The Voice? Nee, gewoon vals
Of het nodig is om wéér een column over The Voice Of Holland te schrijven? Moet er wéér iemand betweterig gaan lopen zeiken over een programma dat door zo velen zo enorm hoog wordt gewaardeerd? Nou, ik dacht dat alles al was gezegd, maar afgelopen vrijdag zakte mijn broek dusdanig strak om mijn enkels, dat ik me het hele godverse weekend springend door mijn huis moest verplaatsen!
De eerste vraag die ik alweer voorvoel is de volgende: “Maar je hebt dus wel gekeken?“
Ja! ik ben een ongelooflijk dankbaar en tevens gewillig slachtoffer van talentenshows! En niet alleen de Nederlandse. Via YouTube volg ik ook shows in de VS, Groot Brittannië en Australië. Ik kan enorm genieten van de onverwachte momenten. De kippenvelmomenten. Timide figuurtjes met de strot van Pavarotti of Adele. De groei van sommige talenten. Emoties bij deelnemers die de eindstreep niet halen. Ik vind dat leuke televisie. Ik kan echt tot tranen worden bewogen bij de mooie en de minder mooie momenten van de deelnemers.
Nu zie ik echt wel de andere kant hoor. De audities zijn altijd het meest indrukwekkend maar alles is ook briljant gemonteerd om die emotie op te roepen. De liveshows worden vervolgens compleet geproduceerd en ook hier heeft men door ervaring geleerd hoe ze de kijker kunnen 'pakken'.
Zelf haak ik dan wel een beetje af. Zo gauw producenten de boel gaan sturen wordt het al snel allemaal hetzelfde. De meisjes beginnen allemaal op (de jonge) Britney Spears te lijken. De jongens worden allemaal dat standaard gastje waar 13-jarige meisjes op stemmen.
Nu was The Voice de aangename uitzondering op dat laatste. Verschillende talentenshows werden steeds meer gerund door de producenten en de eenheidsworst en verkoopwaarde ging overheersen. De blinde audities van The Voice gingen meteen al echt uit van de pure kwaliteit van de stemmen. Verder gaf de titel al aan dat het dit keer puur om de zangkwaliteiten zou moeten gaan. En dit ging lang heel goed. Ik heb een aantal vrijdagen enorm genoten.
Waar ik vanaf het eerste jaar toch wel mijn bedenkingen bij had, waren die 'battles'. Maar dit jaar begon het me zelfs echt te irriteren dat deze een nogal idioot neveneffect hadden. Met name die schele Oosterhuis had de neiging om iedere keer opnieuw twee echte kanjers tegenover elkaar te zetten, met als gevolg dat er dan altijd een briljante artiest eruit vloog. Doodzonde! In een andere battle stonden dan twee prutsers tegenover elkaar, waarbij degene die het minst vals had gezongen door ging naar de liveshows!
Wat wil je nu? Kwaliteit of medelijden?
Afgelopen vrijdag bleek de volgende verandering door te zijn gevoerd. Alles lag weer in handen van het Nederlandse publiek. Vanaf de eerste live show mag het Nederlandse publiek de helft van de deelnemers al naar huis sturen. En als je nu echt de kwaliteit van je programma naar de kloten wilt helpen, moet je inderdaad vooral de hulp van dat Nederlandse publiek inroepen!
Oké. Er waren ook de voorspelbare uitslagen. Sommigen waren echt zo vreselijk goed, dat de kijker er niet omheen kon. Maar het is dat Smakeloze Volk inmiddels toch weer gelukt om toptalenten naar huis te sturen en keihard valszingende prutsers door te laten gaan!
Kwestie van smaak? Nee! Ze zongen slecht! Ze zongen vals! Als we het over smaak hebben, ben ik totaal géén liefhebber van die kampers die met cd'tjes langs de kroegen trekken, maar die kunnen stuk voor stuk wel verdomd goed zingen en toon houden. Die zouden zich de ogen uit de kop schamen als ze zongen zoals die sukkels bij The Voice!
Ik zou er bijna bang voor worden. Ik schaam me in ieder geval wel plaatsvervangend de ogen uit de kop, dat die doorsnee Nederlandse televisiekijker kapitalen uitgeeft aan sms'jes om slecht te kiezen.
