Da mietje kennie zuipuh!
De jaarlijkse viering van oud en nieuw komt weer dichterbij. Mijn mailbox krijgt de laatste weken meer uitnodigingen van vrienden te verwerken dan spam, maar gelukkig heeft iemand bedacht dat het saaie feestjes gaan worden als iedereen zelf wat organiseert. De hele vriendenclub komt weer bij elkaar voor één goed feest.
Dit doet me weer denken aan eerdere feesten en aan iets wat ik nog steeds niet begrijp.
Sinds mijn middelbare schooltijd word ik geconfronteerd met een fenomeen dat herhaaldelijk terugkeert. Mensen die in het weekend gaan stappen, zich compleet laveloos zuipen, en op maandag vol trots vertellen hoe dronken ze wel niet waren, hoe erg hun kater wel niet was en hoe ze zondag hun hele plee vol gekotst hebben. Vragen over de betreffende zaterdag hoef je niet te stellen, want daar weten ze niets meer van, maar schijnbaar is het wel een prestatie die het vermelden waard is, als je met je dronken kop je kledingkast voor de WC aanziet en je kleren onder pist.
Al bijna twintig jaar zie ik dit om mij heen gebeuren, en ik snap nog steeds niet wat hier nu de lol van is. Nu kan ik best een aardig stukje drinken, en ik ben ook wel een paar keer dronken geweest. Als je meedoet met de (officieuze) Utrechtse Hogeschool Bierestafette -kampioenschappen en met je team de titel weet te pakken, is er zelfs geen ontkomen aan. Tot nu toe, hebben de keren dat ik dronken ben geweest nog niet geleid tot de openbaring waarmee ik besef dat ik dat gevoel elke week wéér wil ervaren. Integendeel, zelfs met de jaloersmakende eigenschap dat ik nooit een kater heb, bedenk ik me ‘the day after’ dat ik het de komende feestjes toch wat rustiger aan ga doen, want ik ben dan wel zo duf dat ik tel-sell en Oprah ineens interessant ga vinden. Niet best.
Een bijkomend verschijnsel, wat ik ook niet begrijp, is dat mensen die dit gedrag vertonen, het schijnbaar niet accepteren als iemand hier niet aan mee wenst te doen. Een tijdje geleden was het weer zover; met drie vrienden gezellig stappen in Arnhem en we konden met zijn allen daar blijven slapen. Eerst thuis een beetje indrinken en daarna naar de Korenmarkt. Lekkere muziek, nog lekkerdere meiden en nog een aantal biertjes, zorgden er snel voor dat de stemming er goed in zat. We waren allemaal heerlijk aangeschoten en dat gevoel wilde ik graag vasthouden. Toen de volgende ronde gehaald werd, vroeg ik dus om een cola.
En dan beginnen de opmerkingen. Vanaf dat moment ben je een mietje die niet tegen drank kan, je bent geen echte vent, je verpest de sfeer en ga zo maar door. Van je vrienden moet je het hebben. Ik laat het rustig over me heen komen, want ik weet al lang hoe de rest van de nacht, en de volgende ochtend gaan verlopen. Ik geniet van mijn cola, en na een uurtje schakel ik weer over op bier. Iemand denkt nog even grappig te zijn door te vragen of ik niet liever rosé wil, maar de opmerkingen hebben geen enkel effect op mij. Afwisselend cola en bier bevalt prima.
Twee van mijn vrienden hebben ondertussen succes bij een paar meiden en uiteindelijk keren we met zijn zessen huiswaarts. Onderweg begint de pret al. Al na vijf minuten besluit de maag van Pascal dat de grote hoeveelheid alcohol zo snel mogelijk weer naar buiten moet, inclusief de rest van zijn maaginhoud. Het meisje dat bij hem achterop zit, kan nog net op tijd wegspringen, terwijl hij half van zijn fiets af dondert en de Arnhemse straten voorziet van een indrukwekkende hoeveelheid bruine wortelsoep. Zijn eigen schoenen en broek worden hierbij niet gespaard. Zijn kansen voor de avond zijn verkeken als zijn passagier bij mij achterop gaat zitten voor de rest van de rit. Dat bevalt haar prima, aangezien ik de enige van het stel ben, die nog recht kan fietsen.
Thuis wordt er nog een fles tequila open getrokken, en terwijl Pascal zich gaat opfrissen, zetten we nog even een filmpje op. Na tien minuten ligt Rene al op de bank te slapen. Hij snurkt nogal, dus we besluiten hem naar zijn bed te tillen. Daarbij passeren we de kamer van Pascal, en zien dat hij ook al in slaap is gevallen. De kots druipt nog van zijn schoenen op de vloer.
Nu de man-vrouw verhouding wat gezelliger is, wordt de sfeer dat ook. De meiden en ik nemen een glas water, terwijl Bert zijn mannelijkheid nogmaals probeert te bewijzen door zich op de tequila te storten. Als de sfeer van gezellig overslaat naar intiem, blijkt echter dat hij hiermee zijn mannelijkheid juist om zeep heeft geholpen. Gefrustreerd druipt hij af naar bed, maar hij komt niet verder dan het toilet. Tot zover een gezellige avond met vrienden, maar ik maak er nog maar het beste van.
De volgende middag word ik wakker van de telefoon van één van de meiden. We springen nog even snel onder de douche en daarna nemen de dames afscheid. Fris en uitgerust besluit ik eens een rondje door het huis te maken, om te kijken hoe mijn vrienden het maken. Rene en Pascal liggen beiden nog in hun bed te slapen. Bert zijn kamer is nog leeg, maar ik vind hem uiteindelijk op zijn knieën voor het toilet, met zijn hoofd op de rand.
Ik zet alle deuren in huis open, zodat er wat frisse lucht de kamers in kan en loop naar de keuken. Koekenpan op het vuur en rustig een klontje roomboter laten smelten. Als het schuim wegtrekt, tik ik een paar eieren stuk op de rand en de inhoud begint te sissen dat het een lieve lust is. Snel een paar plakken spek erop en na een paar minuten de boel omdraaien. De heerlijke geur van vers gebakken eieren en spek verspreidt zich door het huis. Aan het gestommel uit de slaapkamers te horen, heeft de geur ook een effect op mijn vrienden. Op luide toon schreeuw ik door het huis dat het ontbijt bijna klaar is en dat ik een geweldige avond heb gehad gisteren. Er komt echter niemand naar de keuken. Ik breng dan maar een bord naar ze toe en schreeuw net een voorstel om volgende maand weer te gaan, als ik de drie menselijke hoopjes ellende samen in hetzelfde kamertje vind, in een innige omhelzing met het porselein.
Die mietjes kunnen echt niet zuipen.
