Wanneer het een staartje krijgt.
Het is iets dat altijd uitgesteld wordt. Dagen worden weken, weken worden maanden en maanden worden een jaar. Steeds als er iemand zei dat het er nog niet zo slecht uit zag, dacht ik dat ik er niets aan hoefde te laten doen. Maar je weet dat het moet. Je voelt het groeien en steeds besef je dat het echt niet langer kan. Je krijgt er last van, het zit je in de weg en eigenlijk kan je er ook niet meer mee over straat. Je neemt een besluit, springt op de fiets en rijdt naar de plek waar je maar hoopt dat er nog wat te redden valt: de kapper.
Voor mij was het ook weer tijd. Je bevindt je als man op dun ijs wanneer je haar in een staartje kan. Voor mij was die lengte altijd de stok achter de deur. Tot hier en niet verder. Ondertussen liep ik al weer weken met haar rond dat, had ik een elastiekje gehad, eenvoudig in een voor vrouwen speels kort staartje gebonden kon worden. Tot vandaag dan. Gisteravond nam ik het besluit dat ik er echt aan moest gaan geloven en vandaag zat ik op de fiets om naar de kapsalon te gaan.
Toen ik binnenkwam stond het welkomstcomité al klaar. Er waren nog geen klanten en negen kapsters keurden al nippend aan hun koppen thee mijn huidige coupe met een stalen glimlach.
Aan de balie werd gevraagd wat ik zou willen. Een vraag die mij ietwat overbodig leek, aangezien ik zojuist toch een kapsalon was binnengelopen. "Ik zou graag geknipt worden." Blijkbaar was dat het antwoord wat ze zochten, want ik kon meteen mee naar de misvormde wasbakken om mijn haar door de vast ontzettend vakkundige handen van de kapster te laten wassen "en masseren", aldus de betreffende kapster.
Terwijl ik achterover leunde en bevestigde dat het water niet te heet of te koud was begon ze met haar taak als kapster. De hoop dat die taak alleen inhield dat ze mijn haar zou gaan wassen en knippen heb ik jaren geleden al laten varen. Je haar laten knippen is eigenlijk net een soort infomercial. Een infomercial die je niet weg kan zappen. "Voor u gebruik ik een speciale shampoo die goed is voor haar met een mooie slag, zoals dat van u." Ik mompelde een bedankje en probeerde mijn verstand weer op nul te zetten. "Deze zorgt ook voor een mooie glans van het haar en gaat uitdroging tegen." Ik reageerde maar gewoon niet.
Na het wassen werd me vriendelijk verzocht om plaats te nemen op een van de knipstations. Daar zit je dan naar jezelf te kijken. Nadruipend van het wassen. Het resultaat van de shampoo is niet te zien. Die shampoo wordt wel pontificaal op het minuscule deskje voor je neus gezet, alsof dat me zou overtuigen om tot aanschaffen over te gaan.
De kapster vroeg wat ik wilde. Een waterval van vragen waar ik echt nooit over nadenk kwam me tegemoet. Wat voor kapsel had ik in gedachten, wilde ik het op een bepaalde manier in model gebracht hebben, moest het in laagjes geknipt worden... geen flauw idee. Ik zei maar dat ik vertrouwde op haar professionaliteit als kapster, en dat het niet te kort moest worden. Ze ging aan de slag. Alsof het protocol is werden ook weer de drie vragen gesteld die me altijd gesteld worden op zo'n moment. 1) "Woon je hier ver vandaan?" 2) "Wat studeer je?" 3) "Ga je nog ergens heen op vakantie?". Je kan er donder op zeggen dat het gesprek bij de kapper altijd gebaseerd is op deze drie vragen. Punt is alleen dat ik daar geen zin in had. Het hele kappersgedoe kan me sowieso gestolen worden. Niet alleen omdat ik het duur vind, maar ook omdat ik zelden van de kapper thuis kom en echt ontzettend gelukkig ben met mijn nieuwe look. Het zit altijd gek, vooral als de kapper het zelf in model heeft willen brengen.
Maar ja, daar zit je dan, overgeleverd aan de vrouw met de schaar, de macht. Ik speelde het spelletje maar weer eens mee en gaf braaf antwoord op de vragen, probeerde een gezellige glimlach op mijn gezicht te laten verschijnen en deed alsof ik al met al een fijne tijd had. Langzaam maar zeker zag ik mijn haardos slinken. Met elk plukje haar dat de grond raakte zag ik ook in dat niet alleen mijn haar korter werd, maar ook de tijd die ik nog in de kapsalon zou moeten doorbrengen. Toen de kapster aan me liet zien hoe het er van achter uitzag zei ik snel dat het prima was. Ze borstelde mijn kraag en verwijderde de kappersmantel met een theatrale zwaai.
Ik mocht meelopen naar de balie waar me nog eens gevraagd werd of ik een van de producten wilde kopen. Ik bedankte vriendelijk en haalde mijn pinpas door het apparaat. Terwijl ik me concentreerde op de betaalopdracht zei de kapster nog dat ik korting zou krijgen, als ik binnen twee maanden terug zou komen. Bedankt voor de tip, maar ik kom over een jaar nog wel eens terug. Als het weer in een staartje kan.
