Ballen in het Catshuis
Niets ten nadele van Ferry Mingelen, Frits Wester en Ron Fresen, maar wat zou het toch leuk zijn als de berichtgeving over het Catshuis zou worden gedaan door voetbalverslaggevers. Er lijkt me geen enkel bezwaar, want met de doorlopende radiostilte heb je geen kenners nodig. Bovendien kom je met de journalistieke knechten van volkssport nummer een tegemoet aan de eeuwigdurende wens om het volk en de politiek dichter bij elkaar te brengen.
We zien een shot van het fameuze terras van het Catshuis. De camera snort een seconde of drie als het geluid van kwetterende vogeltjes onderbroken wordt door het verveelde stemgeluid van Bert Maalderink. “Het zonnetje schijnt op het lege terras. De parasol wordt uitgeschoven, maar de spelers laten zich nog niet zien. Het journaille hangt al twee uur verveeld voor het hek als eindelijk de eerste spelers naar buiten komen. Wilders steekt een sigaret op tegen de zenuwen. Verhagen weigert beleefd. Er wordt gesproken, gelachen en in de thee geroerd, totdat Wilders en Rutte besluiten tot een onderonsje. Of de heren het zo afgesproken hebben, kunnen wij niet horen, maar op Wilders' signaal worden de gesprekken afgebroken.” Nadat het gesprek is afgebroken keren we even terug naar de studio waar Jan van Halst met behulp van de iPad het overleg analyseert. De kale verzuimspecialist bekritiseert de defensieve houding van Verhagen, die zich volgens Van Halst zich te makkelijk de kaas van het brood laat eten. Hij zet het beeld stil bij het weglopen van Rutte en Wilders. Met een bibberig geel pijltje geeft de gewezen verdediger aan waar Verhagen had moeten staan, naast Rutte of Wilders.
Ook 's avonds bij de praatprogramma's staat het onderonsje tussen Wilders en Rutte in het middelpunt. Jan Mulder ontsteekt in zijn bekende woede. “Dat laffe handje van die Rutte op de schouder van die ver-schrik-ke-lij-ke Wilders, wat is dat nou voor leider. Hij doet er werkelijk alles aan om maar in het zadel te blijven. En dat minzame lachje erbij als hij op de schouder klopt. Het is werkelijk waar er-ger-lijk. Bah, wat een slap zooitje. Ik wil passie zien! Matthijs, het is hoog tijd voor verkiezingen.” De heren aan tafel speculeren over wie de verslaglegging van de laatste Catshuisbijeenkomst mag doen. Neemt Evert ten Napel de lipmicrofoon ter hand, krijgen we de nuchtere Frank Snoeks of toch de altijd degelijke Theo Reitsma?
Er wordt geopperd om de verslaggever te bepalen op basis van de verwachte uitkomst. Wordt het een succesvol overleg dan moeten we misschien opteren voor een presentatie door Evert ten Napel. Nadat hem menig finale door de neus is geboord, verdient hij nog wel een sluitstuk van zijn carrière. “Goeie genade, de oppositie heeft in de afgelopen weken de heren in het Catshuis het vuur aan de schenen gelegd, maar die dekselse Rutte heeft het hem toch geflikt.” Als Blok, Rutte en Verhagen uit de poorten van het Catshuis fietsen, voegt Theo Reitsma droogjes toe dat “het een goed stel is”. Als het kabinet dan toch valt moeten we good old Hugo Walker misschien aan de poorten zetten. Kan de oude man nog eenmaal zijn warme timbre over de natie storten. Net voordat Rutte zijn ontslag aanbiedt aan de koningin horen we “kooooooooooooooooooomt die val”. In het laatste shot zien we Rutte die moederziel alleen naar huis fietst. “En dan houden we ermee op hier in Den Haag”, zegt Walker berustend.
