Lentegekriebel

De straten zijn tegenwoordig gevuld met liefde, ik zie het als ik door de stad loop. De lentekriebels zijn blijkbaar in de uitverkoop. Alsof het paddenstoelen zijn schieten stelletjes uit de grond, al zou een vergelijking met krokussen misschien wat beter werken rond deze tijd. Ik kan er wel van genieten wanneer twee mensen hand in hand door een steegje lopen, samen naar spulletjes kijken in een winkel, op een terrasje van elkaars bord eten en een verdwaalde kus of zoen geven hier en daar. Het maakt de hopeloze romanticus in me wakker die maar hoopt dat iedereen iemand ontmoet deze lente om in ieder geval een tijdje verliefd op te kunnen zijn. Sommige mensen noemen het walgelijk zoetsappig, daar zou ik er een van zijn, ware het niet dat ik er eigenlijk gewoon aan meedoe. Tenminste, dat probeer ik dan maar.

Enige tijd terug had ik een afspraakje met een jongen. Ontmoet via internet, want ik ben tenslotte een modern persoon. Voor nieuwe contacten is het een uitkomst en digitaal doe ik niet onder voor een ware casanova. Komt echter het punt dat je echt denkt dat iemand leuk genoeg is om daadwerkelijk te ontmoeten, dan wordt het een ander verhaal. Ik ben een persoon die niet bijzonder veel op afspraakjes gaat, dus de zenuwen gierden niet alleen spreekwoordelijk door mijn lijf. Dit jaar is volgens vrienden van mij het "gewoon-dóen!"-jaar, dus ik deed het maar gewoon. We spraken af op het station van Amsterdam. De volgende dag al.

Gelukkig was het zonnig en gelukkig was de daadwerkelijke ontmoeting lang zo vreemd niet als dat ik me had voorgesteld. We liepen Amsterdam door en ik liet me de weg wijzen, want het is een stad die ik enkele jaren geleden met een schoolreisje voor de laatste keer gezien had. We liepen, dronken koffie, praatten, liepen, dronken koffie en praatten nog wat meer. Het was eigenlijk best eenvoudig, tot ik weer aan het denken sloeg. Hoewel het sociale en vriendschappelijke gedeelte van een date niet de grootste moeilijkheden veroorzaakt, wordt het geheel toch wel ernstig bemoeilijkt als er meer bij komt kijken dan alleen vriendschappelijke interesse.

In films en series lijkt alles vanzelf te gaan. Mensen gaan wat eten, pakken zomaar handen vast, slaan een arm om iemand heen en delen een gepassioneerde kus. Het liefst allemaal midden op straat zodat het verkeer moet stoppen en de figuranten in jaloezie naar de twee kijken tot ze losbreken van elkaar en het leven weer verder gaat. Dit alles onder begeleiding van prachtige muziek en een bijpassend kleurenfilter zodat het er allemaal net wat romantischer uitziet.

De werkelijkheid is wel wat anders. Het verkeer stopt heus niet midden op straat, men is zeer geïrriteerd wanneer hen de weg versperd wordt, er klinkt geen muziek, hooguit wat ritmisch geluid uit een bouwput waar natuurlijk de motoren van de graafmachines overheersen. De sfeer is dus al zodanig anders dat je onzeker wordt over wat nou je volgende stap moet worden. Het ingewikkelde is dat er meerdere factoren belangrijk zijn in dit spel der ontluikende liefde. Je moet nauwlettend in de gaten houden wat je zelf eigenlijk wil en je vraagt je af of de persoon wel leuk is en of er misschien iets kriebelt van binnen. Dat is de eerste factor. De andere is een stuk lastiger te peilen, want die gaat over de ander. Wat verwacht hij? Niet iedereen is paranormaal begaafd, dus is het kijken in iemands hoofd voor de meeste mensen niet weggelegd. Je hebt maar in te schatten wat er omgaat in het hoofd van de ander, waarvan je wel de conclusie hebt getrokken dat het een erg leuk exemplaar is.
Het moeilijkste moment is het afscheid nemen. Gedurende de dag is er eigenlijk niets fysieks gebeurd en dat is prima omdat je de vreemde stiltes dan nog op kan vullen met een nieuw gesprek of een opmerking, maar zo aan het eind ga je je afvragen welke handelingen wel of niet kunnen. Geef je een hand? Een klopje op de schouder? Een omhelzing? Drie kussen op de wangen? Eén kus op de wang? Een kus op de mond? Meer? Minder? Natuurlijk komt op dat moment de trein er ook nog net eens aan. Je hebt slechts enkele secondes om een beslissing te nemen en in alle verwarring, twijfel en haast kom je niet verder dan een halfslachtige poging om toch nog iets van fysieke aanraking te hebben in de vorm van een soort schouderklop halverwege de bovenarm. Je weet nog net iets uit te brengen wat zonder het stamelen misschien lijkt op "ik vond het echt enorm leuk vandaag", voordat je naar de trein rent om op de terugweg jezelf voor je kop te slaan dat het allemaal zo onhandig gegaan is. Het grote afwachten is begonnen en een nieuwe set problemen dient zich aan. Meteen een berichtje sturen? Of toch maar niet? Ik vond hem wel leuk, maar zou hij me vaker willen zien?