De groetjes aan helemaal niemand!
Je kent het wel: je staat met iemand te kletsen die je een tijdje niet hebt gesproken en aan het einde van het gesprek schreeuwt de ander je nog even na. Of je de groetjes aan je vriend doet. Of aan je zus, je ouders, je buurvrouw, wie dan ook waar je theoretisch gezien de groetjes aan kunt doen. Automatisch roep je ‘ja', om vervolgens nooit meer die ‘hartelijke' boodschap door te geven aan ook maar één van de bovengenoemde personen. In mijn geval dan. Voor de mensen om mij heen: sorry. Of eigenlijk niet. Ik zal uitleggen waarom.
Er zijn een aantal woorden in mijn leven die ik totaal nietszeggend vind. Ze zijn neutraal, hebben een ongeïnteresseerde ondertoon, kunnen zelfs wat negatief klinken. Net zoals met een naam. Als er in je naaste omgeving een baby is geboren met de naam van de jongen of het meisje uit je klas waar je vroeger een gruwelijke hekel aan had, dan scoort die onschuldige kleine geen punten. Woorden in bovengenoemde categorie, zijn ‘prima', 'welterusten' of ‘groetjes'. Nu ik er over nadenk, zijn het eerder begrippen te noemen.
Mijn ouders riepen elke avond voor het slapen gaan: welterusten! Goh, logisch, zul je nu denken. Dat klopt. En lief ook, maar ik vind het zo'n vreemd woord! Elke avond een ‘doei' terug dan maar. Geen welterusten voor mij, alhoewel ik toch echt wel goede nachten maak.
Dan prima. Prima is net zoiets als 'ok, omdat het moet'. Zo van: ik wil het eigenlijk niet, maar vooruit, ik doe het toch. Omdat jij het wil. Dan heb je mij dus op de kast. Samen met mijn schuldgevoel. Met een prima maak je mij niet gelukkig.
Maar dan het begrip waar het allemaal om draait: groetjes. Groetjes is een algemeen woord. Het is niet persoonlijk, liefdevol of mooi. Het is een leeg woord.
De definitie van ‘de groetjes doen' klinkt als: ‘hem/haar gedag zeggen namens iemand anders'. Dan denk ik al: had je dat zelf niet kunnen doen? Ben je te lui om die persoon even op te bellen en te vragen hoe het gaat? Het is voor mij een vorm van laksheid. Overigens betrap ik mezelf er regelmatig op dat ik over de telefoon ook altijd de groetjes doe aan de wederhelft van de beller. Maar waarom?
Het is een automatisme geworden. Een manier van sociaal gedrag en niet onbeleefd willen zijn. Toch weten we allemaal dat de groetjes doen meer om het principe gaat, dan om het doorgeven daarvan. Dus laten we het allemaal met een korreltje zout nemen en voortaan de ballen hebben om zelf weer eens iemand op te bellen die je lang niet gesproken hebt.
Of ben ik echt de enige die wellicht zelf te laks is om die belachelijke groetjes iedere keer weer door te geven...?
