiden: iets dat na een tijdje gaat irriteren. Het lijkt me dat er wel meer geluiden uit voedsel te halen zijn.

Dat je de rest niet herkent wil niet zeggen dat het geen voedselsamples zijn. foto

niet de vervaarlijke schaduw
met zijn dikke pens vol pistolen
beiden ingevet als een locomotief onder nul

dinsdag 12 juli 2005, 15:06 uur #2

Stukje over alleen het openingsnummer om ongeveer een idee te krijgen waarom en hoe het album opgebouwd is:

quote:
THE TRUNCATED LIFE OF A MODERN INDUSTRIALISED CHICKEN
field recordings:
30,000 broiler chickens in one barn
24,000 one minute old chicks in one room of a commercial hatchery
40 free-range chickens in a coop
one of those chickens being killed for a local farmers' market and its
feathers washed and plucked
a dozen organic eggs from tescos
a 2.0l 21cm pyrex classic bowl made in the uk

the average age of a british broiler chicken is between 36 and 41 days

all melodies and chords are samples of eggs on pyrex bowls and played by phil parnell, dave o'higgins, pete wraight and matthew herbert

all live percussion is made from a dozen organic free-range eggs, egg boxes and egg cups and played with chopsticks by leo taylor

the bassline is a 'cheep' from a minute-old chick pitched down

dinsdag 12 juli 2005, 22:19 uur #3

PDOA

Hij heeft ook de solo-plaat van Roisin Murphy (Moloko) geproduceerd!

dinsdag 12 juli 2005, 22:34 uur #4

Zanderrr

A Face Made For Radio

Ik heb het optreden van Matthew Herbert op NSJ gezien, en dat was niet veel soeps. Het concept was wel grappig, er stond ook een kok op het podium allerlei lekkers te maken en de kookluchten werden met hulp van ventilatoren het publiek ingeblazen. Muzikaal gezien was het na vijf minuten echter oersaai.

"You fear Jazz. You fear the lack of rules, the lack of boundaries"

dinsdag 12 juli 2005, 23:07 uur #5

quote:
Op dinsdag 12 juli 2005 22:34 schreef Zanderrr het volgende:
Ik heb het optreden van Matthew Herbert op NSJ gezien, en dat was niet veel soeps. Het concept was wel grappig, er stond ook een kok op het podium allerlei lekkers te maken en de kookluchten werden met hulp van ventilatoren het publiek ingeblazen. Muzikaal gezien was het na vijf minuten echter oersaai.

Heb je wat met dat soort muziek? Of wist je niet echt wat je ervan moest verwachten en kwam het geheel wat koud op je dak?

dinsdag 12 juli 2005, 23:08 uur #6

quote:
Op dinsdag 12 juli 2005 22:19 schreef PDOA het volgende:
Hij heeft ook de solo-plaat van Roisin Murphy (Moloko) geproduceerd!

Die ook erg tof was op NSJ. foto

woensdag 13 juli 2005, 00:44 uur #7

quote:
Op dinsdag 12 juli 2005 23:07 schreef LostFormat het volgende:
Heb je wat met dat soort muziek? Of wist je niet echt wat je ervan moest verwachten en kwam het geheel wat koud op je dak?

Nou ja, ik ken wel het een en ander aan IDM-achtige muziek. Aphex Twin, Autechre, Squarepusher, Venetian Snares en dergelijken, al is dat ook geen muziek die ik enorm vaak draai. Ik vond dit gewoon muzikaal niet zo boeiend en gezien het tempo waarmee het Dakterras leegliep was ik niet de enige.

In het algemeen kan ik een hoop experimentele of 'vage' muziek wel goed hebben, maar dit was meer een aardig concept. Geinig om er even vijf minuten naar te kijken, en meer niet. Zoals wel meer experimentele muziek lijdt dit project imo aan het euvel dat het idee interessanter is dan de daadwerkelijke uitvoering daarvan, al moet ik zeggen dat ik de cd zelf niet gehoord heb. In ieder geval vond ik die Matthew Herbert Big Band die een paar jaar terug op NSJ stond vele malen beter.

donderdag 14 juli 2005, 17:29 uur #8

Seborik

I, Voyager

Echt origineel is hij niet. Mike Patton heeft ook een album met heel wat keuken (en andere) geluiden. Pranzo Oltranzista: Musica da Ravola per Cinque (Banquet Piece for Five Players). Al uit '97. En zo zijn er nog wat artiesten die hetzelfde trucje al gedaan hebben.

Public Relations

donderdag 14 juli 2005, 19:20 uur #9

Bosbeetle

terminaal verdwaald

en natuurlijk psychedelic breakfast van pink floyd niet te vergeten

En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna

zaterdag 16 juli 2005, 14:11 uur #10

Grobbel

In Toffee We Crust!

Bodily Functions (je kunt wel raden waar hij toen zijn samples vandaan haalde) van een paar jaar terug was wel een mooi album, trouwens. Met liedjes die toevallig wat moeilijk te plaatsen geluidssamples herbergen, en niet andersom.

last.fm | collectie | seen live

maandag 18 juli 2005, 10:58 uur #11

nweenink

Er is altijd wat te vieren!

Hahaha, ik las eerst Mat Herben... En ik wist niet dat die muziek maakte. Maar het blijkt iemand anders te zijn, sorry.

Reageer zelf

Om te kunnen reageren moet je zijn ingelogd op FOK.nl. Als je nog geen account hebt kun je gratis een FOK!account aanmaken

CD: Matthew Herbert - Plat du Jour

Lees ook

11 reacties