De Huiskamer

Astrid (lizardtattoo)

Ik zit graag alleen op mijn kamer, met een boek of een computerspelletje. Lekker even geen gezeur aan mijn hoofd. Lekker even helemaal in een andere wereld, zonder de dagelijkse rompslomp.
Het liefst eet ik ook op mijn kamer, zodat ik kan blijven doen wat ik leuk vind en me niet hoef te storen aan de onsmakelijke eetgewoontes van mijn tafelgenoten. De anderen vinden dat maar asociaal, ze vinden dat ik vaker in de huiskamer moet komen zitten en me niet zo afstandelijk moet opstellen. "Kom dan toch gewoon een kopje thee met ons drinken", zeggen ze. "Je zit altijd maar zo afgezonderd; alsof je een hekel aan ons hebt." Meestal doe ik dat dan maar, om de lieve vrede te bewaren. Ze proberen me te overtuigen dan toch tenminste iedere dag het avondeten gezamelijk te nuttigen. De televisie staat dan onvermijdelijk op de zoveelste herhaling van een suffe soap of een domme quiz, maar als ik een handheld meeneem om me niet te vervelen terwijl zij daarnaar zitten te staren krijg ik gegarandeerd te horen dat gamen niks voor mij is; "dat is alleen iets voor jongens tussen de 12 en de 20", zeggen ze. Flauwekul natuurlijk, maar ik leg het apparaat toch maar weer weg, ik wil geen ruzie en gezeur aan mijn hoofd. Na de koffie weer snel een excuus vinden om terug te gaan naar mijn eigen kamer...

Ik ben pas laat begonnen met gamen, dacht vroeger eigenlijk ook dat er twee soorten computerspelletjes bestonden: schiet-/oorlogsspelletjes waarin alles draaide om het doodmaken van alles dat beweegt, en saaie kaartspelletjes. Op mijn eerste, tweedehands gekochte, studentencomputer stonden een MahJong-spel en een Snake-achtig spel geïnstalleerd. Leuk voor heel even, maar niets bijzonders in mijn ogen. Het was in ieder geval niet genoeg om mij te overtuigen dat gamen een leuk tijdverdrijf kon zijn. Toen ik vaste verkering kreeg en mijn vriend me uitnodigde om een computerspelletje te komen spelen verwachtte ik dan ook niet veel van de avond. Hij liet me echter kennismaken met Monkey Island en ineens snapte ik wat er zo leuk aan was. Sindsdien heb ik zo'n beetje alle adventures die ik te pakken kon krijgen, gekocht. Na een paar jaar kwamen daar ook RPG's en nog wat later ook actie-adventures en platformers op diverse consoles bij, en langzaam maar zeker groeide het gamen uit tot mijn grootste hobby.

Het grootste probleem was het vinden van genoeg tijd om te spelen naast werk en huishouden. De computer en alle consoles stonden in de huiskamer, evenals de televisie en de stereo. We keken niet echt veel televisie maar toch was er 's avonds niet vaak gelegenheid om te gamen omdat we ook vaak naar een CD wilden luisteren of gewoon wat internetten. Wel nam ik altijd en overal mijn GameBoy (later de DS) mee in mijn handtasje. Moesten we tijdens een concert even wachten voor het op- en ombouwen van het podium, dan maakte ik van de gelegenheid gebruik om even te gamen. Stond mijn man CD's te beluisteren bij de platenzaak, dan zette ik mijn GameBoy aan. In de wachtkamer bij de huisarts, op het vliegveld of tijdens een lange autorit; zo vaak mogelijk probeerde ik een paar minuten gametijd mee te pakken. Mensen keken wel vaak raar op, gamende vrouwen zagen ze niet vaak en zeker niet in een concertzaal of winkel. Ik probeerde me er niet veel van aan te trekken om toch zo veel en zo vaak mogelijk van mijn hobby te kunnen genieten.

En nu heb ik dan eindelijk alle tijd van de wereld om te gamen, maar ik krijg er nauwelijks de gelegenheid voor. Ik dacht vroeger dat ik in het bejaardentehuis zelf mijn tijd in zou mogen delen, maar overdag moet ik van de verpleging vaker in de huiskamer gaan zitten bij de andere bejaarden omdat ik anders asociaal doe, moet ik verplicht meedoen aan de activiteiten die ze organiseren en me houden aan hun tijdschema's van maaltijden en theedrinken. 's Avonds mag het niet want dan zou het te veel lawaai maken zodat de anderen niet kunnen slapen. Ik zit graag alleen op mijn kamer, met een boek of een computerspelletje. Lekker even geen gezeur aan mijn hoofd. Lekker even helemaal in een andere wereld, zonder de dagelijkse rompslomp. Maar het mag niet. Volgens mij duwen de zusters me vaak gewoon de woonkamer in omdat het "tijd is om sociaal te doen" en gaan ze dan stiekem zelf zitten spelen!