Life is Strange - Episode 1
High school drama’s doen het prima op tv, maar in games blijkt dit genre niet altijd tot zijn recht te komen. Niet zo gek, want hoe geef je zo’n game eigenlijk vorm? Dotnod Entertainment probeert het met Life is Strange, een game die veel weg heeft van The Walking Dead en The Wolf Among Us. Maar haalt het ook het niveau van de Telltale Games?
Het eerste deel van Life is Strange begint op een typische Amerikaanse high school. Je speelt als Maxine Caufield, een typisch muurbloempje dat zich staande probeert te houden tussen verschillende tienergroepjes. Zij is net nieuw op school, dus ze probeert haar plaats te vinden en er een beetje bij te horen. Al snel komt ze erachter dat zij een speciale gave heeft. Ze kan tot haar grote verbazing namelijk de tijd terugdraaien, iets wat haar flink helpt bij het overleven van haar moeilijke tienertijd. Ow, het is natuurlijk altijd handig om de tijd te kunnen terugdraaien als er een grote tornado op je stad af komt.
Dat Maxine veel gebruik gaat maken van deze gave, wordt in het begin al snel duidelijk. Zoals in veel episodische games wordt er behoorlijk wat afgepraat en soms geef je een antwoord waar je achteraf spijt van krijgt. In die situatie komt haar gift behoorlijk goed van pas. Het is alleen jammer dat je meteen merkt dat er geen limiet aan zit. Maxine kan namelijk zo vaak als zij dat wil terug de tijd in. Daardoor lijkt het alsof je nooit een verkeerd antwoord kan geven. Tenminste, je krijgt genoeg kansen. Hetzelfde geldt voor die paar puzzels die in de game zitten. De game geeft veel hints en doordat je oneindig de tijd terug kan draaien, voelen de puzzels erg makkelijk aan.
Uiteraard moeten we nog even wachten of de gemaakte keuzes echt gaan doordreunen naar de volgende delen, maar ik had nog niet het gevoel dat de keuzes die je maakt in deze aflevering veel gaan veranderen in deel 2. Life is Strange moet het ook niet hebben van diepgaande gesprekken tussen personages. De meeste gesprekken zijn oppervlakkig en nietszeggend. En Dotnot, stop alsjeblieft met het gebruiken van jongerentaal. Het komt nu over alsof een 30-jarig iemand hip probeert te zijn. Als ze eindelijk iets boeiends zeggen, wordt de boel verpest door de slechtst uitgevoerde lipsync ooit. Ik heb Duitse porno gezien die beter in het Engels was ingesproken dan dit.
Wat de game nog enigszins redelijk maakt zijn de verwijzingen naar andere games en popculture. Het helpt ook als je een beetje van fotografie houdt. Als je niets over bekende fotografen weet en stoerdoenerij over dure camera’s je aan je reet kan roesten, dan zal het je waarschijnlijk niet boeien. In haar dagboek wordt het hele achtergrondverhaal van Maxine uitgelegd. Het wordt typisch weergegeven alsof een 16 jarige meid dit geschreven en beplakt heeft. Helaas versterkt dit wel weer het gevoel alsof je een chickflick game aan het spelen bent.
Daarmee benoem ik meteen de achilleshiel van de game. Voor wie heeft Dotnot deze game gemaakt? Als ze een chickflick wilden maken, dan had er wel wat meer puberaal drama in gemogen. In een gemiddelde aflevering van de tv-serie Awkward gebeurt meer dan in Life is Strange. Dus het is afwachten wat het tweede deel ons gaat brengen. Wat meer spanning en sensatie en minder meidengeneuzel zou de game goed doen. Dus Dotnod, kijk even naar hoe Telltale de spanning opbouwt en het komt helemaal goed met jullie game.
Life is Strange krijgt pas een cijfer nadat alle vijf de delen zijn gereleased.
