De grote games canon - deel 7
<\/center>Een lange tijd was 3D-acceleratie voor PC gamers ondenkbaar. Alleen professionele rendermachines konden hardwarematig 3D graphics betalen. Maar in 1996 kwam daar verandering in toen de Voodoo 1 als betaalbare consumentenkaart op de markt kwam.
In het begin maakte 3DFX furore als chipmaker voor arcade-machines. Vooral games als San Francisco Rush en Wayne Gretzky\\\'s 3D Hockey hadden een wow-effect waar veel consumenten van smulden. Er werd druk gespeculeerd wanneer deze grafische pracht naar de huiskamer zou komen en door dalende DRAM prijzen was het plotseling mogelijk om 3D acceleratie in huis te halen.
De Voodoo 2-kaart, het grafische monster van zijn tijd,
had zelfs de mogelijkheid om in SLI te draaien
<\/center>
In de eerste generaties maakte 3DFX alleen de chips, die het bedrijf verkocht aan 3D kaartfabrikanten, in eenzelfde opzet als NVIDIA dat nu doet. De kaart was puur een 3D acceleratiekaart en er was dus nog een ouderwetse 2D grafische kaart nodig om de computer te kunnen gebruiken. Dit was nogal duur, maar veel gamers vonden dat de superieure kwaliteit van de 3D graphics de prijs verantwoordde. Andere fabrikanten zoals Matrox, S3 en ATI hadden wel een combinatie van 2D en 3D, maar liepen achter in prestaties op 3D en 2D gebied. Naast de hardware was de Glide besturingssoftware ook sneller dan die van de concurrenten, die allemaal de tragere Direct3D en OpenGL software ondersteunden.
Unreal had “phatte detailmapping”, maar alleen met een Glide-compatible kaart.
<\/center>
Later kwam de Voodoo Rush die prestatie inleverde voor geïntegreerde 2D mogelijkheden en uiteindelijk in 1998 de immens populaire Voodoo 2, die toen al via een SLI-systeem meerdere grafische kaarten tegelijk ondersteunde, waardoor de onzinnig hoge resolutie van 1024x768 mogelijk was. Je had dan wel drie grafische kaarten in je PC zitten; twee 3D en nog steeds een aparte 2D kaart. Ook hiervan kwam een zwakkere 2D/3D comboversie: de Voodoo Banshee.
Het ging helaas fout toen 3DFX aan hun volgende project begon, de Voodoo 3. Het bedrijf was van plan om zelf de retail in te gaan door zelf ook de kaarten direct aan de klanten te verkopen. Hiervoor kocht 3DFX STB Technologies op, een fabrikant van 3D kaarten. Dit ging fout; de overige bedrijven wilden geen chips van hun eigen concurrent meer kopen en lieten de Voodoo chip links liggen. Ook was het bedrijf niet voorbereid op de markt en was de hoge snelheid van de retailmarkt niet aan 3DFX besteed.
Met de Voodoo 4 en Voodoo 5 had 3DFX een achterstand opgelopen met NVIDIA, en was de GeForce 2 de betere kaart op de markt. Met de dreiging om bankroet te gaan, liet 3DFX zich in 2001 opkopen door NVIDIA.
