Ten things I hate about myself
Er zijn drie manieren om over verliefdheid heen te komen:
Optie 1: Zwelgen. In pijn, in herinneringen, in zelfmedelijden. Weken lang, non-stop.
Optie 2: Afleiding. Er is niets gemakkelijker dan gewoon overstappen. De een is de straat nog niet uit, of de volgende staat alweer voor de deur.
Optie 3: Haten. Dit kan alleen als de persoon in kwestie ook echt iets fout heeft gedaan, zoals vreemdgaan of liegen
Er zijn dus twee afsnijwegen en één toeristische route. Zo’n toeristische route die een Amsterdamse taxichauffeur rijdt als ie ‘n stel Duitsers moet vervoeren. Via omwegen, veel te lang, te hobbelig en drie keer langs hetzelfde punt, met de meter op volle toeren. Het resultaat is hetzelfde: je eindigt moedeloos, gedesoriënteerd en kotsmisselijk. Optie één is dus niet aan te raden.
Ga liever voor optie twee. Vervang Mr. Wrong voor Mr. Right, het liefst dezelfde dag nog. Wat is er nou makkelijker dan spontaan een leuke jongen ontmoeten die je op slag al je leed doet vergeten? Ik heb deze methode in het verleden toegepast, en het moet gezegd: het verzacht de klap aanzienlijk. Maar natuurlijk wordt het niets met de rebound guy, omdat toch blijkt dat je nog niet helemaal over je ex heen bent… Zo blijf je aan de gang.
Dan optie drie: hartgrondige, radicale, diepgewortelde haat. Perfect in geval van overspel, list en bedrog. Aan deze vorm van verwerking komen meestal dartborden, voodoopoppen en dreigbrieven samengesteld uit krantenknipsels te pas. Heerlijk lijkt me dit. Als iemand je eenmaal een reden geeft om boos te zijn gaat afstand nemen zoveel makkelijker. Hoe graag ik dit ook zou willen, deze vlieger gaat voor mij nooit op. Ik ben slecht in boos worden, nou ja ik word wel boos, maar meestal alleen op mezelf. In de film ‘Ten things I hate about you’ komt het volgende gedichtje voor:
“I hate the way you talk to me, and the way you cut your hair.
I hate the way you drive your car, I hate it when you stare.
I hate your big dumb combat boots and the way you read my mind.
I hate you so much it makes me sick, it even makes me rhyme.
I hate the way you’re always right, I hate it when you lie.
I hate it when you make me laugh, even worse when you make me cry.
I hate it when you’re not around, and the fact that you didn’t call.
But mostly I hate the way I don’t hate you,
not even close
not even a little bit
not even at all.”
Ik haat het dat ik jou niet kan haten. Daar komt het bij mij ook altijd op neer. Now we’re back to option number one. Heb je niemand om op over te stappen, heb je niemand om te haten? Dan zit er niets anders op dan alleen zijn, goed nadenken en conclusies trekken. Wish me luck…
