CD: Soulfly - Prophecy
.jpg)
Eind september 2003 verlieten maar liefst drie bandleden Soulfly en daarvoor in de plaats kwam een reeks nieuwe. Zo zien we nu Mark Rizzo, voorheen Ill Nino (gitaar), Joe Nunez, die ook al drumde op 'Primitive', ex-Megadeth bassist Dave Ellefson en bassist Bobby Burns (voormalig Primer 55) achterop het CD-doosje van Prophecy staan. Meest opvallende naam in het rijtje muzikanten is Asha Rabouin: een vrouw die de zang van het nummer Wings voor haar rekening neemt. Maar daarover later meer.Daarnaast is het nogal bijzonder dat er twee bassisten aan dit album hebben meegewerkt: 'Old school' Dave Ellefson en 'new school' Bobby Burns. Uiteraard spelen deze niet samen de nummers in, maar de verdeling ligt ongeveer half om half. Volgens de bijgeleverde biografie is dit omdat Cavalera graag 'het oude en het nieuwe samen wil brengen'.
Dit resulteert in een verrassende combinatie van nummers. Natuurlijk zijn er de pompende en stomende nummers die we gewend zijn van Cavalera & Co, maar hoe verder de CD tegen het einde loopt, des te aparter het wordt. Wie naar de CDwinkel gaat en even de eerste drie nummers luistert om het album vervolgens aan te schaffen zal thuisgekomen dan ook bedrogen uitkomen. Niet dat Soulfly de luisteraar oplicht, helemaal niet zelfs, maar het is gewoon heel anders dan we gewend zijn van dit gezelschap.
Het 'gedonder' begint bij het vijfde nummer op de CD, Mars. Wat start als een onvervalst metalnummer verzandt langzaam maar zeker in ritmisch geneuzel van de bovenste plank. Een groter contrast in nummers kom je niet vaak tegen. Voor het daarop volgende nummer I Believe hetzelfde recept: een pompend begin ontaardt in flauw gepriegel op de gitaar. Het ruim zeven minuten durende Moses maakt het nog bonter: reggae coupletten worden afgewisseld met malende snoeiharde refreinen.
Als klap op de vuurpijl sluit dit album af met Soulfly IV en Wings; op z'n zachtst gezegd twee nummers die je niet op een metalalbum (en zeker niet van Soulfly) zou verwachten. De eerste is een puur instrumentaal sfeerbeeld van al het goede dat het zonnige zuiden te bieden heeft. In zes minuten maakt de luisteraar een korte reis langs witte stranden en groene gebergten om te eindigen in een puur Zuid-Amerikaans stadje, waar de marktkoopmannen je al toelachen. Dit mag geen metal heten, denk eerder aan een eenmalige samenwerking tussen Cavalera en de Gipsy Kings, maar het luistert heerlijk weg. Ook Wings heeft niets met metal te maken; het is een rustig nummer, waarin de zwoele stem van gastzangeres Asha Rabouin prima naar voren komt. Wanneer dat nummer na een paar fikse klappen op een trommel voorbij lijkt te zijn, komt na een korte stilte plotseling een fanfare je huiskamer binnen en speelt een vrolijk deuntje.
Even denk je dat Roadrunner Records de verkeerde CD heeft opgestuurd, of in ieder geval een verkeerde versie. Toch blijkt het gewoon te gaan om de definitieve versie van Prophecy: een allermerkwaardigst album.
Want merkwaardig is het. Nu weet ik merkwaardige muziek over het algemeen wel te waarderen, maar ik vraag me af of dit is wat de Soulflyfans willen. Eerdergenoemde omschrijvingen als 'gedonder', 'geneuzel' en 'gepriegel' geven aan de ene kant precies weer waar een deel van dit album voor staat. Aan de andere kant vind ik het geweldig dat een pure metalband als Soulfly dit aandurft. Toch kan ik me niet voorstellen dat de doorgewinterde Soulfly-fan zit te wachten op een schijfje met zomeravondmuziek.
