Ziek!

Toch was er ook een soort saamhorigheidsgevoel te bemerken; zonder morren gaven ze de controller aan elkaar door, en geduldig keken ze toe hoe een ander speelde tot ze zelf weer aan de beurt waren. De jongste kids begrepen natuurlijk niets van het spel maar vonden het al lang prachtig om te merken dat als zij op een knop drukten, Donald op het scherm een bepaalde beweging maakte of het spel in vogelvlucht de baan van de bal liet zien. Een andere knop, en Donald maakte een andere beweging! Een jonge vader probeerde geduldig uit te leggen wat de beste manier was om een zo goed mogelijke slag te maken. Zijn commentaar was gericht aan dovemansoren. Een beetje pielen met de knopjes om te zien wat er op het scherm gebeurde was veel leuker dan gericht slaan en niemand had ook maar enige interesse in zijn betoog over slagkracht en -richting. Bezig zijn is belangrijker dan winnen.

Het zette mij aan het denken. Waarom vinden we het eigenlijk bijzonder dat er een console in een wachtkamer staat? Het is al lang bekend dat kinderen zo op kunnen gaan in games dat ze alles om hen heen vergeten. Wachten is moeilijk en een ziekenhuis is nou niet echt een plaats waar je even een boekje gaat zitten lezen. Een spel heeft echter een onweerstaanbare aantrekkingskracht en zuigt je meteen naar een andere wereld, waar je even niet aan de operatie hoeft te denken. Een tijd geleden experimenteerde een ziekenhuis in de Verenigde Staten zelfs met GameBoys om kinderen af te leiden tijdens de voorbereiding op een chirurgische ingreep. In plaats van de operatiekamer en de narcotiseur concentreerden ze zich dan op het spel en de kinderen gaven zelf aan veel minder spanning te voelen dan kinderen die kalmeringmiddelen kregen of hun moeders hand mochten vasthouden.

Waarom zou dat niet voor volwassenen gelden? Natuurlijk zijn niet alle games geschikt voor een dergelijke toepassing, het spel moet vooral een zeer lage instapdrempel hebben zodat iedereen het meteen op kan pikken zonder een handleiding te lezen, niet bloederig zijn en in korte sessies speelbaar (je weet immers niet wanneer je aan de beurt bent). Natuurlijk zouden veel volwassenen zich te veel schamen om 'zoiets kinderachtigs als een spelletje' te spelen in een openbare ruimte. Maar zoals ik in het ziekenhuis merkte kan het ook prima als gespreksonderwerp dienen om het ijs te breken, de toeschouwers in de wachtruimte vonden het leuk om naar de spelende kinderen te kijken en de enkeling die zelf een poging waagde amuseerde zich ook prima. Beter dan met de tijdschriften in ieder geval.

Op de dag van de ziekenhuisopname had ik mijn DS meegenomen. Ik was van plan om er een tijdje op te spelen om me te ontspannen. Ik had spellen als Phoenix Wright en Lost in Blue meegenomen. Voorafgaand aan de operatie was er echter te weinig tijd; ik moest het operatiehemd aandoen, medicijnen slikken om te ontspannen, er moest bloed afgenomen worden en een infuus ingebracht, sieraden af en contactlenzen uit en vervolgens werd ik al naar de operatiezaal gereden. Na afloop was ik te groggy van de narcose. Nu weet ik dus nog niet of het spelen van games daadwerkelijk helpt om te relaxen in een omgeving als een ziekenhuis...