Brieven aan Bas (3)
Wat vooraf ging: http://frontpage.fok.nl/column/5016/1
Het mannetje van de radio vertelde me waar de kerstfiles dit jaar zouden staan. Gevolgd door reclame, nieuws, reclame en nog meer files. Daarna volgde nog een stompzinnige jingle waarin de naam van het station waar ik op had afgestemd vierstemmig meegedeeld werd. Wat er tegenwoordig al niet moet gebeuren eer er een fatsoenlijke plaat ten gehore gebracht wordt op de vaderlandsche zenders! Kreeg er schoon genoeg van en smeet de radio op de grond. Had het ding natuurlijk ook gewoon uit kunnen zetten, maar diep van binnen zat nog steeds het agressieve gevoel van gisterenavond jegens de DJ en plaatjesdraaiers in het bijzonder. Buiten regende het mot. Niemand op straat, allen binnen. Hoogste tijd dus om erop uit te gaan. Maar niet nadat ik mezelf op een heuse kerstdouche had getrakteerd (wat zoiets betekent als: alle gaatjes tot in de puntjes schoon baggeren).
Ik houd niet van fluiten onder de douche. Laat staan zingen. Behalve als K. zingt. K. was mijn reisleidster uit London 2005 (http://frontpage.fok.nl/column/3684/1). Godallemachtig, wat kon ze mooi zingen. Onder de douche. In het openbaar was het niet om aan te horen. Dan klonk het aanstelliger en vooral veel te luid. Uithalen van hier tot Kre(e)ta en terug. Maar onder de douche kreeg het bijna iets heiligs. Zal wel door de akoestiek komen. Zoveel vervorming in een ruimte wil wel eens auditieve hallucinaties opleveren bij de toehoorders. Zo is dat meiske van The Black Eyed Peas ook aan haar platencontract gekomen, heb ik gehoord. Of gelezen in een tienerblad. Weet ik veel. Ik vang altijd zoveel onbelangrijke informatie op, dat ik niet eens de moeite neem om de bron te onthouden. Maar goed, ik floot dus niet onder de douche, maar zorgde wel voor een schone lei. Tussendoor dacht ik ook eens aan K.(wanneer ze zong onder de douche). Nu heb ik in het klooster (Bas, lees je nog überhaupt?) een douche waar je met een klein beetje geluk een pasgeboren poes in kunt rondzwaaien. En dan zal het arme beest er nog met een ernstig vernield gezicht vanaf komen. Laat ik het zo zeggen: degene die me de eerstvolgende keer mededeelt dat de muren op hem of haar afkomen, die nodig ik uit om eens een kijkje te komen nemen in mijn badkamer.
Wat zeg ik? Badhok. Wat zeg ik? Afijn, je snapt het principe. Mijn kleren had ik in een andere kamer gepleurd omdat die anders nat zouden worden (ja, ZO klein ja!). Een handdoek lag op de grond, de andere hing aan een haakje. Vanuit de douchecabine probeerde ik met gestrekte arm de handdoek te grijpen die aan het haakje hing. Ik dacht er niet bij na dat de vloer van de douche nogal nat was. Met een gigantische smak schoot ik dan ook uit en belandde met mijn kin op de doucherand. Ik vervloekte de hele Kerst en de man die ermee begonnen was.
Ik haat pleisters (vooral met figuurtjes) en dus liep ik met bebloede kin, maar wel met Jean-Paul parfum (want het is godverdomme Kerst!) op mijn vel de deur uit, richting kroeg. Ik probeerde nog met een zakdoekje het bloeden te stoppen. Dat scheen aardig te lukken, maar het zag er voor omstanders nogal debiel uit. "Morgen koop ik douchematjes," dacht ik bij mezelf en vond dat meteen een mooie titel voor een trilogie die ik zou schrijven over V., K. en Sam. Ik stapte meteen de eerste tent binnen die ik tegenkwam. Ook deze had weer een titel om onpasselijk van te worden. 'De Buren'.
Ik bestelde Duvel en ging aan een tafeltje zitten dat bezaaid lag met flyers en ander soort 'spam'. De muziek die er te horen was, bleek zeer aangenaam. Wat ouwe meuk afgewisseld met nietszeggende deuntjes. Maar in z'n geheel niet storend. Maar zoals het toeval vaak net iets te toevallig om de hoek komt kijken, kwam er weer een draak van een plaat uit de speakers knallen. Ik keek nog wild om me heen of er weer zo'n DJ aan de gang was, maar het bleek om een computer te gaan die het werk over had genomen. Eigenlijk zijn voorgeprogrammeerde muziekcomputers nog erger! Een DJ kan nog de sfeer aanvoelen - als het gaat om een plaatjesdraaier met mensenkennis natuurlijk. Plaatjesdraaiers met een beetje eelt op de ziel, je herkent ze uit duizenden. Meestal hebben ze wallen onder hun ogen en een bierpens. Maar een muziekcomputer doet wat maar wat. Ik probeerde de draak te plaatsen in titel en uitvoerende. Nu heb ik een aardige popkennis, maar kon er maar niet op komen wie de zanger van dit monster was. De titel was in elk geval 'Love letters'.
'Love letters'! Verdomd! Ik had nog een lang stuk tekst voor Sam bewaard om te lezen als ik ergens zou geraken waar het lot me zou brengen. Ik zocht mijn broekzakken af naar het stuk papier met daarop lusten, oneerbare voorstellen, angst, jaloezie en twijfel.
Liefste,
Het is ochtend en ik ben opgestaan. Meer hoef ik vandaag niet te doen. Ja, eten wellicht. Verder zal ik je straks nog even bellen. Denk veel aan het afgelopen weekend. Hoe de maan op je bleke lichaam scheen en ik maar geen genoeg kreeg van je billen. Hoe we hijgend beloofden elkaar die nacht niet los te laten. Tijdens het eerste ochtendlicht beet ik zacht in je oor. Je gromde.
Ik legde de brief weg. Nog niet. Straks misschien.
