"What's on your mind?"
Soms mis ik de dagen dat brieven schrijven de enige manier van communicatie op afstand was. Niet dat ik die dagen heel bewust heb meegemaakt, aangezien ik van de generatie ben die eigenlijk niet anders weet dan dat er zoiets bestaat als elektronische post, in de volksmond ook wel e-mail genoemd. Sommigen noemen het vooruitgang en als ik eerlijk ben is het dat ook wel. Tenminste, op sommige gebieden. Het jammere van dit soort ontwikkelingen is dat ze de romantiek uit het leven zuigen. Mijn moeder heeft nog een stapeltje brieven van mijn vader bewaard, uit de tijd dat ze met elkaar uit gingen. Mijn generatie heeft hooguit een usb-stick met daarop wat e-mails en opgeslagen msn-gesprekken.
De techniek zorgt er voor dat alles steeds sneller en efficiënter gaat. Een gesprek voeren betekent niet meer dat je in de koets moet stappen en naar de persoon toe moet reizen, of dat je een briefwisseling begint. Je pakt gewoon je mobiele telefoon en sms't degene die je wil spreken. Op elk moment van de dag is iedereen beschikbaar en wanneer je durft om je telefoon een weekendje op het nachtkastje te laten liggen en zelf op pad te gaan bestaat de kans ook nog dat je daar op aangesproken wordt. Gelukkig niet rechtstreeks, maar waarschijnlijk vind je op Facebook een berichtje dat je niet reageert en of alles wel goed is. Of erger nog: of je boos bent omdat je niet reageert.
Laatst belde ik met een vriend en ik vroeg wat er aan de hand was, omdat hij nogal aangedaan klonk. In plaats van dat hij me vertelde wat er gebeurd was zei hij dat het allemaal al op Facebook stond en kreeg ik de vraag "heb je dat dan niet gelezen?" naar mijn hoofd geslingerd. Nee, ik had het niet gelezen en voor dat ik het wist had ik daar mijn excuses voor aangeboden. Eigenlijk belachelijk, ik die mijn excuses aanbood omdat ik de tijd niet had genomen om mijn Facebook bij te houden. En zelfs al houd je het wel bij, het is bijna onmogelijk om alles van iedereen maar te lezen. Zeker als je steeds maar meer "vrienden" maakt. Want dat is ook weer zoiets. Iedereen kan je opzoeken en anonimiteit is ver te zoeken. Dat is je eigen schuld, want je geeft je echte naam op natuurlijk. Vervolgens krijg je vriendenverzoeken van mensen die je in het echte leven niet eens zou begroeten. De pestkoppen van de basisschool doen opeens alsof ze geïnteresseerd zijn in je leven. Vrienden van vrienden die je ooit misschien een keer op een verjaardag ontmoet hebt denken dat je het wel kan waarderen als je ook nog toegang hebt tot hun gegevens en belevenissen. Om nog maar te zwijgen over familieleden of collega's. Het zorgt er voor dat je binnen no time een enorme brij aan mensen bij elkaar hebt, die je in het echte leven nooit naast elkaar zou zetten. En al deze mensen lezen mee met jou leven. Je moeder is geschokt dat je een wild feest hebt gehad en rechtstreeks daaronder vraagt een vriendin of je nog iemand mee naar huis genomen hebt, waarop je baas reageert met "als je je morgen ziek meldt ben je ontslagen."
Het lijkt nu net of ik een van die weinige personen ben die hier niet aan meedoet. Het schrijnende is dat het niet waar is. Ook ik doe er aan mee. Ook ik vind het leuk als mensen mijn status updates "liken" of op foto's reageren en zeggen dat ik er goed uitzie. Wacht, ik ga mijn status even aanpassen. Ik heb net namelijk een kop koffie op en dat wil ik graag even delen met de wereld.
